Als ik Stijn om 11.30 uur uit de klas kom halen kijkt ‘ie me met stralende ogen aan. “Gaan we?”, vraagt ‘ie hoopvol. “Ja, ga je mee?” Hij rent de klas uit op weg naar de kapstok. Nog geen twee minuten later zitten we in de auto.
Als ik halverwege naast me kijk zie ik Stijn met een tevreden glimlach naast me zitten. Wat kan hij toch genieten! Ik zie hem stralen. Hij heeft er zin in.
Zonder na te hoeven denken rij ik naar Leiden. Ontelbare keren heb ik deze weg afgelegd. En elke keer met een andere emotie. Angst, verdriet, hoop en blijdschap.
Transpositie van de grote vaten
Stijn is geboren met de hartafwijking Transpositie van de grote vaten. Hij heeft een maand in het ziekenhuis LUMC in Leiden gelegen en is daar toen hij 18 dagen oud was geopereerd. Tijdens de openhartoperatie hebben ze zijn longslagader en aorta omgedraaid. Helaas heeft hij daar o.a. een lekkende aortaklep aan overgehouden.
Sindsdien rijden we ziezo eens per jaar naar het ziekenhuis in Leiden voor controle.
Ik regelmatig met een hoop spanning in mijn lijf en angst voor de uitslag. Stijn niet. Hij heeft het altijd leuk gevonden om weer naar Leiden te gaan.
Gezellig uitje
We maken er elk jaar weer een gezellig uitje van. Het leukste vindt hij de lunch in het restaurant van het ziekenhuis. Kroketten en soep en aan een lange tafel tussen de artsen zit hij dan enorm te stralen met een kroket in zijn handen.
Vandaag liepen we samen huppelend naar binnen. Het afgelopen jaar verliep zonder al teveel problemen. Het zou me dan ook verbazen als er iets anders zou worden geconstateerd.
Op de trap deden we nog even een wedstrijdje en de roltrap liepen we twee keer omdat je zo lekker kunt rondkijken door het ziekenhuis. In de wachtkamer schopte Stijn zijn schoenen uit en dook hij gelijk de speelhoek in.
Wat zie ik?
Het hartfilmpje was zo gemaakt en de echo verliep ook heel voorspoedig. Even toch die schrik bij het zien van de beelden. Bleef de echoscopie nou iets langer dan normaal naar zijn hartklep kijken? Haar reactie was totaal niet verbaasd of zorgwekkend en mijn angst verdween als sneeuw voor de zon.
Voor het eerst was Stijn zelf ook wel erg onder de indruk van de beelden van zijn hart. “Wat is dat blauwe?” en “Hoe ziet mijn hartklep er nu uit?” Hij wilde alles weten en kreeg overal antwoord op.
Bij de arts werd mijn gevoel bevestigd. De lekkage van zijn aortaklep is absoluut aanwezig, maar ten opzichte van vorig jaar niet verslechterd.
Even moest ik slikken. Ik werd toch weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Stijn is en blijft een kind met een hartafwijking en die aortaklep blijft iets waar ooit nog een keer wat aan moet gebeuren. En omdat ik hem door het jaar heen niet als haltekind zie, overvalt het me vaak als ik in Leiden ben. Dan kan ik er niet omheen en is daar het bewijs.
Huppelend het ziekenhuis uit
De arts was zeer tevreden en ik was dan ook snel dat gevoel weer kwijt. Stijn waren we na twee minuten al kwijt. Hij had een puzzel ontdekt en het hele gesprek ging langs hem heen.
De dokter kreeg nog even een boks en hij kon nog net even zwaaien naar de echoscopiste op weg naar de grote hal. “Wie het eerst beneden is!”, riep ik terwijl ik alvast een meter voorsprong nam. Stijn blijf staan en ik keek verbaasd achterom. “Wil je niet winnen?”. “Euh ja, maar ik wil nog niet naar buiten. Ik wil hier nog even blijven”. En dus zaten we nog ruim een half uur aan een ijsje te likken in de hal.
Met de belofte dat we over een tijdje weer terug moeten voor zijn stemband kreeg ik ‘m mee. Dit keer verlieten we samen blij en huppelend het ziekenhuis. Tot snel!
Leave a Reply