Met open armen

Terwijl de kinderen achterin zitten met een vriendje, de liedjes voor de groep 8 musical worden geoefend, rij ik het bungalowpark op. De sleutels van de huisjes worden verdeeld en binnen een uur verzamelen zich 30 personen in de tuin bij het grootste huisje. Laat het weekend maar beginnen!

Hoe het allemaal begon

Het begon allemaal tijdens de zwemles van Isa, ruim 6 jaar geleden. Ik nam plaats in het restaurant met een boek. Naast mij zaten Angela en Mirel aan een tafeltje. We raakten aan de praat over mijn boek en vanaf dat moment was ons wekelijks thee/bijkletsuurtje een feit.

Het moment van afzwemmen kwam eraan. Opluchting, niet meer elke zaterdagmiddag naar het zwembad, maar het einde van ons wekelijkse thee-uitje. Dat laatste was gelukkig niet het geval. Onze vriendschap zette zich voort.

Dennis overleed en ik kon al mijn tranen, vreugde, verhalen over dates en moeilijkheden met de kinderen bij ze kwijt.

Echte vrienden

Het was bijna Oud en Nieuw en ik zag er als een berg tegenop. ‘Es, niemand hoort alleen te zijn met Oud en Nieuw. Jij komt lekker bij onze vriendengroep aanschuiven’, werd er gezegd. Ik werd met zoveel warmte onthaalt dat ik kan zeggen dat het de mooiste avond was in tijden.

Dat klinkt heel normaal en vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Ik had net iets heel heftigs meegemaakt. Ik kon uit het niets in huilen uitbarsten en wat zeg je tegen iemand die net haar man is verloren? Dat is spannend en eng. Ik raakte vrienden kwijt, maar kreeg er ook nieuwe vrienden bij. Deze vrienden.

Deze groep vrienden ontvingen me met open armen en hebben me vanaf het eerste moment het gevoel gegeven dat ik erbij hoorde. Zonder twijfel ook.

Zonder veroordeling

Ik kon mezelf zijn en ook al konden ze niet weten hoe het is, ze waren er voor me, luisterden naar mijn verhalen en op moeilijke dagen lieten ze me altijd even weten dat ze aan me dachten. Ook voelden ze heel goed aan dat ik bepaalde fasen moest doorlopen. Ze zagen me nieuwe dingen uitproberen, daten met mannen die helemaal niet bij me pasten en elk festival bijwonen om maar niet de pijn te voelen. Zij wisten wel dat ik dit nodig had en ze lieten me. ‘Het komt wel goed’, dachten ze. Zonder me te veroordelen.

‘Mijn vrienden’

Afgelopen weekend stond het jaarlijkse vriendenweekend op de agenda. Met een groep van 30 volwassen en kinderen verspreid over 3 huisjes in een bungalowpark. Ik mocht ook mee. Dat ik de uitnodiging kreeg was van hun iets vanzelfsprekends na de afgelopen jaren. Toch sta ik even stil bij de liefde en warmte die zij allemaal geven en maakt mij dat dankbaar. Dankbaar dat ik ze ‘mijn vrienden’ mag noemen.