Met de stofzuiger in mijn ene hand en het recept voor vanavond in mijn andere hand vlieg ik door de kamer. Tot mijn schrik kom ik erachter dat ik niet voldoende mascarpone in huis heb voor het gerecht dat ik ga maken. Ik instrueer de kinderen om de tafel leeg te maken en race zelf nog even snel naar de supermarkt.
Bella Italia!
Vanavond eetclub met mijn vriendinnen. Het derde jaar inmiddels en trouw ongeveer om de zes weken plannen weer een nieuw thema en verdelen we de gangen. Geweldige thema’s zijn voorbij gekomen. Zweeds, Oostenrijks, Spaans, Italiaans, Russisch. Vandaag staat Italiaans op het menu en verzorg ik samen met Debby het hoofdgerecht.
Ik weet al weken dat we vanavond eetclub hebben. Na iedere eetclub neem ik mezelf voor om de volgende keer eens een week van tevoren een gerecht uit te zoeken, een dag van tevoren de ingrediënten te halen en op vrijdagmiddag alle voorbereidingen te treffen. Dat is dus wéér niet gelukt. Waarom laat ik het toch altijd op het laatste moment aankomen? *zucht*
“Mam, we hebben honger!”
Met klotsende oksels ren ik door de supermarkt en in mijn hoofd maak ik mijn gerecht klaar. Ik kom erachter dat het snijden van alle ingrediënten me toch minimaal een half uur gaan kosten. En dat te bedenken dat ik een rasechte optimist ben. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog 10 minuten heb. Dat ga ik dus nooit redden.
Als ik thuiskom hangen de kinderen op de bank en ligt de tafel nog helemaal vol met boekjes, sleutels, post en lege bekers. Ik duik gelijk de keuken in om te snijden en vanachter het fornuis instrueer ik de kinderen om te gaan opruimen. “Maar mam, we hebben honger!”
“Honger?” Mijn hart staat stil en als versteend sta ik aan de grond genageld. Oh nee, hoe kon ik dat nou vergeten? Natuurlijk! Zij moeten ook nog eten! Snel haal ik een pak pannenkoeken uit de kast en al snijdend bak ik een paar pannenkoeken.
Proost, op het volgende stressmoment!
Als de meiden om 19.00 uur binnenkomen loopt het zweet over mijn rug en schiet ik nog even snel naar boven om wat anders aan te doen en een mascaraatje op te doen. We proosten met een wijntje en na de amuse en het eerste wijntje voel ik me eindelijk ontspannen. Let the party begin!
Het eten was weer fantastisch, de gesprekken waren goud waard en de tranen van het lachen waren er ook weer in overvloed. En ook deze eetclub sluit ik weer af met het goede voornemen om volgende keer op tijd te beginnen. Hoewel, ik de stress en adrenaline ook wel weer zal missen…
Leave a Reply