• Mail: info@veertienkusjes.nl

Gelukkig hebben we de foto’s nog

800 532 Veertienkusjes

Vanavond is het zover. Alle harde schijven, usb-sticks en laptops gaan op tafel en we gaan van de wirwar aan foto’s op alle apparaten eens een mooie verzameling maken. Zodra ik de eerste map met foto’s open komen de herinneringen boven. Wat zo simpel leek bleek een hele opgave.

Allemaal herinneringen

Avondenlang was ik bezig met de foto’s. Sommige sleepte ik zonder er naar om te kijken naar de harde schijf, andere bekeek ik aandachtig. Foto’s van onze vakantie naar Italië. Dennis met Isa in het zwembad. Onze huwelijksreis naar Thailand, samen op een olifant. Kon ik de tijd maar terugdraaien. Met een doos tissues naast de laptop ging ik gestaag door.

Fluitje van een cent

Na een paar weken had ik eindelijk alle foto’s bij elkaar op één harde schijf. Ik streepte mijn taak af in mijn boekje en voegde er een nieuwe taak aan toe. ‘Back-up maken van de harde schijf’.

De harde schijf lag al een paar weken op tafel. Steeds als ik aan tafel zat en de harde schijf bekeek dacht ik aan die backup. Een fluitje van een cent, maar steeds bedacht ik me wel iets wat ik nog even moest doen. Eerst dit en dan…

Dan dat moment…

Het is 08.10 uur en de kinderen staan op het punt om naar school te gaan. Ik zit alweer veel te lang te trutten aan tafel. Muziekje aan, koffie voor me en voor ik het weet ben ik een half uur verder en moeten we ineens heel erg haasten om op tijd op school te komen. Ik ren naar de keuken om nog even snel eten en drinken te maken terwijl de kids hun schoenen en jassen aantrekken. De tafel ligt bezaaid met spullen. Stijn heeft zijn tas op tafel gegooid en ik stop er snel zijn eten en drinken in.

Dan dat moment…. Het is als een film die in slowmotion afspeelt. Stijn staat voor de tafel en pakt zijn tas aan het hengsel vast, trekt ‘m van de tafel en onder de tas vandaan zie ik het snoertje van de harde schijf verschuiven. Vanuit de keuken geef ik een kreet die Stijn niet eens lijkt op te merken. ‘Neeeeeheeeeeeeeee!!!!!’ Zijn tas schuift van tafel. Hij heeft een zwieper aan de tas en gooit ‘m over zijn schouder. Tegelijk schuift de harde schijf mee de tafel af. Ik probeer nog van de keuken naar de tafel te rennen. Dat verdomde kookeiland waar ik altijd zo blij mee ben staat nu enorm in de weg. Mijn benen lijken als in cement gegoten en in vier grote passen kom ik bij de tafel aan. Te laat…. De harde schijf valt met een klap op de grond…….

Het zal toch niet?

Stijn kijkt ernaar, pakt ‘m op en legt ‘m weer op de tafel. Niets aan de hand. Totdat hij mijn gezicht ziet. Ik ben lijkbleek en sta met open mond te kijken. Hij ziet aan me dat ik het blijkbaar niet zo leuk vind. Hij zegt ‘sorry’ en springt vervolgens op zijn fiets om naar school te gaan.

Verschrikt leg ik de harde schijf op tafel. Hij kan toch niet stuk zijn van één val van tafel? Zal vast allemaal wel meevallen. Mijn hartslag wordt weer wat rustiger en ik besluit zonder de harde schijf aan te sluiten naar mijn werk te gaan. Ontkenningsfase kun je het ook wel noemen. De rest van de dag denk ik meerdere keren aan de harde schijf. Telkens schiet mijn hartslag omhoog en stokt mijn adem. Het zal toch niet?

Die avond moet ik eraan geloven. Ik heb het de hele dag uitgesteld, maar nu is het moment dan toch daar dat ik het moet proberen. Ik probeer mezelf nog moed in te praten. Het zal toch niet? Ik heb de tweede harde schijf al klaar liggen. Ik neem mezelf voor om aan het eind van de avond de taak ‘backup maken van de harde schijf’ te kunnen afstrepen.

Ik ben alles kwijt

Ik sluit de harde schijf aan. Ik hoor een hoop gekraak wat wordt gevolgd door een aantal piepjes. Ik hoor niets draaien en mijn scherm blijft zwart. Pas na 10 minuten dringt het tot me door. Mijn harde schijf is kapot. Hij is stuk. Ik ben alles kwijt. De foto’s van Dennis, van de kinderen toen ze nog jong waren, de ziekenhuisperiode van Stijn, de brief die Dennis mij heeft achtergelaten, onze eerste vakantie met z’n drieën en nog veel meer waardevolle herinneringen. Ik ben het allemaal kwijt. ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’ gaat voor mij niet op. Ik heb helemaal niets meer. Dennis is er niet meer en ik ben ook nog eens al zijn foto’s kwijt.

De harde schijf ligt op dit moment bij Data Recovery Nederland. De hele dag ververs ik mijn mail in de hoop op een positief bericht. ‘Mevrouw Van der Plaat, we hebben alles kunnen terughalen’. Ik zou er alles voor over hebben om te kunnen zeggen: ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’.




  • 1

Leave a Reply

Your email address will not be published.