Al een aantal maanden heb ik last van hielspoor. Iedere keer als ik hardgelopen had, liep ik de volgende dag met een hele pijnlijke voet. Gewoon doorgaan en niet zeuren, het gaat vanzelf over. Maar dit keer niet. Ik bleef maar last houden en hardlopen werd steeds pijnlijker. Ik durfde er al niets meer over te zeggen tegen vrienden, want dan kreeg ik een diepe zucht en zeiden ze: ‘ga nou eens naar een fysiotherapeut!’ En ik wist het wel. Ik moest hier iets aan gaan doen. Hardlopen zorgde ervoor dat ik op gewicht bleef, dat ik me fit en gezond voelde. Ik kon alles net even wat beter aan als ik een paar keer in de week die schoenen aantrok en even mijn hoofd leeg kon lopen.
Je raadt het al. Ik kwam heel langzaam toch weer wat kilootjes aan, voelde me moe en futloos en daardoor sneller emotioneel en down. Ik wist wel dat ik er iets aan moest gaan doen, maar om uit de negatieve spiraal te komen. Pffff, dat bleek toch niet zo makkelijk.
De afgelopen maanden voelde ik me steeds ongelukkiger worden. Niet blij me hoe ik eruit zie en toch niet de kracht om er iets aan te doen. In plaats daarvan ’s-avonds nog maar eens een wijntje en een nootje. Volgende dag weer een rotgevoel dat ik dat weer had gedaan. Laat naar bed, veel te laat! Veel te moe de volgende dag waardoor ik weer minder kon hebben en er niets uit mijn handen kwam. Boos en verdrietig. Dit moest stoppen!
Inmiddels heb ik drie shockbehandelingen voor mijn voet achter de rug. De pijn wordt al wat minder, maar hardlopen moet ik echt nog even uitstellen.
Vorige week was een keerpunt. Soms moet je eerst even diep in de put zitten om er vervolgens weer de kracht voor te vinden om het aan te pakken. Ik nam de ene na de andere juiste beslissing om mijn leven om te gooien. Ik begon met het dieet waar ik eerder zoveel mee was afgevallen, flessen wijn de deur uit, flessen water erin.
Ik werkte alle wassen weg, ruimde mijn huis op, maakte alles schoon en besloot wat extra tijd en aandacht aan de kinderen te schenken. Na het eten weer even een leuk spelletje of even stoeien en weer even tijd en ruimte voor een goed gesprek bij het naar bed brengen. Het zorgde voor rust in mijn hoofd.
Tijd voor verandering!
Daarnaast maakte ik een afspraak met een trainer bij de sportschool. Als ik niet kon hardlopen moest ik dan maar een alternatief zoeken. Nou, die heb ik gevonden. En hoe! Terwijl ik dit schrijf en in een ontspannen houding zit, voel ik mijn buik-, bil-, arm- en beenspieren. Ik voel spieren waarvan ik het bestaan niet eens wist. Ik strompel als een oud omaatje de trap op, maar wel met een goed gevoel.
Gisteren deed ik een fietstest. Helemaal doormeten hoe het ervoor stond met mijn conditie en uithoudingsvermogen en om mijn trainingsschema hierop aan te passen. Ik moest doorfietsen tot ik niet meer kon, tot mijn benen de trappers niet meer konden ronddraaien. Tot het gaatje gaan, daar was ik wel goed in. Moest mij lukken. Ik zag mijn hartslag langzaam versnellen. Die verdomde hartslagmeter verraadde ook steeds dat ik een enorm leuke trainer heb. Steeds als hij naast me kwam staan ging mijn hartslag wat verder omhoog. Damn! Hij zag mijn hartslag, gaf me een knipoog en zei: ‘ik ga vanaf een afstandje wel naar je kijken’. Bam, hartslag skyhigh!!!! Ik concentreerde me weer op het fietsen en was vastbesloten alles te geven. Mijn hartslag ging richting de 185 en ik voelde mijn benen langzaam verzuren. ‘Nu komt de klap straks’, zei hij. En inderdaad. Als een malle probeerde ik er alles uit te halen. Ineens was het klaar. Mijn benen wilden niet meer en mijn tong hing op de grond. Ik had alles gegeven. Dat bleek wel, want toen we nog even stonden na te praten zakte ik door mijn benen. Ik werd licht in mijn hoofd en ik kon me nog net vastgrijpen. Even liggen…. Natuurlijk had ik niet voldoende gegeten voor zo’n training. Stom!
Vandaag gingen we weer trainen. Het beloofde weer een zware training te worden. Hij heeft me afgemat. Met dikke zware touwen moest ik al mijn kracht gebruiken om ze op de grond te slaan. Net iets voor mij. Alle boosheid kwam eruit. Ik stond nog net niet te gillen. Yeah! Wat was dat lekker! Daarna met een kettlebel aan de slag gegaan. Nog even wat buikspieroefeningen en cardio. Na een uur was ik niets meer waard. Ik had weer alles kunnen geven. Snel een nieuwe afspraak gemaakt en daar ging ik. Moe maar voldaan.
En ik kan zeggen, ik zit weer in mijn positieve flow. Helemaal! Ik ben al wat afgevallen, voel me fit, rust in mijn hoofd. Tjakka!!! Nu vasthouden.
Alleen aan het op tijd gaan slapen moet ik nog even werken. Het is alweer 00.00 uur geweest en ik zit nog achter de laptop deze blog te schrijven….
Leave a Reply