Mijn telefoon gaat. Het is Isa. Ik leg mijn werk even neer en neem de telefoon aan. Ik blijf vandaag iets langer en de kinderen moeten het even zonder mij doen. Af en toe een telefoontje tussendoor met de vraag of ze een koekje of een snoepje mogen neem ik voor lief.
Maar ik kon er echt niets aan doen
‘Mam, ik was even boven aan het spelen en toen heb ik mijn telefoon verstopt in de snoep/chipslade. Dat heb ik gedaan omdat de dieven door het raam mijn telefoon niet konden zien liggen. Toen ik weer beneden kwam heb ik mijn telefoon weer gepakt, maar de punt van de zak chips bleef aan mijn telefoon plakken. De zak chips scheurde open en er viel allemaal chips op de grond. Ik heb alle chips in de vuilnisbak gedaan en omdat die al heel vol was heb ik ’m gelijk in de container gedaan. Nu is de chipszak bijna leeg, maar daar kan ik dus niets aan doen. Ik heb er niet van gegeten dus hè?
Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden. Wat een verhaal! Had ze niets gezegd, dan had ik niet eens gemerkt dat de chips bijna op was. Opvallend was wel dat de vuilniszak was geleegd. Heel verdacht. Dat gebeurd namelijk nooit en zelfs niet na het vier keer te hebben gevraagd. Als zou de zak ook tot de nok toe vol zitten, er kan altijd nog wat bij volgens de kinderen.
‘Isa, neem even een boterham als je honger hebt’, zeg ik. Het is stil aan de andere kant van de lijn.
Ik kon toch onmogelijk mijn vriendin alleen laten?
Het doet me denken aan vroeger. Ik was een jaar of 14. Mijn ouders gingen een weekendje weg en ik had er helemaal geen zin in. Ik kon onmogelijk een heel weekend zonder mijn vrienden en vriendinnen. Stel je eens voor wat ik dan allemaal zou missen?
Ik verzon een briljant verhaal en haalde alles uit de kast. Ik was ongesteld en kon daardoor niet zwemmen en ik ga echt niet aan de rand van het zwembad zitten. Daarnaast hebben de ouders van mijn vriendin het hele weekend visite en dan heeft niemand oog voor haar. Ik wel, dus kon ze mooi bij mij slapen. En dan mijn huiswerk. Ik moest minimaal veertien uur per dag gaan leren om het af te krijgen, dus meegaan zou ook invloed hebben op mijn schoolprestaties. En dan nog iets. De kans op inbrekers is een stuk kleiner als ik thuis blijf.
Ik snap nog steeds niet waarom mijn moeder het goed vond. Ze moest toch hebben geweten dat ik hele andere plannen had?
Borrelnoten op het schilderij
Ze waren de straat nog niet uit of ik liet mijn vrienden weten dat de kust veilig was. Die avond kwamen mijn vrienden langs, aten we chips rechtstreeks uit de zak, gooiden we borrelnoten naar elkaar, dronken we cola uit de fles en gingen we veel te laat naar bed. Verder weinig. We keken een film en kletsten wat. Vrij onschuldig allemaal, maar wel stiekem en zonder ouders!
Mijn ouders kwamen thuis en nog geen uur na thuiskomst haalde mijn moeder een borrelnoot van de rand van het schilderij. Ze keek me aan en zei: ‘Es, je dacht toch niet dat ik gek was?’.
Ik dacht echt dat ik een goed verhaal had.
Moeders zien alles
Nu zit ik in die situatie. Isa dacht ook echt een goed verhaal te hebben. Stiekem geniet ik als ik haar even laat denken dat ik erin trap en daarna….. ‘Je dacht toch niet?’. Dat gezicht! Goud waard.
Moeders zien alles, echt alles. Ook al zegt ze het soms niet. Geloof me, ze weet het…
Heb jij ook een geweldige smoes gehoord van je kinderen? Laat dan een berichtje achter in de reacties.
Leave a Reply