Ik ben gek op schriften! En vooral die leuke gekleurde van de Hema. Ik kan ze dan ook moeilijk wegdoen. Ik gebruik ze voor de boodschappen, klusjeslijsten, notities tijdens het bellen, maar zo af en toe schrijf ik ook eens een verhaaltje. Tijdens het wachten bij de tandarts, in de auto op weg naar vakantie of gewoon ’s-avonds op de bank. Er gaat niets boven schrijven. Dat schrijven mijn grote passie is, dat blijkt dan wel weer uit de verhaaltjes die ik vandaag vind in een oud schrijfblok. Ruim 7 jaar geleden. Stijn is net 2 jaar oud en Isa is vijf jaar. Tijd om ook eens wat verhaaltjes uit de oude schrijfblokken te plaatsen.
Welverdiende vakantie
Vakantie!!! Wat hebben we hier lang naar uitgekeken en wat leek het verschrikkelijk lang te duren. Vandaag is het dan eindelijk zover en vertrekken we op onze welverdiende vakantie. Welverdiend, dat woord vind ik altijd zo stom omdat iedereen vakantie verdiend, maar dit jaar vind ik dat ik ‘m met recht mag gebruiken). Onze welverdiende vakantie dus! En wel om 02.30 uur!
Precies deze nacht besluiten onze nieuwe buren tot 02.00 uur heel luidruchtig met vrienden te borrelen. Met teveel drank in een vrijwel leeg huis zonder gordijnen en meubels levert dat: “herrie!”. Gelukkig vond ik in mijn nachtkastje nog een paar besmeurde oordopjes. Joost mag weten in wiens oren die hebben gezeten, maar alles voor nog één uurtje slaap en dat lukte.
Terwijl ik de wekker normaal altijd vervloek stond ik nu binnen no-time naast mijn bed. Klaar om de kinderen het heugelijke nieuws te brengen. “We gaan op vakantie!!!” Iets minder enthousiast slaapwandelen ze achter me aan de auto in.
We gaan nog laaaang niet slapen
Om 03.00 uur zaten we dan bepakt en bezakt in de auto. Stijn was erg onder de indruk van de sterren en de donkere lucht en was vastbesloten hier nog even van te genieten. Isa zat te vol adrenaline om te gaan slapen. In tegenstelling tot eerdere jaren besloten we er dit jaar maar geen strijd van te maken. Met succes. Na twee uurtjes vallen ze als een blok in slaap.
Dennis is helemaal in zijn element achter het stuur en dus kon ik ook even mijn ogen sluiten.
Met een bak koffie bij een wegrestaurant constateren we dat we weleens heel vroeg konden aankomen. Misschien zelfs zo vroeg dat we nog wel even met de gondel de bergen in kunnen gaan. Altijd leuk om de skipistes in de zomer te bekijken.
Stoepkrijten op de snelweg
Nog geen uur later lijkt dat plannetje volledig in het water te vallen en zitten de kinderen met stoepkrijt op de snelweg en hangen wij over de vangrail met een lauw geworden flesje water. Twee en een half uur later begint het eindelijk weer een beetje te rijden.
Aan het eind van de middag komen we eindelijk aan in Oostenrijk. Mevrouw Seiwald begroet ons hartelijk en had het nieuws over Dennis meegekregen. Ze bekijkt hem meerdere keren van top tot teen en feliciteert ons met het feit dat hij kankervrij is. Ze is onder de indruk van hoe gezond hij er weer uitziet. Ik gloei van trots.
We besluiten vroeg te gaan slapen zodat we morgen weer op tijd kunnen gaan rijden. Italië! Ik kan niet wachten!
Leave a Reply