Tranen met tuiten huilen

Soms overvalt het je. Ineens, als het helemaal niet uitkomt of als je het niet verwacht. Die dikke tranen en dat grote verdriet.

Veel mensen denken dat een herinnering, een liedje, foto of een bepaalde plek je verdrietig maakt. Mij niet. Het maakt me juist trots. Ik zie graag een foto of luister graag naar een liedje dat mij doet denken aan Dennis. Dan kan ik even terugdenken aan die mooie tijd en voel mij trots dat ik dat met ‘hem’ heb mogen meemaken.
Ik huil niet als ik op de begraafplaats sta en het prachtige monument van Dennis aanschouw. Ook niet als ik bij het opruimen van mijn kledingkast zijn lievelingstrui vind. Of als het 14 juni is en we eigenlijk zijn verjaardag hadden moeten vieren.

Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden om mijn verdriet te laten zien. Mensen schrikken toch altijd een beetje als je ineens begint te huilen. Het is ook lastig, want wat zeg je tegen iemand die zijn tranen laat rollen om het gemis? Niets kan het verdriet verzachten. Als je kinderen vallen en met dikke tranen en een kapotte knie op je afrennen, kun je zeggen: ‘het komt wel goed schatje’. Maar wat zeg je tegen iemand die huilt om het grote gemis? Ik zou het ook niet weten. Een enkele keer overkomt het mij dat ik moet huilen waar mijn vrienden bij zijn. Mijn vrienden zijn toppers. Ik mag bij ze huilen en als ik dan zie dat ze met betraande ogen mijn verdriet aanschouwen, weet ik dat ik me geen betere vrienden kan wensen. Toch doe ik het weinig, want het doet mij pijn om ze verdrietig te zien om mijn tranen.

Maar als ik dan alleen ben, dan kan ik helemaal los gaan. Het begint bij een kleine traan die ik even laat ontsnappen. Meestal merk ik dan pas hoeveel verdriet er achter die ene traan zit en kan ik niet anders dan mij helemaal laten gaan. Het lucht op en is af en toe even nodig. Wanneer ik huil?
Ik huil in de auto, als ik mijn kinderen heb weggebracht en even een momentje alleen heb. Dan ineens overvalt het verdriet me. Ik heb dan ook steevast een pak zakdoeken in de auto liggen. En soms, als ik me echt even helemaal laat gaan, zet ik de auto aan de kant en gooi ik mijn handen voor mijn gezicht om heel hard te brullen.
Ik huil als de kinderen op bed liggen en ik alleen op mijn veel te grote bank zit.
Ik huil onder de douche. Als ik even niet lekker in mijn vel zit, dan is douchen het medicijn. Onder de douche kun je die waterlanders lekker laten gaan en stromen ze weg met het water. Niemand die dan ziet dat je vreselijk hard hebt staan huilen. Opgelucht kan ik dan weer verder.
Ik huil als mijn vriend zijn kinderen op bed legt en ik beneden luister hoeveel lol hij met ze heeft. Dan pak ik stiekem een paar zakdoeken en dep mijn tranen weg voordat hij beneden komt.
Ik huil nu, bij het schrijven van deze blog….

Maar soms, dan overvalt het me ineens. Dan voel ik de tranen prikken op momenten dat ik daar helemaal niet op voorbereid ben.
Een tijdje geleden was ik een weekendje bij vrienden. Een prachtig stel waar de liefde vanaf straalt. Het maakt me blij om ze zo happy te zien. Ik voelde me daar ook heel gelukkig, maar ondanks dat kwamen toch ineens die tranen. Misschien juist daarom. We hadden een gesprek over het begin van hun relatie. Ze vertelde over het moment dat ze wist dat hij de ware was. Hij had een liedje naar haar gestuurd. Ik vond het geweldig zoals ze daar met een twinkeling in haar ogen over vertelde. Ze liet het liedje horen en daar ging het mis. Bij het eerste couplet kon ik mijn tranen niet meer bedwingen.

Een belangrijke les die ik in de afgelopen tijd heb geleerd: Waterproof mascara.