• Mail: info@veertienkusjes.nl

Dyslexie – kom maar op met die qualitytime

800 600 Veertienkusjes

Met het rapport onder mijn armen verlaat ik de school. Trots! Mijn rekenwonder, wat een scores! En mag hij dan een beetje minder in lezen en spelling zijn? Om dan gelijk te denken dat hij dyslexie heeft? Met het advies om toch eens te laten toetsen loop ik de school uit. Ik probeer te herinneren of hij dan werkelijk zo slecht is in taal. Is het me dan nooit opgevallen. Hoe kan ik dat niet hebben gezien dan? Ik voel me een slechte moeder…

Dolfje Weerwolfje

‘Stijn, je mag kiezen. Half acht naar bed of tien minuten eerder naar boven en dan lezen we nog een verhaaltje’. Met grote ogen kijkt hij me aan, waarna je hem bijna hoort denken. ‘Mam, als ik nou 15 minuten eerder ga, krijg ik dan twee verhaaltjes?’. Ik lach en samen rennen we naar boven. Dolfje Weerwolfje is zijn grote favoriet. Hij leest zelf de eerste bladzijde en de rest van het hoofdstuk lees ik. Ik geniet als hij leest. Hij leest niet snel, maar slecht is het niet.

Geen zoekresultaten

Een tijdje geleden was hij met een vriendje muziek aan het luisteren. Met de YouTube app op de tv konden ze liedjes zoeken. Het was maar goed dat ik op een paar meter afstand achter mijn laptop zat, want om de haverklap kreeg ik de vraag: ‘mam, hoe schijf je?’ Nu bleef het een tijdje stil. Met het puntje van zijn tong uit zijn mond was Stijn druk aan het zoeken naar letters. Opgelucht en trots dat het hem was gelukt kwam hij weer recht zitten en drukte op Enter. ‘Geen zoekresultaten’. Ik heb hem nog nooit zo verbaasd zien kijken, waarna hij mij aankeek. Toen ik naar het scherm keek, moest ik eerst letter voor letter hardop lezen om te zien wat er stond. Ik moest moeite doen om niet heel hard te lachen, maar ik wist wat er stond, haalde de tekst weg en typte: Michael Jackson liedjes.

“Mijkodjeksen liedjes”

Dat onderzoek was misschien toch niet zo’n verkeerd idee. School zou best weleens gelijk kunnen hebben. Een paar weken later zat ik bij RID met Stijn. Een beetje gespannen, maar het leek hem allemaal wel leuk om oefeningen te moeten doen. Twee onderzoeksochtenden later kwam naar voren dat Stijn een behoorlijke achterstand heeft opgelopen en we een traject gaan starten. ‘Hij moet het behoorlijk zwaar hebben gehad op school’, zei de onderzoekster. Mijn hart brak. Ik gun hem juist een onbezorgd en vooral makkelijk leventje na alles wat hij voor zijn kiezen heeft gehad. ‘Zijn hoge intelligentie zorgt ervoor dat hij heel veel dingen onthoudt en het hem daardoor toch iets makkelijk is afgegaan’, vervolgde ze. Een slaak van opluchting…

Yes, qualitytime!

Vanaf nu dus iedere week naar het RID en elke dag met Stijn aan het huiswerk. Ik krijg het steeds weer benauwd als ik eraan denk. Hoe moet ik dat dan weer doen? Ik voel die boosheid weer opkomen om het feit dat ik het niet met iemand kan delen. Was Dennis er nog maar, dan konden we dit samen oplossen…. zucht.

Dit varkentje gaan we wassen! Schouders naar achteren, hoofd omhoog. Ik mag iedere week een uur in de wachtkamer van het RID iets voor mezelf doen. Wat heerlijk! Ik neem een boek mee of ik ga werken aan mijn eigen boek. Me-time!
Daarnaast mag ik elke dag verplicht een half uur intensieve tijd doorbrengen met Stijn. Eén op één. Wat een cadeautje!

We gaan ervoor!!!




  • 4

Leave a Reply

Your email address will not be published.