Hardlopen, een onaangename verrassing

Het was een perfecte dag om nog even een rondje te gaan hardlopen in het Geestmerambacht. Ik genoot van het moois om mij heen en voelde de energie door mijn lijf stromen. Vandaag gebeurde er iets wat dat gevoel voorlopig helemaal heeft veranderd.

Vandaag leek alles mee te zitten

Na een drukke dag op mijn werk spring ik in de auto en doe ik weer een poging om binnen een kwartier op het schoolplein te staan. Dat lukt niet altijd, maar vandaag zitten de stoplichten mee en kan ik mijn auto kwijt op de laatste parkeerplaats voor de school. Zodra ik het schoolplein op loop komen ze enthousiast op me afgerend. Stijn begin bij het verlaten van de school, op 5 meter afstand, al allerlei vragen te stellen. Vaak hoef ik niet eens mijn best te doen om het te verstaan. Negen van de tien keer heeft het te maken met afspreken en zijn beste vriend. Zo ook nu. Hij gaat met zijn vriendje mee en ik sta nog tien minuten alleen op het schoolplein.

Isa heeft meestal niet zoveel haast om naar buiten te komen. Ze staat nog wat na te kletsen met vriendinnen of helpt de juf nog even met het aanvegen van het lokaal. Vaak sta ik er nog als het schoolplein langzaam leger wordt. Steeds bedenk ik me dat ik met Isa moet afspreken dat ze zelf naar huis toe komt. Dat bedenk ik me dan elke keer als ik als laatste op het schoolplein sta. Net als ik bijna besluit om naar binnen te gaan en haar te halen komt ze hand in hand met een vriendinnetje naar buiten gerend. Ze willen afspreken en vijf minuten later vertrek ik met beide dames naar huis.

De meiden zijn vlogs aan het maken en hebben alleen maar last van mijn aanwezigheid. Ik besluit daarom mijn hardloopschoenen aan te doen en het er even van te nemen.

Hij stimuleerde me altijd: ‘Es, ga maar lekker even lopen’

Hardlopen is mijn manier om mijn hoofd leeg te maken en even helemaal nergens aan te denken. Na een uurtje lopen voel ik me altijd als herboren. Dennis heeft me altijd gestimuleerd om te blijven lopen. Hoe ziek hij ook was. Als het even kon zei hij tegen me: ‘Es, ga maar lekker even lopen’. Hij heeft mij geleerd dat hoe moe ik ook ben of hoe druk het ook is, hardlopen mij weer nieuwe energie geeft.

Het was behoorlijk koud buiten en na een halve kilometer was ik dan ook blij dat ik een thermoshirt had aangetrokken. Het was koud, maar kraakhelder. Ik liep mijn favoriete rondje door het recreatiegebied Geestmerambacht. Er waren niet veel mensen vanmiddag. Ik liep wat mensen voorbij die met de hond aan het wandelen waren, een jong stelletje liep hand in hand te giechelen met elkaar en af en toe passeerde ik een hardloper. Ik hoorde mijn schoenen op het grind en het constante ritme was als een beat die mij steeds lichter liet lopen. Af en toe hoorde ik wat geritsel naast me. Waarschijnlijk een dier dat door de bladeren ritselde.

Ik was de gelukkigste vrouw op aarde

Toen ik halverwege mijn rondje was, keek ik over het meer naar de overkant. Het was echt een prachtige middag even voelde ik mij de gelukkigste vrouw op aarde. Dit mooie plaatje moest ik vastleggen. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en maakte één van de mooiste foto’s die ik daar ooit maakte.
Ik vervolgde mijn pad.

In de verte zag ik een man aan komen lopen. Hij droeg hardloopschoenen en sportieve kleding. Een grijze joggingbroek en een trainingsjasje in de kleuren rood, blauw en grijs. Hij was lang. Misschien wel 1.90 meter. Blond haar, maar dat kon ik niet helemaal goed zien omdat hij een grijze muts droeg. Eigenlijk was er niets bijzonders aan deze man. Althans, dat dacht ik tot ik op een meter afstand van hem stond en ik wilde passeren.

Die viezerik nam me af wat Dennis me had gegeven

Ineens liet hij zijn broek zakken en liet hij zijn geslachtsdeel zien. Ik schrok met kapot en wist alleen te zeggen: ‘Doe eens normaal man!’. Ik rende hem snel voorbij. Hij draaide zich om en liep een paar passen achter me aan en draaide daarna weer terug om. Ik rende ineens een heel stuk harder. Net op die plek liep het paadje een stukje bos in. Ik hoorde ritselen in de bosjes naast me, maar durfde niet te kijken. Ik ging steeds harder lopen. Het ritselen werd steeds harder en leek steeds dichterbij te komen. Aan het einde van het pad zag ik het lichter worden. Ik was bijna op een open stuk. Het geritsel maakte plaats voor harde voetstappen. Mijn hart bonkte in mijn keel en dat kwam dit keer niet van het hardlopen. Ik dacht aan de kinderen, die op dat moment alleen thuis waren. Wat nou als ik niet thuiskwam?
Ik hoorde de voetstappen naast me en wilde net wegspringen toen een hardloper me enthousiast gedag zei bij het inhalen. Ik stopte met lopen en slaakte een enorme zucht.
De rest van het rondje was ik bang voor alles. Ik hoorde overal geluiden en in iedereen die ik passeerde zag ik gevaar.

Eindelijk was ik op het fietspad voor mijn huis. Ik stopte met hardlopen en liep het laatste stukje naar huis. Huilend…

Wat Dennis me ooit gaf, die onbezorgdheid, die vrijheid, rust en energie die ik kreeg van het lopen in het Geestmerambacht heeft deze perverse viezerik deze week van me afgenomen.

Nu maar op zoek naar een loopmaatje. Wie wil???