Wat moest ik nou? Het ging niet goed en ik moest beslissen wat we moesten doen. Naar Nederland vliegen, opname in het ziekenhuis. Ik kon dit helemaal niet alleen beslissen… Wat moest ik nou?
“Ik wilde met hem naar het zwembad staren”
De arts liep het appartement uit. Daar stond ik met twee kinderen aan mijn zijde en Dennis in bed. Hij lag alweer te slapen. Moe geworden van het onderzoekje en gesprek met de plaatselijke arts. Wat moest ik nou? Ik legde de kinderen op bed en legde nog even een extra deken over Dennis heen. Ik nam plaats op het balkon en staarde naar het zwembad een paar meter verderop. Het was prachtig verlicht en aan de andere kant van het zwembad zag ik een verliefd stelletje op een randje zitten. Ik wilde ook zo met Dennis zitten terwijl de kinderen lekker liggen te slapen. Moe geworden van het dansen bij de kinderdisco. In plaats daarvan zat ik nu met een groot dilemma. Wat moest ik nou?
Toch maar een arts raadplegen
Het hotel beschikte over een eigen arts. In een klein kamertje bij de receptie was hij dagelijks tussen 14.00 uur en 15.00 uur beschikbaar voor de gasten van het hotel. Die middag besloten we even naar binnen te stappen. Dennis kon geen eten binnen houden en werd steeds zieker. We wisten ook wel dat deze man hem niet kon helpen, maar wat moesten we dan? Hij regelde dat diezelfde avond een arts uit het ziekenhuis langs kwam voor onderzoek.
De arts sprak heel veel, maar vertelde weinig. Een paar Engelse medische termen en verder kon hij alleen melden dat hij Dennis wilde opnemen voor verder onderzoek in het ziekenhuis op Kos. Ik vertelde hem dat we morgenochtend zouden beslissen.
“Wat moest ik nou?”
En daar zat ik op het balkon. Wat moest ik nou? Ik belde mijn vader en legde hem het dilemma voor. Dat moet vreselijk voor hem zijn geweest. Zijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen op een eiland in Griekenland en hij kon alleen maar geruststellen en luisteren. En dat deed hij uitstekend. Ik heb urenlang met hem gesproken. Hij raakte niet in paniek en we bedachten praktische oplossingen voor alles. We bekeken de mogelijkheden om terug te vliegen naar Nederland en we spraken over verschillende ziekenhuizen. Duidelijk was wel dat hij niet naar het ziekenhuis op Kos moest gaan.
Ik belde de alarmcentrale in Nederland. Volgens hun was vliegen naar Nederland geen optie. De vliegtuigmaatschappijen zouden ons niet toelaten zonder verklaring van een arts of begeleiding van een arts. We zouden niet verzekerd zijn. Toch was dat in onze ogen de beste oplossing. Er was alleen weinig plek en met z’n allen terugvliegen was ziezo uitgesloten. Bleef alleen opname in Griekenland over.
Er was één maar…
Na urenlange telefoongesprekken met de alarmcentrale in Nederland en met mijn vader was er een plek geregeld in een privékliniek in Athene. Dennis kon de volgende ochtend al vliegen onder begeleiding van een arts. Er was één maar….. er was geen plek in het vliegtuig voor mij en de kinderen. Het was topdruk en wij moesten wachten tot er een plek beschikbaar kwam. We besloten het te doen. Dennis moest zo snel mogelijk vocht toegediend krijgen.
Ik moest zo snel mogelijk naar Athene
De volgende ochtend stond de arts klaar om Dennis naar Athene te begeleiden. We hadden de kleine reistas gevuld met de nodige spullen. Zijn telefoon was helemaal volgeladen zodat de oplader bij mij kon blijven. We hadden er maar één meegenomen. Stom!
Ik voelde me sterk. Dit was de juiste beslissing. Ik stelde Dennis gerust en we overspoelden hem met kusjes en knuffels. Ik beloofde dat ik zo snel mogelijk naar Athene kwam. Toen de auto wegreed zag ik een traan over zijn wangen biggelen.
Daar stond ik met twee kinderen aan mijn zijde. Ik moest huilen. Ineens kwam het besef wat er zojuist allemaal was gebeurd. Ik moest nu zo snel mogelijk naar Athene zien te komen. Ik veegde mijn tranen weg, installeerde mij op een bankje naast het zwembad zodat de kinderen konden spelen en begon met bellen. Alarmcentrale, vliegtuigmaatschappijen, arts in Nederland en natuurlijk mijn vader.
Diezelfde avond zat ik weer op het balkon naar het verlichte zwembad te kijken. Ik luisterde naar het water dat tegen de rand aan botste. Het was een rustgevend geluid en toch voelde ik mij allesbehalve rustig. Ik wide naar Dennis. Hij had me nodig…
Deze vakantie moest de kers op de taart worden, lees hier eerder verschenen blogs:
Deel 1
Deel 2
Leave a Reply