In december neem ik vrij!

Het lijkt wel een terugkerend ritueel. Nog een paar dagen te gaan voordat het kerst is en de koek is op. De kinderen zijn moe en verdrietig en mijn energiepijl is erg laag. Ik kruip door de dagen… Nog een paar dagen en dan heb ik vakantie en is de kerst voorbij.

Love over healing

Het is begin december 2015 en na een korte nacht rij ik naar mijn werk. Op de radio hoor ik Kane. Dit keer niet het nummer ‘Love over healing’, maar huilen doe ik op dat moment op ieder nummer van Kane. Met rood betraande ogen kom ik aan op mijn werk. Mijn collega’s staan nog even na te praten over het weekend. Ze hoeven me niet te vragen hoe mijn weekend was. Ik ben op en ik kan alleen maar huilen. Ik mis Dennis en zie even geen lichtpuntjes. Mijn collega slaat haar arm om me heen en daar komen de waterlanders.

Ik moet hier niet zijn. Ik moet vrij nemen, maar mijn dagen zijn op. Uiteindelijk stap ik binnen bij mijn werkgever. Met knikkende knieën en een brok in mijn keel vertel ik dat de koek op is. Heel begripvol en meelevend zijn ze. Ze hebben alles van dichtbij meegemaakt met me de afgelopen jaren. Vijf minuten later sta ik buiten met een maand verlof.

Ik wandel een flink eind over het strand

Ik rij naar huis en duik gelijk mijn bed in nadat ik eerst mijn kussen heb nat gehuild. De volgende dag breng ik de kinderen naar school en rij ik door naar het strand. Ik wandel een flink eind over het strand en met een leeg hoofd neem ik plaats aan een tafeltje bij het raam. De plek waar ik het eerste hoofdstuk van mijn nog af te maken boek schreef.

Echt veel rust was er niet. Mijn dagen waren gevuld met voorbereidingen voor kerst, zolder opruimen en achterstallige administratie bijwerken. Wel probeerde ik zoveel mogelijk te gaan wandelen. Ik huilde veel en bezocht extra vaak het graf van Dennis.

Ik had het geflikt!

De kerst was voorbij en ik voelde de spanning van me afglijden. Ik had het geflikt. De kinderen waren happy en hebben klasgenootjes kunnen blij maken met zelfgemaakte lekkere hapjes bij het kerstdiner, mijn familie genoot van het persoonlijke cadeau en gedicht dat ik ze gaf en het huis was helemaal in kerstsfeer.

Het lijkt wel een terugkerend ritueel. Hoewel ik net nog een weekend naar Oostenrijk ben geweest, ben ik zo enorm toe aan vakantie. De koek begint op te raken. Het begon allemaal met de inkopen voor Sinterklaas en daarna denderde ik door naar kerst. Bij het optuigen van de kerstboom sloeg de bom in. Stijn begint steeds meer te beseffen dat zijn vader er niet meer is en hoewel hij nog zo jong was mist hij zijn vader wel. Hij ziet tenslotte ook om hem heen hoe vaders met hun kinderen omgaan. De kinderen zijn moe en daardoor snel boos en verdrietig. Het zien van het verdriet van de kinderen doet nog het meeste met me.

Dit jaar doe ik het anders

Ik wil net als vorig jaar na de kerst het gevoel hebben dat ik het heb geflikt en daarom regel ik wat zaken om overeind te blijven. Dit jaar geen cadeau’s met kerst. Ik hoef niet meer stad en land af voor dat ene bijzondere en originele cadeau. Op school heb ik niet ingetekend op het maken van een gerecht voor het kerstdiner. Ik ga die middag op mijn gemak nageltjes lakken, haren krullen, make-up aanbrengen en de kids in hun mooiste kerstkleding hijsen. Mij kennende zal er nog wel even op het laatst moment een oorbelletje of de juiste kleur lippenstift gehaald worden, maar dat overleven we wel. In plaats van alle kerstdagen koken en een vijfgangen diner op tafel zetten doe ik dit nu slechts één kerstdag. Genoeg stress voor een week, maar ook die ruimte is er nog.

Ik moet nog even een week volhouden en dan kan ik hopelijk weer zeggen: ik heb het geflikt!