‘Mijn ziekenhuis’

Elk jaar ga ik met Stijn voor zijn jaarlijkse hartcontrole naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis barst van de herinneringen. Mooie herinneringen, maar ook hele verdrietige. Ieder jaar is dit weer zo’n moment om daar even bij stil te staan.

 

We zijn onderweg naar het Leids Universitair Medisch Centrum voor de jaarlijkse controle van Stijn. Stijn roept enthousiast ‘mijn ziekenhuis!!!’ als hij de gele balken van het ziekenhuis ziet. Hij heeft er zin in. Het liefste zou hij elke maand voor controle gaan.

Met gillende sirene’s wordt hij afgevoerd

Stijn is 5 dagen oud als hij blauw begint te zien en hij steeds slechter gaat drinken. Er ontstaan zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en zijn nageltjes gaan steeds blauwer zien. Net op tijd arriveren we in het ziekenhuis waar een ernstige hartafwijking wordt geconstateerd. Stijn wordt met gillende sirene’s afgevoerd naar het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Terwijl Dennis en ik de lift uitstappen horen we de ambulance met bloedspoed wegrijden. Daar gaat ons mannetje…. We pakken elkaar vast en huilen. Snel daarna zetten we beide onze schouders eronder en haasten ons naar de auto. Aangekomen in het VU staat er een ambulance klaar om Stijn naar het LUMC te brengen voor de eerste operatie. In de ambulance stopt zijn hart twee keer en ze zijn net op tijd om hem te redden.

De operatie is geslaagd.

Als Stijn 18 dagen oud is wordt hij weer geopereerd. Dit keer een open hart operatie. Zijn longslagader en aorta zitten verkeerd om. Een zogenoemde Transpositie van de grote vaten. Om 07.00 uur worden we in het ziekenhuis verwacht en mogen we hem nog even vasthouden. De afgelopen 13 dagen hebben we dat amper mogen doen, omdat hij vastzat aan allerlei apparatuur. Een half uur later wordt Stijn opgehaald en begint het wachten…. Na een hele lange dag horen we dat de operatie is geslaagd. Met wat kleine complicaties mag Stijn een maand later met ons mee naar huis.

‘Ja, dat moet ‘m zijn!’

Nu loop ik richting de hoofdingang voor de jaarlijkse controle. Terwijl Stijn voor me uit rent, loop ik rustig en kijk wat om me heen. Deze hele omgeving barst van de herinneringen. We hebben hier wekenlang dag in dag uit gelopen, gezeten, gepraat, maar ook gelachen. Voor het ziekenhuis staan grote blokken. Tussen de middag zaten we daar vaak even in het zonnetje. We keken naar iedereen die voorbij liep en hebben daar vreselijk gelachen. We kenden de naam van de chirurg van Stijn, maar hadden hem nog niet ontmoet. Zittend op de blokken voor het ziekenhuis bedachten we bij iedere man dat hij weleens de chirurg zou kunnen zijn. Dat leverde hilarische momenten op. Een man vol met tatoeages en een neusring liep voorbij en wij keken elkaar aan: ‘Ja, dat is ‘m!’. Niet veel later liep er een oude man voorbij met een stok. Weer keken we elkaar aan: ‘Ja, dat moet ‘m zijn!’. Mensen om ons heen die ons zo enorm hard hebben horen lachen, zouden nooit gedacht kunnen hebben dat onze zoon op dat moment op de kinder-IC lag.

Alle alarmbellen gingen af en iedereen snelde naar Stijn

Ik loop langs de blokken met een grote glimlach op mijn gezicht. Dan lopen we het ziekenhuis binnen. We nemen de roltrap omhoog en terwijl Stijn nog een keer naar beneden holt om vervolgens weer omhoog te gaan draai ik me even om. Ik kijk naar de kamer waar voorheen de IC was. Daar lag hij. Ik denk aan het moment dat Stijn door een overdosis antibiotica een hartstilstand kreeg. Wij waren op dat moment net met de arts in gesprek. Alle alarmbellen gingen af en iedereen snelde naar Stijn. Wij moesten wachten en keken vanaf het kamertje naast de IC hoe Stijn er weer bovenop geholpen werd. We hielden elkaar vast en zeiden geen woord. Beiden voelden we de spanning door ons lijf gieren. De opluchting in zijn ogen en de minuten lange knuffel die we elkaar gaven. Ik zal het nooit meer vergeten.

Tussen de artsen eet hij zijn gevulde koek

Ik pink een traantje weg en loop met Stijn naar de wachtkamer van de kinderafdeling. Stijn heeft er zin in en als zijn naam wordt geroepen springt hij op en loop met de arts mee. Hij weet precies wat er komen gaat en ligt met een big smile op de tafel, klaar voor de hartecho. De controle is klaar en de uitslag is goed. De lekkage aan zijn aortaklep is stabiel en ook zijn linkerhartkamer is niet groter geworden. We kunnen weer een jaartje vooruit!

Stijn weet precies wat er komen gaat en rent vooruit naar het restaurant. Tussen alle artsen en verpleegkundigen in zit hij vol trots zijn gevulde koek te eten. Ik denk nog even terug aan alle momenten dat ik daar met Dennis koffie zat te drinken. Uren zaten we daar te wachten en altijd was er voldoende gespreksstof. We konden altijd zo goed praten.

Over een jaar mag ik weer terug naar het ziekenhuis met al zijn mooie en verdrietige herinneringen. Wat zou Dennis trots zijn op zijn 7-jarige zoon die nu blij naar buiten loopt en zwaait naar ‘zijn ziekenhuis’.