Ik word wakker van het gekwetter van de vogels en als ik het gordijn open schuif schijnt de zon recht in mijn gezicht. De eerste warme dag is een feit. Korte broeken kunnen weer uit de kast en de eerste fles zonnebrand kan worden geopend. Buiten is het drukker dan normaal. Ramen staan open en de voortuintjes worden klaargemaakt voor de lange zomeravonden.
Ik zou in een jubelstemming moeten zijn. Het is mijn vrije dag. Het huis is aan kant, boodschappen zijn gedaan en niets weerhoudt me ervan om er optimaal van te genieten.
Ik ben 15 kilo afgevallen en nog maar een paar kilo verwijderd van mijn streefgewicht. Ik zou moeten juichen van vreugde, met een grote glimlach mijn korte broek uit de kast halen. Waarom ben ik dan niet blij?
In plaats daarvan laat ik mijn tranen lopen. Ik voel me alles behalve gelukkig en blij. Bij deze stemming horen zware onweersbuien, regen en harde wind. En kou, vooral ijzige kou.
Ik spreek mezelf streng toe. Kom op Es! Het is bijna 5 jaar geleden. Zet je boosheid en verdriet aan de kant en ga genieten!
‘Mam!!! Maahhaaaammm!!! Mam, kom je nou? We hebben honger en we moeten zo naar school!!!’ Als ik beneden kom beginnen ze allebei tegen me te praten. Isa maakt zich zorgen om een ruzie tussen haar twee klasgenoten en Stijn vertelt me wat hij vanmiddag na school allemaal wil doen. Niet met zijn vriendjes, maar samen met mij…
Ik smeer de boterhammen nog net niet stuk en smijt ze vervolgens op de borden. Ik ben het zat! Meer dan zat om vader en moeder tegelijk te zijn, beslissingen alleen te moeten nemen en hun steun en toeverlaat te zijn. Ik ben degene waar ze naartoe gaan als ze bang zijn, als ze vragen hebben of als ze hun ei kwijt willen. Ik ben degene waar ze tegenaan schoppen als ze boos zijn, waar ze hun frustraties op afreageren en tegen klagen als het niet gaat zoals ze willen.
Ik heb echt heerlijke kinderen en ik hou zielsveel van ze, maar nu wil ik er even niet voor ze zijn.
Ik wil even niet zorgen, praten en ondersteunen. Ik wil huilen. Ik wil boos zijn op het leven. Ik wil schreeuwen. Ik wil de hele dag op bed liggen. Ik wil gewoon even niet meer!!!
Mijn korte broek verruil ik voor mijn hardloopkleding. Met wilde, grote passen stamp ik de vlotbrug over richting Bergen. Halverwege veranderen mijn zware passen voor lichte stappen. Ik kijk om me heen en ik kan weer een klein beetje blij worden van de bloemen die bloeien en de lammetjes die chillen in het gras. Het leven is wel mooi en ik heb nog genoeg om blij van te worden.
Maar vandaag even niet! En vandaag laat ik het gewoon even lekker toe.
Terwijl de kinderen in het water spelen, lig ik in het gras te huilen. Gewoon, omdat het mag….
Brenda
Houwejou