Slingers ophangen en ballonnen opblazen

Ik zit op de bank en om me heen ligt het bezaaid met ballonnen die opgeblazen moeten worden. Het keukentrapje staat klaar en de slingers heb ik uit de kast gehaald. Het is weer zover. Een verjaardag. Zondag wordt Stijn 7 jaar oud. Ik zou uit moeten kijken naar een leuke dag, maar in plaats daarvan zit ik met tranen in mijn ogen ballonnen op te blazen. Ik kan je vertellen dat huilend ballonnen opblazen niet erg makkelijk gaat. Ook slingers in je eentje ophangen is onbegonnen werk. Wanneer ik de ene kant vast heb en de slingers naar de andere kant van de kamer trek, het trapje opklim om ze daar vast te maken en de andere kant weer losschiet, smijt ik de slingers vloekend door de kamer. Ik wil dit ook gewoon niet alleen doen!!!

Op de dag zelf is er niets aan de hand. Zingen we hem wakker, scheurt hij de kado’s open, eet zich misselijk aan de taart en vult het huis zich met visite.

Het zijn de dagen voorafgaand aan een verjaardag die altijd een extra lading hebben. Praktisch gezien red ik het allemaal wel. Boodschappen doen, kadootjes kopen, huis versieren en taarten bakken.

Het zijn juist dit soort dagen dat ik Dennis extra mis. Samen slingers ophangen en de voorpret van de kado’s waarvan we weten dat hij er superblij mee zal zijn. Terugblikken naar de geboorte en de voorgaande verjaardagen. Samen even om het hoekje van zijn slaapkamer kijken en elkaar dan vervolgens aankijken en zeggen: ‘kijk hem daar nou eens liggen!’ Dennis zou zo trots geweest zijn op het blije ventje dat hij is geworden.

Dennis had altijd een vaste plek in zijn witte stoel in de woonkamer. Als hij na het eten in de stoel plofte en zijn benen over de leuning gooide, kwam Stijn altijd op zijn schoot kruipen. Hij draaide zijn kontje altijd in een kuiltje en kroop dicht tegen zijn vader aan. Zo konden ze uren zitten samen. Na een drukke dag kon Dennis zijn hoofd op de leuning leggen en even een powernap doen. Het maakte Stijn niet uit. Hij bleef lekker tegen hem aan liggen en regelmatig deed hij zelf ook even een powernap.

’s-Morgens kroop hij bij ons op bed. Tussen ons in en bij zijn vader op het kussen. Dan legde Dennis zijn arm om hem heen en konden we nog lang zo liggen.

Morgenochtend kruipt Stijn in het grote bed om toegezongen te worden voor zijn verjaardag. Geen vader waar hij tegenaan kan kruipen of waarmee hij zijn nieuwe Legopakket mee in elkaar kan zetten.

Ik zou Dennis morgenochtend zo graag een kus willen geven en hem feliciteren met de verjaardag van zijn 7 jaar oude zoon. Dat prachtige vrolijke ventje, die zo heeft gevochten voor zijn leven en nu zo vrolijk en blij in het leven staat.

Toch probeer ik er elk jaar een bijzondere verjaardag van te maken, want een kinderverjaardag overslaan kan niet. Ik probeer er juist ieder jaar een groter feest van te maken dan ik normaal deed. Elk jaar proberen we dit te vieren en op een bijzondere manier.

Zo ga ik elk jaar met de jarige uit eten. Niet als gezin, maar alleen met de jarige. Qualitytime. Naar een restaurant naar keuze. En ik moet zeggen… mijn kids hebben een goeie smaak en tot nu toe heb ik nog altijd volmondig kunnen instemmen bij de keuze. Moet ik er wel bij zeggen dat ik ieder jaar weer moet zeggen dat de MacDonalds wegens verbouwing gesloten is. Ze kijken dan ook altijd verwonderd om zich heen als we er dan weer een keer zijn en er niets is veranderd. Tot nu toe kom ik er nog mee weg.

Verjaardagen blijven altijd een dag met een lach en een traan, maar we gaan er weer een mooie dag van maken.

Ik veeg mijn tranen weg en ga verder met het opblazen van de ballonnen…Alleen…