Eén van de dieptepunten
Daar stond ik dan met twee kleine kinderen aan mijn hand. Allebei zongebruinde armpjes en het zand nog tussen de tenen. Achter ons klinken de Caribische deuntjes door de speaker en horen we het gespetter van het zwembadwater.
Dennis wordt de auto van de arts ingelopen. Zijn rolstoel wordt in de achterbak gelegd samen met een tas kleding en toiletspullen. Ik beloof hem zo snel mogelijk achter hem aan te reizen. “Ik hou van je!”, roep ik nog snel voordat de deur dichtklapt en de arts met een noodgang naar de luchthaven rijdt.
Het is onze laatste vakantie samen. Op de eerste dag van onze vakantie word Dennis ziek. Zo ziek dat hij op dag 3 naar een kliniek in Athene wordt gevlogen. Voor mij en de kinderen is geen plek op de vlucht en zit er niets anders op dan op het resort blijven tot er drie plaatsen beschikbaar komen.
En nu? Moet ik hier vakantie gaan vieren totdat we kunnen vliegen? Wetende dat het helemaal niet goed gaat met Dennis die kilometers hiervandaan in een onbekende kliniek ligt?
Eén van de dieptepunten uit mijn leven kan ik wel zeggen. Ik voelde me zo machteloos, boos, verdrietig en alleen.
Eén van mijn pieken
Een paar dagen geleden. De eerste warme dag van het jaar. Ik heb gewerkt en na mijn werk parkeer ik de auto bij het strand van Castricum. Twee dagen geleden was ik er voor het eerst en vastbesloten nog een keertje terug te keren. Ik neem plaats in één van de hangmatten en bestel een wijntje. De zon prikt op mijn bleke huid en ik zet mijn zonnebril op om nog een beetje om me heen te kunnen kijken. Tropische loungemuziek komt uit de speakers en langzaam zakt de zon in de zee. Het is net of ik op een tropisch eiland lig hier heel ver vandaan.
Als het donker wordt gaan de lichtjes aan en om me heen worden overal lantaarns met kaarsen geplaatst. Verderop in het zand wordt een kampvuur aangestoken.
Ik pak mijn notitieblok en begin te schrijven. Ik kan me echt geen betere plek bedenken. Hoe ik ook probeer dit plaatje op foto vast te leggen, het is té mooi!!
De serveerster heb ik geloof ik wel een keer of acht verteld dat ik het zo mooi vind en het net is of ik in een paradijs ben beland. Als ik aan het eind van de avond wil afrekenen zegt ze dan ook: “Ik hoef je niet te vragen of alles naar wens is geweest he?”.
Ik voel me zo intens gelukkig en ik kan zo genieten van alles. Het is niet eens in woorden te omschrijven. Die avond was een absolute piek!
Waarom kan ik zo goed pieken?
Pieken, ik ben er zo goed in geworden. Waarom? Juist omdat ik de andere kant ook zo vaak heb gezien. Ik heb zoveel diepe dalen gekend dat ik daarom nu zo extreem kan pieken. De piekmomenten kan ik extra waarderen en ik zie het als een wijze les en een heel groot geschenk. Ik heb leren pieken!
Dus, mocht je deze zomer iemand over het strand zien stuiteren of met een te grote glimlach op het terras zitten met de kinderen, dan zou het best eens kunnen zijn dat ik dat ben.
Leave a Reply