Het helmgras kraakt onder mijn schoenen en in de verte hoor ik de zee. Ik kijk op en om mij heen zie ik alleen nog duinen, zand en her en der een konijn.
Even sta ik stil om te beseffen hoe mooi het hier is. Het zonnetje schijnt en ik voel me licht. Mijn hoofd staat uit en ik geniet van het wandelen.
Paniek
Als ik een half uur later nog steeds door hetzelfde landschap loop gaan de gedachten met me aan de haal. Van de boodschappen die ik nog moet doen tot zorgen over de gezondheid van Stijn.
Ik probeer mijn gedachten te sturen en in mijn hoofd schrijf ik een blog waarvan ik het onderwerp alweer ben vergeten. Als ik ruimte bied voor de angst, het verdriet en de pijn raak ik in paniek. Mijn hart gaat tekeer en ik word licht in mijn hoofd.
Om maar niet te hoeven voelen bel ik mijn vriendin om haar enthousiast te vertellen over de mooie route die ik bewandel. We praten over koetjes en kalfjes en ik wil zo lang mogelijk aan de telefoon blijven. Ze kent me en hangt snel weer op.
Samen is leuker dan alleen!
Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al vier uur is. Ik had bedacht om 17.00 uur in de sauna te zitten en de rest van de route voel ik de druk om snel bij mijn auto aan te komen. Iedere minuut later is minder tijd om te ontspannen in de sauna. Uiteindelijk is het natuurlijk gewoon een gedachte om maar niet te hoeven voelen wat er werkelijk zit.
In de auto bel ik mijn vriendin en vraag haar of ze mee gaat naar de sauna. “Het is gewoon zoveel leuker samen!” Ze blijft me zeggen dat ik dit alleen moet doen. Precies zoals ik begin van de week had bedacht.
In de sauna voel ik me gelijk helemaal zen. Na een paar sauna’s, een kruidenbad en een voetmassage installeer ik mezelf in de loungebank met mijn notitieblok en begin te schrijven.
Niet nog een dag
Op de terugweg naar huis bel ik mijn vriendin. “Zo, nu is het genoeg geweest! Morgen ga je met me mee! Ik ga niet nóg een dag alleen op pad”. Gelukkig stemt ze gelijk in en spreken we af om een eind te gaan fietsen langs de kust.
Heerlijk! We fietsen ongeveer 5 uur lang een mooie route langs de kust en liggen regelmatig dubbel van het lachen. Ik had me geen beter weekend kunnen wensen.
Nu ga ik weer rennen, want als ik stilval doet het zo zeer…
Anouk
Ik lees veel en reageer eigenlijk niet. Deze keer toch maar. Jaja, ik heb je vlog gezien en daarom reageer ik nu een keer.
Je schrijft zo leuk en voelbaar. Net of ik er bij ben bij je verhaal. En die foto van die fiets! Wat moeten jullie hebben gelachen!!
Komt er een deel 3? 😉
Anouk