• Mail: info@veertienkusjes.nl

Uitzwaaien met een glimlach en een traan

800 600 Veertienkusjes

Om de vijf minuten komt ze naar beneden. ‘Mam, is mijn zwarte broek gewassen?’, ‘Welke schoenen zijn oud en kan ik meenemen?’, ‘Hebben we een grote sporttas?’. Intussen hoor ik haar druk overleggen met haar beste vriendin via Facetime. Checklists worden afgewerkt en haar tas wordt minstens tien keer opnieuw ingepakt. En dit herhaalt zich de komende vier dagen. Isa gaat op schoolkamp.

Samen staan we te springen

Toen ik de brief van school ontving met het programma moest ik wel een beetje slikken. Woensdagochtend vertrekken en vrijdagavond weer thuis. Geen telefoon mee, dus geen contact. Mijn meisje gaat op schoolkamp met haar groep 8. Euforisch komt ze thuis: ‘Mam, heb je de brief van school gelezen? Ik ga op kamp!!!’. Samen staan we te springen in de woonkamer, wat ze niet weet is dat ik vijf minuten later even een traan wegslik.

Check, check, dubbelcheck

Ik weet niet wat ik erger vind. De dagen dat ze op kamp is en ik haar moet missen of de dagen ervoor. Ze is zo zenuwachtig en bezig met inpakken dat het hele gezin draait om haar schoolkamp. Er is alles behalve rust. Zelfs niet nadat ik haar op bed heb gelegd. Ik hoor ongeveer nog tien keer de deur van de badkamer en als ik ’s-avonds voor het slapengaan nog even kom kijken zie ik een nieuwe stapel kleding op haar bureau klaarliggen naast een opnieuw geschreven checklist.

Verhoogd risico

Vanmorgen was het zover. Ik moest haar extra vroeg wakker maken omdat we geen enkel risico mochten lopen te laat te komen. Stel je voor! Ik kan me niet eens herinneren dat we ooit te laat kwamen, maar volgens dochterlief liepen we verhoogd risico en stonden Stijn en ik vanmorgen in dienst van Isa. ‘Mam, we moeten om 08.11 uur in de auto zitten’. Ze had blijkbaar uitgerekend dat het ritje van 2 minuten weleens 19 minuten kon duren als er een fietser voor de auto zou vallen, een bus dwars op de rijbaan geparkeerd zou staan en de wind één van de hoge bomen om zou trekken precies op onze motorkap. Gelukkig….. we waren op tijd en alles zat mee.

Ik was één van de gelukkige ouders die de kinderen naar de Texelse boot mocht brengen en Isa zat met haar beste vriendinnetje te kaarten terwijl ik voorin wat kletste met de juf.

“Ik ook lieverd, ik ook”

Toen was het toch echt tijd voor het afscheid. Ik kreeg ongeveer duizend handkusjes en hartjes via de lucht toegestuurd en ze rende nog even terug voor een knuffel. Hoe awkward ze het de laatste tijd vindt als ik de klas in loop voor een kus, vandaag was dat gevoel helemaal verdwenen. Ze vloog me om mijn nek en mijn wangen werden bezaaid met de lekkerste kusjes. En probeer het dan maar eens droog te houden. Een van de ouders, een goeie vriend ook, zag het en fluisterde in mijn oor: ‘ik hou je af en toe wel even op de hoogte… maak je geen zorgen’.

Tijdens de laatste knuffel fluisterde Isa zachtjes in mijn oor: ‘Mam, ik mis papa… ik zie nu ook vaders uitzwaaien. Ik wou dat hij mij ook kon uitzwaaien’. Ze rende naar binnen en stuurde me nog een kusjes door de lucht. Daar stond ik… versteend.

Ik ook lieverd, ik ook.



  • 4
1 comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.