Even niet zo sterk

Het is 03.00 uur. Ik heb een paar uurtjes geslapen en de pijn in mijn hart maakt me wakker. Het maakt me misselijk. Ik ga rechtop zitten en probeer me even te concentreren op iets anders. Het lukt niet. Mijn hart slaat een paar keer over en ik voel mijn hartslag bonken in mijn nek. De eerste tranen dienen zich aan. Het is weer zover. Dit is weer zo’n moment dat ik even niet meer zo sterk kan zijn.

Ik stap uit bed en terwijl ik naar de badkamer loop om een bekertje water te halen zak ik door mijn knieën en komt alles eruit. Ik kan me niet meer verplaatsen. Het enige dat ik kan doen is mij eraan overgeven. De tranen die al zolang zijn tegengehouden komen nu tevoorschijn. Als een baby lig ik opgevouwen op de grond te huilen.

Twee dagen geleden schreef ik nog hoe sterk ik mij voelde. Dat ik die avondvierdaagse als een leuk uitje zag. De planning eromheen ging perfect en alles liep op rolletjes. Maar ik ben moe en leeg. En het maakt me boos als een vader voor mij zijn kind op zijn nek draagt omdat ‘ie het even niet meer redt. Of als ik een moeder achter me hoor praten over hoe blij ze is als het weer achter de rug is terwijl haar man op datzelfde moment thuis nog even de pannen in de vaatwasser doet en zorgt dat alles aan kant is.

Maar die tranen zijn er niet alleen om de afgelopen week. Die zijn er om de afgelopen vier jaar. Het gemis is zo groot en het verdriet doet zo’n pijn. Ik kan het niet uitleggen wat dat met je doet. Alles in één keer eruit gooien en erom huilen is teveel. Daar is het verdriet te groot voor. Ik kan niet anders dan er af en toe eventjes aan toe te geven en het dan weer in dat kamertje te laten en de deur dicht te draaien. Goed op slot!

Ik verlang naar twee sterke armen die mij oppakken, mij troosten en zeggen: ‘Kom bij me, ik ben er voor je, je bent niet alleen.’ In plaats daarvan strompel ik overeind, loop naar de badkamer om wat koud water over mijn gezicht te gooien, zodat morgen niemand mijn opgezwollen ogen ziet.

Morgen straal ik weer, zit het verdriet weer achter die gesloten deur en zie ik de zon weer schijnen. Tot die tijd blijf ik nog even naar het plafond staren en denk ik aan hoe het had moeten zijn….