Het grote Sinterklaasgeheim

Als ik langs het meer loop met mijn zonnebril op en mijn jasje om mijn middel geknoopt omdat het wel heel warm is realiseer ik mij ineens dat het al half oktober is. De donkere dagen van het jaar. “Nou, van dat donkere is momenteel nog absoluut geen sprake”, denk ik terwijl mijn oog valt op een man die op de steiger ligt te genieten van het najaarszonnetje. In korte broek!!!

Hij had het al 10 keer kunnen ontdekken

En toch is het bijna weer tijd voor de intocht van Sinterklaas. Over een paar weken meert die beste man weer aan met zijn pieten en kan het heel circus weer beginnen. Het laatste jaar voor Stijn, want volgend jaar moet ik hem het grote mensengeheim toch echt verklappen om te voorkomen dat hij op twaalfjarige leeftijd nog steeds gelooft dat die beste man helemaal uit Spanje komt en een behoorlijke geldboom in zijn tuin heeft.

Ik heb voor Stijn ook nooit voorzichtig hoeven doen. Zo hangt er al weken een sporttas van Ajax in de trapkast die hij met gemak al een keer of tien heeft kunnen ontdekken. Het inpakpapier ligt ook gewoon tussen de gewone rollen inpakpapier. Vorig jaar ontdekte hij ze, maar legde de link niet. Wel stopt hij ze diezelfde avond in zijn schoen met een briefje erbij aan de pieten omdat ze het inpakpapier hebben laten liggen.

Het grote Sinterklaasgeheim

De volgende ochtend sta ik even met de juf te praten over het grote Sinterklaasgeheim. Omdat bijna de hele klas weet van het grote toneelstuk adviseert ze me het ook tegen Stijn te vertellen. Hoewel ik ernaar uitkijk, moet ik toch ook even slikken… Weer een fase afsluiten. Ze worden groot. Erger nog: Ik word oud!!!

Die middag zitten we samen op de bank. “Stijn, wat vind je eigenlijk van Sinterklaas?”. Hij kijkt me wat onnozel aan. “Hoezo? Nou, gewoon” Ok, deze was niet heel duidelijk. “Stijn, waar denk je eigenlijk dat Sinterklaas en de zwarte pieten vandaan komen als je er goed over nadenkt?” Hij kijkt me aan alsof ik op mijn hoofd ben gevallen. “Mam! Spanje! Dat weet je toch?” Met een diepe zucht valt ‘ie achterover in de bank.
Hmmm, die werkt ook niet….
“Stijn, ik moet je iets vertellen…”. Voordat ik begon te vertellen twijfelde ik toch nog even. Hij gelooft er nog zo heilig in. Het is nog zo magisch!” Toch pakte ik door. Ik maakte er iets magisch van. “Je ben nu groot genoeg, je bent er klaar voor en ik vertrouw het je toe”.

Na het verlossende woord sloot Stijn zijn ogen en begon heel hard te huilen. “Ik wilde dit helemaal niet weten!”, riep hij. Hij wilde er niet meer over praten en al helemaal geen vragen over stellen.

Op de fiets onderweg naar voetbaltraining besloot ik het gesprek nog eens luchtig voort te zetten. Boos kijkt hij me aan. “En bedankt mam. Ik was het net een beetje aan het vergeten en geloofde bijna weer!”.

Ik weet wie paniekpiet is!

Dat ging bij Isa wel anders. Ze was eerst even stil, maar daarna kwamen alle vragen: “Dan weet ik wie ‘paniekpiet’ is! En de hulpsint op school! En buurman Cees speelde het spelletje mee! En die dvd was ook niet echt!”. We hebben samen gegierd van het lachen.

Een beetje wennen

De dag na de onthulling naar Stijn werd ik gebeld door zijn juf. Ze belde om iets vervelends door te geven. Ze hadden in een groepje gezeten en het grote geheim kwam aan bod. Ze zag Stijn verschrikt alle kinderen aankijken. “Ik ben bang dat hij het nu weet”, zei ze.
Ik vertelde haar over de onthulling een dag eerder. Lachend kwamen we tot de conclusie dat Stijn het wel heel goed meespeelt. Een andere conclusie kon zijn dat hij toch echt zijn kop in het zand steekt.

Toch maar weer zingen bij de schoenen, pepernoten verstoppen en stad en land af voor cadeautjes? Ik moet tenslotte ook nog een beetje wennen aan het idee.