We hebben heel wat gesprekken gevoerd over onze financiën toen we wisten dat Dennis zou overlijden. Berekeningen gemaakt en uitgezocht hoe dat nou precies met pensioen en levensverzekering zit. Dennis wilde zeker weten dat ik goed achter zou blijven.
Een paar weken voor zijn overlijden zaten we bij de financieel adviseur. Dennis wilde bevestiging en nog één keer kijken hoe we alles hadden geregeld. De adviseur twijfelde geen moment om ons hiervoor te ontvangen. Na ons eerste bakkie koffie zei hij gelijk: ‘Ik heb er wel wat moeite mee hoor. Te weten dat dit het laatste gesprek is dat ik met jullie beide voer’. Daar had ik nog niet bij stilgestaan en ik kreeg een koude rilling over me heen en een brok in mijn keel… Hij legde alles uit en ik zag gaandeweg het gesprek vorderde een opluchting bij Dennis. In de auto op weg naar huis had hij een grote glimlach om zijn mond. Hij was blij. Toen we thuiskwamen was het eerste dat hij tegen mijn moeder zei: ‘Ik laat Esther en de kinderen goed achter’. Uitgeput ging hij op bed liggen om wat te slapen.
Na de begrafenis begon de ellende. Voor die tijd maak je je helemaal niet druk om het geld. Het moest een uitvaart worden zoals we in gedachte hadden en geld speelde geen rol. Het was de laatste eer aan Dennis. Er moest aan niets ontbreken. En dat deed het ook niet.
Een week later kreeg ik de rekening gepresenteerd. BAM! Ook kreeg ik de overlijdensakte overhandigd. Dat ik die nog een keer of 20 nodig had, kon ik van tevoren niet bedenken.
Het was tijd om zaken te regelen. Gelukkig had de financieel adviseur aangeboden om me te helpen en kon ik met een doos vol administratiemappen terecht bij hem. Pensioenen moesten worden aangevraagd, hypotheekvertrekker moest op de hoogte gebracht worden, uitkeringen moesten worden aangevraagd. Intussen was de werkgever zeer coulant en mocht ik zijn auto nog een tijdje rijden en werd Dennis zijn salaris nog een paar maanden uitgekeerd.
De eerste weken kon ik de voordeur niet binnen zonder over een berg enveloppen heen te stappen. Ik kreeg het er steeds benauwd van. Rekeningen stroomden binnen en formulieren werden toegestuurd die zonder universitaire studie niet ingevuld konden worden.
Drie maanden verder en nog kwam er geen pepernoot binnen. Ik leefde van mijn spaarrekening en zag m wekelijks slinken. Tegelijk maakte het me boos. Ik was mijn man verloren en hoorde daar bij stil te kunnen staan. In plaats daarvan maakte ik me druk of alles wel echt zo goed geregeld zou zijn. Ik belde verzekeringsmaatschappijen, banken en instellingen. Ik was maar een nummer en er was geen enkele intentie om mijn aanvraag bovenop de stapel te leggen. Ik moest geduld hebben. Dat vervelende woord: geduld… Ik heb geen geduld!!! Ik wil het nu, nu, nu!!!!
Ergens had ik het zonder die financiële ellende niet gered. Ik kom me weer ergens in vastbijten. Ik regelde alles tot in de puntjes. Naamswijzigingen, bankzaken, domeinnamen… Ik wilde niets aan het toeval overlaten. In de avonduren verdiepte ik mij in hypotheekvormen, zodat ik de juiste beslissingen kon nemen op basis van kennis. Dan belde ik de bank weer om ze te wijzen op een verplichting die ze liever achterwege hadden gelaten. Trots legde ik de telefoon neer.
Intussen gaf ik weinig geld uit. Bang voor wat er komen ging. Ik deed heel zorgvuldig mijn boodschappen en kleding kopen was er voorlopig even niet bij. Eerst even afwachten hoe het zou lopen. Gelukkig werd ik na een paar maanden blij verrast. Alles was rond. Pensioenen en uitkering kon maandelijks worden uitgekeerd. Het klopte wat de financieel adviseur had gezegd: Ik bleef goed achter. Diezelfde avond zat ik met mijn kinderen in ons favoriete restaurant om te vieren dat alles rond was.
Nu kon het rouwen beginnen…
Leave a Reply