Hier moet je niet over praten. Je moet het doen!

Eigenlijk moet je hier helemaal niet over schrijven, maar moet je dit doen. Fietsen, mtb’en. Laat ik je dan eens meenemen op één van mijn tochten.

Ik heb soms amper tijd om mijn fietskleding te wassen

Het is zondagochtend, de wekker gaat om 08.00 uur en zonder te twijfelen spring ik uit bed. Het was eigenlijk een beetje te laat geworden gisteren, maar dat maakt mijn enthousiasme er niet minder op. Ik gooi een plens koud water over mijn gezicht, knipper twee keer met mijn ogen en ik ben klaarwakker. Mijn fietskleding haal ik van de waslijn boven. Ik heb soms amper tijd om te wassen, zo vaak gaan we fietsen. Ik trek mijn fietsbroek aan, drie lagen fietskleding en loop naar beneden. Een beetje ongemakkelijk zijn die eerste stappen met een zeem tussen je benen altijd. Dat went snel. Ik kom er na drie lagen kleding altijd steevast achter dat ik mijn hartslagmeter vergeten ben. De hele zooi gaat weer uit, hartslagmeter om en weer alles aan.

Na een paar bruine boterhammen met pindakaas (daar blijk ik het beste op te fietsen) pak ik mijn fiets, die bijna standaard in de woonkamer staat omdat ‘ie straks nog even naar de schuur moet, en het straks dan alweer bijna tijd is om te gaan fietsen en hij dus beter nog even kan blijven staan.

Stoerder, sterker… een echte bikegirl

Vanaf het moment dat ik mijn helm opzet en mijn voeten de pedalen raken voel ik mij een ander mens. Stoerder, sterker, een echte bikegirl.

Fietsen doe ik meestal met Rob. Hij snapt mijn passie voor fietsen en is zelf ook het liefste in de bossen op zijn vrije dag.

De eerste kilometers fietsen we warm, we kletsen en lachen wat en soms zijn we gewoon helemaal stil en kijken we wat om ons heen. De weg naar Schoorl verveelt nooit. We fietsen langs de weilanden. De dauw komt van de grond en in de verte zien we de zon die zijn best doet om erdoorheen te komen.

Dan zijn we in Schoorl. Hier staan altijd wel mensen. Of ze hebben de laatste afdaling genomen en staan nog uit te hijgen van de lange klim die daarvoor zit of ze moeten nog starten. Mijn hartslag gaat altijd een beetje omhoog als ik bij de start sta.

Die verdomde wortelklim

We starten. Mijn wielen glijden over het pad. Het is een smal pad tussen de bomen door. Na een paar meter lijkt het alsof we alleen zijn. Echt tijd om er van te genieten heb ik niet. Er komt een lastige klim aan. ‘De wortelklim’. Het woord zegt het al. Een smalle klim met aan het begin een paar flinke boomwortels die de hele klim kunnen verzieken. Daar gaan we. Ik spreek mijzelf nog even streng toe: ‘kom op! Je kunt dit!’. Ik bijt bijna in mijn stuur en begin aan de klim omhoog. Bij iedere trap voel ik mijn achterwiel over de wortels slippen. Ik val bijna stil en moet net voordat ik mijn voet aan de grond wil zetten pak ik weer grip en fiets ik naar boven. Mijn hartslag gaat omhoog en hijgend kom ik boven. Ik neem de bocht en dan begint een lange taaie klim. Even ga ik iets langzamer om op adem te komen om daarna nog even aan te zetten. Rob is snel, heel snel en staat boven op mij te wachten. Als ik boven kom verschijnt automatisch een dikke glimlach op mijn gezicht.
De afdaling begint, de wind wappert door mijn haar en mijn voeten staan stevig op de pedalen. Ik gooi mijn stuur door de bochten en duw mijn stuur over de drempels. Na een korte zig-zag klim mag ik weer afdalen. Een lange afdaling dit keer met een paar leuke drempels. De eerste keer stapte ik af omdat ik niet durfde te springen. Nu trap ik er extra hard op af om te springen. Heerlijk! Tussendoor kletsen we wat en kijken vooral vaak om ons heen. Het is hier zo mooi!!! En elke keer zie ik weer iets anders. De bomen veranderen, de ondergrond die elke anders aanvoelt, de lucht, het zand…

Hier doe ik het voor

We fietsen de bossen uit en komen uit op het duingedeelte. Het uitzicht is fenomenaal. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat je in het buitenland bent. We fietsen deels over houten vlonders en deels over zand. Er komt een leuke klim aan. Ik zet mij schrap en weer bijt ik in mijn stuur. Op de lichtste versnelling fiets ik naar boven. Ik probeer mijn wielen op de houten vlonder te houden. Eenmaal ernaast, kun je niet meer verder. Als je denkt dat je er bent maak je een bocht en sta je voor nog een steil klimmetje. Als ik helemaal boven ben slaak ik een kreet. Yes!!! Ik heb het weer gered! De beloning voor deze klim is fantastisch. Ik zet mijn fiets tegen het hek en samen met Rob kijk ik over de duinen naar de zee. De stilte, de geur, de wind. Hier doe ik het voor.

Ik kan je nog uren vertellen over het parcours en over het gevoel op de fiets, maar je moet het ervaren. Ik kan niet wachten tot ik weer kan! Ik zet mijn wekker ervoor in het weekend en ben elke vrije ochtend in het bos te vinden. Het verveelt nooit.

Mijn fiets staat klaar in de woonkamer. Morgen mag ik weer. Yeah!!!