Papa had het wel geweten

Na een kus en een knuffel doe ik het licht uit en trek ik de deur achter me dicht. ‘Slaap lekker Stijn’. ‘Mam! Mam, ik moet eigenlijk nog wat zeggen’
Met een diepe zucht kom ik terug zijn kamer binnen. Ik wilde eigenlijk nog even snel de vaatwasser inruimen voordat ik Isa naar bed ga brengen. Dan ineens zie ik aan hem dat het iets belangrijks is en ik neem toch nog even plaats op de rand van zijn bed.

Je kunt alles tegen me zeggen

Hij gaat rechtop zitten en kijkt me verlegen aan. Ik merk dat het hem moeite kost. Hij gaat iets opbiechten of hij wil me echt iets heel belangrijks vertellen. ‘Je mag alles tegen me zeggen, dat weet je toch?’, zeg ik tegen hem in de hoop dat zijn schaamte of angst verdwijnt.

Mam, je kent Evi toch? (ik heb ervoor gekozen om niet haar echte naam te gebruiken uit privacy overweging). ‘Mam, ik ben zo vreselijk verliefd op haar’. ‘Als ze naar me kijkt dan voel ik zoveel kriebels in mijn buik en krijg ik het helemaal warm’. Ik moet me inhouden om hem niet te knuffelen en ‘oeh’ en ‘ah, wat schattig’ te roepen. Voor Stijn zijn dit serieuze zaken en hij verwacht een luisterend oor en advies.

Slecht advies

We praten wat over Evi en verzinnen manieren om haar verkering te vragen. Mijn ideeën vallen duidelijk niet in de smaak, want Stijn roept steeds heel hard: ‘Nee mam!! Dat ga ik echt niet doen!’

Ik ben duidelijk van een andere generatie. Briefjes, knipogen en langs haar huis fietsen is not-done. Tegenwoordig wordt gesproken over: ‘ff een dm sturen’ en ‘ik check het ff bij haar BFF’.

Papa had het wel geweten

Als ik al mijn opties op tafel heb gegooid en Stijn nog steeds hard nee-schuddend voor me zit, geef ik het op. Dan ineens vraagt hij: ‘Wie heeft verkering gevraagd? Papa of jij?’. ‘Papa’, antwoord ik. ‘Zie je wel! Jij weet dit soort dingen helemaal niet. Was papa er maar. Die had het wel geweten’.

Teleurgesteld legt hij zijn hoofd in zijn kussen en gaat slapen. Verslagen plof ik op de bank. Ik besef dat dit pas het begin is. De pubertijd komt eraan en er zullen nog tal van vragen zijn waar ik als vrouw geen antwoord op zal hebben. Hij zal zijn vader nog veel vaker om advies willen vragen.

Als ik de volgende ochtend zijn kamer in kom om hem wakker te maken valt mijn oog op een lief briefje aan Evi. Bij gebrek aan mannelijk, stoer en dapper advies, gaat hij nu toch voor de softere aanpak van zijn moeder. Zou het dan toch goed uitpakken?