Mijn verjaardag

Ik sla een bladzijde van mijn kalender om en zie daar weer mijn eigen naam staan. Mijn verjaardag staat er weer aan te komen. Ik slaak een diepe zucht.

Een hoop gegiechel en teveel wijn

Heerlijk vond ik het altijd om jarig te zijn. Bijna elk jaar vierde ik het. Soms klein, soms wat groter, maar ik vond het gezellig als mijn vrienden en familie er waren. Iedereen kent elkaar inmiddels en dat merk je dan ook. De mannen verzamelen zich meestel om het kookeiland met een biertje en uit het vrouwenhoekje komt een hoop gegiechel en gaan er vaak heel wat flessen wijn doorheen.

Mijn kinderen zijn altijd een beetje zenuwachtig voor mijn verjaardag. Nog voordat de wekker gaat springen ze op mijn bed met de kanootjes die ze samen met papa hebben gekocht. Meestal wist ik van tevoren al wat er in het pakje zat, want zo’n groot geheim een week lang bewaren is een onmogelijke opgave voor ze. En dat deden ze dan altijd heel subtiel. ‘Mam, jouw lievelingsluchtje is al een tijdje op he?’ Dan wist ik genoeg…

Wie koopt het cadeautje met mijn kinderen?

Sinds Dennis er niet meer is hebben verjaardagen een hele andere lading. Het is lang niet meer zo leuk om verjaardagen te vieren. Op de verjaardagen van de kinderen probeer ik er juist ieder jaar een groot feest van de maken. Misschien wel té, omdat ik een stukje gemis wil compenseren. De verjaardag van Dennis is een donkere zwarte dag in het jaar, maar mijn eigen verjaardag vind ik de moeilijkste.

Ik mis de stem die mij als eerste feliciteert: ‘Goeiemorgen schat, gefeliciteerd met je verjaardag’. Die mij door de dag heen met appjes blijft herinneren aan mijn verjaardag. Gekke foto’s en nog gekkere spreuken. En wie koopt het cadeautje met mijn kinderen?

Het eerste jaar stond ik de avond voor mijn verjaardag zelf de slingers op te hangen en vroeg ik mijn moeder om de kinderen te helpen met het kopen van een cadeautje.

De avond voor mijn verjaardag breng ik de kinderen naar bed. Samen maken ze nog wat plannetjes over het geven van de cadeautjes en verstoppen ze de pakjes heel zorgvuldig. Ik aanschouw het tafereel met een traan. Dit horen ze niet alleen te doen.

De volgende ochtend springen ze net zo enthousiast als altijd op mijn bed met de cadeautjes. Ik kan niet anders dan hier heel blij van worden. Toch ben ik blij als deze dag voorbij is.

Het ouder worden gaat door…

Dit jaar word ik 37 jaar. Twee jaar ouder dan Dennis is geworden. Dat voelt gek, want hij was altijd ouder. Nu is dat verschil niet heel raar, maar hoe is dat over tien jaar? Dan word ik 47. Dennis blijft voor altijd 35. Ik krijg meer rimpels, grijze haren en… nee, hier laat ik het even bij want daar wordt mijn humeur niet beter van.

Bezwaard, dankbaar en trots

Gisteren nam Remco Stijn mee om een cadeautje te kopen voor mijn verjaardag. Een logisch gevolg, maar toch heel bijzonder vind ik dat. Stijn keek er al de hele middag naar uit. Ik moet nog even aan het idee wennen. Ik voel me bezwaard, trots en dankbaar tegelijk. In de auto naar huis moest ik Stijn al de mond snoeren om het niet te vertellen, want als er iets is wat hij niet kan is het geheimpjes bewaren.

Isa koopt het cadeautje met haar grote vriendin ‘oma’ en haalt gelijk alles uit de kast. Een nachtje logeren, shoppen en lunchen. Euh… voor wie was het cadeautje ook al weer Isa??? Haha.

Nog een weekje en dan is het zover. Ik kijk ernaar uit, hang lachend de slingers op en kan niet wachten om veel te vroeg in de ochtend stuiterende kinderen aan mijn bed te krijgen.