Een plekje op de eretribune

Mijn voeten raken de buitenlijn. Het zonnetje schijnt en ik sta met mijn gezicht in de zon. Dit is zo slecht nog niet. Ook de tijd is erg schappelijk. Koud is het wel. Ik trek mijn rits nog iets verder omhoog en steek mijn handen nog wat dieper in mijn zakken. De adrenaline maakt me gelukkig warm.
In de verte zie ik de bal voor Stijn zijn voeten rollen. Hij neemt een sprint en al rennende neemt hij de bal mee. Best goed voor een eerste keer. Intussen hoor ik niets meer om me heen en ben ik compleet gefocust op Stijn. Hoe dichter hij bij het doel komt hoe meer mijn tenen over de lijn raken. Dan verliest hij de bal aan de tegenstander. Ik kan weer ademen. Direct kijkt hij mijn kant uit. Ik steek enthousiast mijn duim omhoog en geef hem de grootste glimlach ever!

“Ik ben voetbalmoeder!”

Ja!!! Ik ben voetbalmoeder! Het is over met de luie zaterdagochtenden. Thermo-ondergoed en warme sokken aangeschaft en vanaf deze week de wekker op zaterdag. Maar, mij hoor je niet klagen. Althans, nog niet…

Mijn voetballiefde begon in mijn pubertijd toen ik in de gaten kreeg dat de leukste jongens voetbalden bij JVC. Dus daar zat ik steevast ieder weekend op de tribune te kijken naar het spelletje voetbal. Ik snapte er niets van, maar ik juichte het hards als mijn favoriet scoorde. Intussen deed ik iedereen geloven dat het mij om het voetbal ging. Ik besloot dan ook maar zelf op voetbal te gaan. Een meidenteam. Echt iets voor mij! NOT! Ik vergat steeds op welk doel ik moest schieten en mijn tegenstander werd mijn beste vriend. Als ik dan per ongeluk iemand neerhaalde liet ik de bal lopen en zei ik wel honderd keer sorry en hielp ik mijn tegenstander weer overeind. Tot ongenoegen van mijn trainer die langs de lijn stond te schreeuwen dat ik voor de bal moest gaan. Dat was het einde van mijn voetbalcarrière.

Ik leerde Dennis kennen en hij voetbalde elke zaterdag met zijn jeugdteam. Ik bleek dan wel geen goeie voetbalster, ik was wel heel goed in supporten. Ik stond iedere week langs de lijn.

Hij zou hem alle kneepjes van het voetbal bijbrengen

Dennis heeft altijd uitgekeken naar het moment dat hij met Stijn zou kunnen voetballen. Hij zou Stijn alle kneepjes van het voetbal bijbrengen en hem meenemen naar de wedstrijden van Ajax. Net als zijn vader bij hem deed. Die tijd is hem niet meer gegund. Voordat we überhaupt konden nadenken over aanmelden voor voetbal overleed hij.

Terwijl klasgenootjes en vriendjes op voetbal gingen sloot ik me ervoor af. Ik had een goed excuus. Stijn kon onmogelijk deze inspanning leveren vanwege zijn hart. Voetbal was daarom uitgesloten. Eigenlijk was de grootste reden dat ik het gewoon niet wilde. Dit moest Dennis doen en ik niet ik. Het maakt me boos en verdrietig. De confrontatie is groot. Vaders die enthousiast hun zoon aanmoedigen.
Door de enthousiaste verhalen van mijn vriendin, toch maar een keertje meetrainen.

“Vandaag is mijn geluksdag!”

Terwijl ik mijn hoofd nog diep in mijn kussen had en mijn ogen het licht nog niet konden verdragen stond Stijn al stuiterend naast me. ‘Mam, het is vandaag mijn geluksdag’. ‘Ahhhhmmmmmm’, antwoordde ik slaperig. ‘Vandaag ga ik voetballen!’. Een glimlach verscheen op mijn gezicht.

En vandaag was het zover. Zijn eerste training. Het hele uur heeft hij met een vette glimlach op zijn gezicht rondgelopen. Hij deed fanatiek mee en naast het veld stond een übertrotse voetbalmoeder. Geen twijfel over mogelijk. Deze jongen gaat op voetbal! Het zonnetje scheen volop en even voelde ik een warme gloed over mijn rug. Ik keek omhoog en knikte. ‘Ja Dennis, jouw grote droom gaat in vervulling… Jouw zoon gaat op voetbal’. En ik doe het niet alleen. Dit doen we samen, want bij iedere wedstrijd, waar dan ook….kijk jij mee. Jij hebt een plekje op de eretribune.