Rouwen gaat met ups en downs. Toen Dennis ziek was dacht ik altijd dat ik een paar maanden na zijn overlijden helemaal kapot van verdriet zou zijn en daarna weer langzaam zou opkrabbelen om vervolgens weer verder te kunnen. Uiteraard wel altijd met een rugzak, maar dat ik vier jaar verder nog steeds af en toe helemaal in zak en as zit had ik niet verwacht. En nog steeds overvalt het mij regelmatig.
Niet altijd makkelijk om mijn vriend te zijn
Mijn vrienden hebben in de afgelopen vier jaar ook heel wat ups en downs van mij meegemaakt. Het moet ook niet altijd even makkelijk zijn geweest om mijn vriend te zijn. Laat ik dan ook maar beginnen met mijn dankbaarheid uit te spreken naar mijn vrienden. Voor het feit dat ze niet hardhollend zijn weggerend en er altijd voor me zijn geweest. Zelfs na een periode van minder contact.
Als je zijn vriend was, zat je gebeiteld
Dennis en ik hadden een paar hechte vrienden. Dennis was het type dat niet veel mensen om zich heen nodig had. Aan een paar goede vrienden had hij genoeg. Daar ging hij dan vervolgens ook wel voor door het vuur. Als je zijn vriend was, dan zat je gebeiteld.
We hadden veel gezamenlijke vrienden, want in de fase van je leven dat je gaat trouwen en kinderen krijgt spreek je vaker af als gezin en ontstaan er mooie vriendschappen. Vriendschappen veranderden van avondjes stappen naar borrelmiddagen. Kinderen die met elkaar speelden terwijl wij aan de keukentafel een wijntje dronken en goeie gesprekken voerden. Ook etentjes en het bezoeken van concerten deden we regelmatig.
In de laatste week van Dennis zijn leven kwamen onze beste vrienden een laatste avond langs. We dronken champagne en lieten een wensballon op. Er werd gehuild en gelachen. Goud waard!
Ik moest toekijken hoe zij het leven leidden dat ik ooit had
Na zijn overlijden kwam ik nog regelmatig bij onze beste vrienden over de vloer. De borrelmiddagen en etentjes waren echter niet meer hetzelfde. Het voelde fijn om in hun aanwezigheid te zijn, maar steeds voelde ik ook weer dat enorme gemis. Ik moest toekijken hoe zij het leven leidden dat ik ooit met Dennis had. In de eerste periode na het overlijden vond ik dat fijn en vertrouwd. Ik kon mezelf zijn en huilen, lachen of gewoon stil voor me uitkijken. Zij begrepen me.
Toch volgde een periode waarin ik het niet meer fijn vond. Ik wilde niet meer wilde huilen. Ik wilde sterk zijn en doorgaan. In die periode ontstonden er nieuwe vriendschappen. Mensen die Dennis niet hebben gekend. Ik vond dat heel fijn. Het ging niet om wie ik was met Dennis, maar wie ik was als alleenstaande, als weduwe. Er waren geen herinneringen en met hun kon ik ontdekken wie ik was en waar ik van hield.
Het was heerlijk om me even ‘normaal’ te voelen
Met mijn nieuwe vrienden ging ik naar feestjes, varen in de grachten van Alkmaar of de hele middag op een terras in de zon zitten. De gesprekken ging bijna nooit over verdriet en rouw. Het ging over allerlei andere dingen. ‘Normale dingen’. Het is heerlijk om je af en toe even ‘normaal’ te voelen.
Op andere momenten vind ik het heerlijk om bij mijn vrienden te zijn die ik al zo lang ken. Om te praten over Dennis. Herinneringen op te halen en te praten over het gemis. Zij kennen het gemis.
Mijn vrienden moeten wel een enorme dosis geduld hebben, want vriendschappen onderhouden is met het worden van weduwe ook een stuk lastiger geworden. Ik moet zoveel alleen onthouden en doen dat ik er regelmatig voor kies om op de bank te ploffen en suf voor me uit te kijken in plaats van even de telefoon te pakken. Verjaardagen vergeet ik standaard. Dan zie ik op de kalender staan dat iemand jarig is, denk ik de hele dag dat ik nog even moet bellen en als ik dan weer eens veel te laat op bed lig denk ik: ‘Oh nee!!! Vergeten!’. Maar, als ik dan bij mijn vrienden ben, dan ben ik er! Mijn vrienden zitten in mijn hart en ik ben heel dankbaar dat ik zoveel lieve mensen om mij heen heb.
‘Good friends are like stars. You don’t always see them, but you know they are always there’
Leave a Reply