• Mail: info@veertienkusjes.nl

Hoe onze vakantie Ibiza ineens een andere wending kreeg

800 600 Veertienkusjes


Het is alweer de laatste dag. Gelukkig hebben we nog een hele lange dag voor de boeg omdat we pas om 22.45 uur terugvliegen. Nadat we nog heerlijk hebben ontbeten op onze veranda met geweldig uitzicht, zetten we de turbo even aan en binnen een half uur zijn de koffers ingepakt en kunnen we de deur achter ons dichttrekken.

Tip van Wendy van Dijk

Geen lange to-do-list vandaag. We maken er nog een lekkere relaxdag van op Cala d’Hort. Volgens Wendy van Dijk één van de mooiste strandjes van Ibiza. We zijn inmiddels overtuigd dat Cala d’En Serra de mooiste is, maar Cala d’Hort wilden we nog graag aan ons lijstje toevoegen.

We parkeren de auto en zien gelijk dat dit een geweldige afsluiting gaat worden. Vanaf het plateau waar we de auto parkeren maken we een serie geweldige foto’s van de zee met de rotspartij ‘Es Vedra’ op de achtergrond.

Op het strand huren we een bedje en spreken af niet eerder weg te gaan voordat ons boek uit is.

Ik wil niet kijken!

Om 19.00 uur is het dan toch echt tijd om te vertrekken. Beteuterd kijken we elkaar aan. We willen helemaal niet weg! We beloven elkaar zeker nog een keer terug te gaan, pakken onze spullen en lopen richting de auto.

Een paar meter bij de auto vandaan druk ik op de sleutel om de auto te openen. Ik hoor geen klik en zie ook de lampen niet knipperen. Met een dichtgeknepen keel druk ik nog een keer op de sleutel, inmiddels een meter bij de auto vandaan.

Wederom geen klik te horen en evenmin zie ik de lampen knipperen. Voorzichtig grijp ik de deur van de achterbank die gelijk open gaat. Voor dat ik kan zien wat zich in de auto afspeelt schreeuw ik naar Trudi: “NEE, NEE, NEE!!! Onze spullen!!! NEE!!! Mijn Macbook!!! NEE!!!

Vanmorgen maakte ik de kofferbak leeg. Er lagen nog wat lege waterflessen en verpakkingen van die overheerlijke cakejes. De grote koffer zette ik tegen de achterbank. De handbagagetrolly’s zette ik ervoor. Ik maakte zelfs nog even een sprongetje toen de achterklep zonder moeite dicht ging.

Had jij het zo neergelegd?

Ik zwaai de deur helemaal open en kijk de auto in. De achterbank is platgegooid en de handbagagetrolly’s zijn op de achterbank gelegd. De koffer van Trudi ligt open en er ligt van alles naast de koffer.

Ik kijk Trudi aan in de hoop dat ze nu keihard begint te lachen en zegt: “Had ik jou daar even goed te pakken zeg!” Ik zie de schrik in haar ogen. Tegen beter weten in vraag ik nog: “Had jij nog iets uit je koffer gehaald voordat we weggingen?”. “Nee natuurlijk niet!”, antwoord ze.

Ik kijk naar mijn koffer terwijl Trudi alles in haar koffer controleert. Hoewel het ruim 28 graden is begin ik te rillen. Ik probeer me voor te bereiden op de ontdekking dat mijn Macbook verdwenen is.

Ik rits mijn koffer open en zie bovenop mijn roze laptophoes liggen. Vol ongeloof pak ik ’m op. Ik kijk Trudi verbaasd aan: “Dit kan toch niet?” Ja hoor, het kan dus wel. Mijn Macbook is er nog. Eigenlijk hoef ik verder niet in mijn koffer te kijken. De rest kan me gestolen worden.

De opluchting is van korte duur

Trudi komt tot de ontdekking dat werkelijk alles nog in haar koffer zit. We slaan de deuren dicht en kijken elkaar vol ongeloof aan. “Chick, we hebben alles nog! Is dit even onze geluksweek!”.

Onze opluchting is van korte duur. “Hoezo hebben we alles nog? Waarom hebben ze mijn Macbook niet meegenomen? Zijn ze gestoord? Of hebben ze ons horen aankomen?”

Ik kijk om me heen en scan de parkeerplaats. Niet te zien. Ook geen mensen te zien. Het is wel heel erg stil.
Dan ineens slaat de paniek toe. We horen voetstappen achter ons. Snel duiken we de auto in en scheuren met een noodgang de parkeerplaats af.

Weten hoe het afliep? Hou dan Veertienkusjes goed in de gaten vandaag. Deel 2 zal vandaag nog geplaatst worden.



  • 1

Leave a Reply

Your email address will not be published.