Utrecht, ik was even vergeten hoeveel mooie herinneringen hier liggen. Een middagje wandelen door de stad kreeg ineens een hele andere lading.
Allemaal met hetzelfde doel
Het stoplicht staat op rood. Het is druk. Er staan zeker nog 7 auto’s voor me en het stoplicht verspringt snel weer, dus ik sta hier nog wel even. Naast me staat een grote gezinsauto, vader en moeder voorin en drie uitgelaten kinderen achterin. Ik zie nog net de wielen van de wandelwagen door het raam. Ik vermoed dat ze net als wij een middagje in de stad zullen doorbrengen. Voor me zit een gezin met twee pubermeiden in de auto. Beiden meiden zien er tiptop uit. Helemaal klaar om te gaan shoppen met papa en mama. ‘Daar gaat zijn dertiende maand’, denk ik.
Ik weet het weer!
We mogen rijden. Ik kijk vooruit en in de verte zie ik het grote gebouw van NH Hotels. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik weet het weer! Rechtdoor en bij de tweede stoplichten naar rechts. Dan gelijk weer naar rechts en dan komen we bij Hoog Catherijne. Het tweede straatje naar rechts en in de parkeergarage naar beneden in plaats van naar boven, want daar is altijd plek. Met mijn richtingsgevoel is niets mis.
Een wijntje bij King Arthur en een broodje van Mario
Hoewel het alweer meer dan tien jaar geleden is herinner ik het nog als de dag van gisteren. Zaterdagmiddag even een rondje door de stad. We parkeerden altijd op dezelfde plek, de plek waar ik nu ook mijn auto het vak inrij. Onze favoriete winkels zaten aan de gracht. We werkten allebei fulltime en gaven geld uit als water. Ik kocht elke maand wel een paar schoenen en Dennis kocht zijn kleding bij Hugo Boss of Martinique. Een paar jaar later kocht Dennis drie broeken voor dezelfde prijs als één broek van Hugo Boss. We hebben er nog vaak om gelachen. Steevast dronken we daarna een wijntje bij King Arthur.
Nu zit ik aan de gracht met mijn moeder aan de koffie en kijk ik uit naar waar vroeger King Arthur zat. Het is niet veranderd. Alleen de naam is anders geworden. Ik zie iemand voorbij lopen met een broodje Mario. Wederom een glimlach. Dennis werkte al jaren in Utrecht en kende alle ins en outs over de stad. Hij liet mij kennismaken met het broodje Mario. Vanaf dat moment liep ik regelmatig even langs het kraampje voor een broodje als mijn lesrooster het toeliet.
Ik weet weer hoe fijn Utrecht is
Ik studeerde in Utrecht en Dennis werkte bij NS, Betuweroute. Samen reden we met de auto naar Culemborg en vanaf daar pakten we de trein naar Utrecht. Steevast, elke ochtend. Dan liepen we het station uit en ging hij naar kantoor (De Inktpot) en liep ik door in de richting van de Dom.
De Inktpot
Na de koffie loop ik met mijn moeder over de gracht. Het is al laat en we redden het niet meer om naar mijn school te lopen en daar nog even wat te wandelen. We lopen richting de Dom en door het straatje waar ik altijd liep als ik uit school kwam wandelen we nu terug naar de auto. Ik lach. Het zijn mooie herinneringen en ik voel even weer hoe fijn Utrecht is.
Bij Stairway stokt mijn adem
Dan lopen we langs Stairway. In de verte zie ik Hoog Catherijne alweer en aan de linkerkant zie ik door de bomen het gebouw waar Dennis jarenlang werkte. Ik stop even en kijk bij Stairway naar binnen. Mijn adem stokt even bij de herinnering aan Stairway. Het was onze eerste ontmoeting in Nederland. We hadden elkaar ontmoet in Spanje en in Nederland spraken we voor het eerst af in Utrecht. De hele middag en avond zaten we bij Stairway. Wat waren we allebei zenuwachtig! Het eten bleef onaangeroerd staan. Allebei geen honger van de zenuwen. Wat hebben we daar later nog om gelachen.
Ik kom snel terug!
We lopen weer richting de auto. Als ik uit de parkeergarage rij herinner ik me ineens een sluiproute die Dennis altijd nam. Een heel klein stukje over het fietspad en dan kwam je weer op de weg en kon je het hele drukke stuk overslaan. Lachend gooi ik het stuur die kant op en kan nog net stoppen voor een aantal palen in de grond. Haha, we hadden toentertijd mazzel. Nu sluit ik achteraan een hele lang rij auto’s.
Ik rij Utrecht uit en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik het NH Hotel. Door mijn tranen heen lach ik. Wat een mooie stad en wat fijn dat de herinneringen er nog zijn. Ik kom snel terug!
Leave a Reply