Dit is niet goed…Dit is niet goed… Deel 3

Drie weken geleden zijn we betrokken geweest bij een zwaar ongeluk. In deel 1 en deel 2 omschreef ik de eerste minuten na het ongeluk, de geboden hulp en de ambulancerit. Nu verder…

In het ziekenhuis zie ik mijn moeder voor het eerst. Ik moet huilen. Ze zegt precies wat ik nodig heb op dat moment: ‘Es, ik loop heen en weer tussen de kinderen. Ze zijn niet alleen’.

Op de achtergrond hoor ik Isa huilen. Ik moet eerst zelf worden onderzocht voordat ik naar de kinderen mag. Omdat ik weet dat mijn moeder bij ze is kan ik het even loslaten.

Ik knik Nee

Mijn nek ligt vast en ik moet de vragen met ‘ja’ of ‘nee’ beantwoorden zonder mijn hoofd te gebruiken. Makkie, denk ik nog maar bij de eerste vraag gaat het al gelijk mis. De tweede vraag schud ik ook weer mijn hoofd bij het antwoord. De arts legt me uit dat het echt belangrijk is om mijn hoofd stil te houden. “Te moeilijk!” Gelukkig zijn we snel klaar en mag ik mijn hoofd weer bewegen.

Hou vol

Ik word naar behandelkamer gebracht waar ze foto’s maken en een echo van mijn buik. Mijn borstkas doet heel veel pijn en even ben ik toch bang voor iets ernstigs. Als de deur opengaat zie ik Isa in de behandelkamer naast me liggen. Ook zij wordt onderzocht en ze gilt het uit als haar hand klaargelegd wordt voor een röntgenfoto.

Het enige wat ik kan doen is haar even te roepen: “Isa, hou vol meisje. Ik ben zo snel mogelijk bij je. Love you!”.

Het gaat goed

Geen ernstig letsel te zien en zo snel mogelijk brengen ze me naar de zaal. Niet lang daarna wordt ook Stijn bij me gebracht. De arts komt gelijk met de verlossende woorden: “Het gaat goed met Stijn. We hebben geen inwendig letsel gevonden. De pijn in zijn buik zijn slechts kneuzingen van de autogordel.”

Op dat moment merk ik pas hoe bang ik was. Ik pak hem vast en geef hem een miljoen kusjes. Hij toont niet veel emotie. Hij kijkt wat om zich heen en vraagt al snel of hij een spelletje mag doen op mijn telefoon.

Dan wordt Isa binnengebracht. Ze is moe van het huilen en heeft zich overgegeven aan de pijn. Ondanks haar eigen pijn blijft ze zich zorgen maken om mij en Stijn. “Mam, gaat het?” en “Ik hou van je”. Naast mijn zorgen voel ik mij enorm trots dat ik de moeder ben van dit prachtige kind. Zo zorgzaam en lief. Haar eigen pijn dragen en bekommeren om mij en Stijn. Ik realiseer mij hoe hecht we zijn.

Gecompliceerde breuk

De arts komt binnen en terwijl de verpleegkundige uitleg geeft over het infuus vertelt ze me dat Isa haar sleutelbeen heeft gebroken en een gecompliceerde duimbreuk heeft. Ik begrijp nu haar paniek, maar ben tegelijk ook opgelucht. Het had veel erger gekund. Als ik naar haar duim kijk en de dikke bult zie schrik ik toch. De arts is al weg en ineens echoot “gecompliceerde breuk” door mijn hoofd. Wat als ze er iets aan overhoudt?” Ik loop de gang op, op zoek naar de arts.

De arts vertelt me dat Isa haar duim gezet moet worden. Hij staat ernaast. Dat moet zo snel mogelijk om blijvende schade te voorkomen. Ze gaat dat op de eerst hulp proberen met een roesje. Lukt dat niet, dan moet ze naar de OK. Geen blijvende schade dus.

We moeten wachten en ik ga even liggen. We hebben drie bedden naast elkaar. Als ik plat lig en mijn ogen sluit voel ik ineens al mijn spieren. Mijn nek doet zeer en mijn borstkas voelt alsof ‘ie in de fik staat.

Blij dat ze er zijn

Intussen zijn ook mijn vader en Remco gearriveerd. Fijn, want ik kan de verantwoordelijkheid voor de kinderen ook even met hun delen. Daarnaast is het ook gewoon fijn om ze om me heen te hebben.

Mijn moeder zit bij Isa en ze weet precies wat ze tegen Isa moet zeggen om haar gerust te stellen. Isa heeft haar hoofd dichtbij oma liggen en kijkt haar indringend aan. Haar blik laat zien hoe sterk hun band is. Ik zie angst en tegelijk zie ik ook haar vertrouwen in oma en rust als oma tegen haar praat. “Ik hou van je”, blijft Isa zeggen. Ze weet inmiddels wat er gaat gebeuren en als de arts ons komt halen kijkt ze me angstig aan. “Ik blijf bij je lieverd”, zeg ik om haar gerust te stellen. Tegen iedereen zegt ze wederom “Ik hou van je” en dan rijden we naar de behandelkamer.

Ze krijgt een roesje en de arts vraagt of ik erbij wil blijven om te zien hoe ze haar duim weer op z’n plek zetten. Als ze de schrik op mijn gezicht ziet lacht ze en ze beloofd me op te halen zodra ze klaar zijn.

Isa moet aan iets leuks denken en zonder twijfel is dat het slaapfeestje van de afgelopen nacht. Ze vertelde die ochtend nog dat het slaapfeestje het leukste feestje ever was. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. “Ik hou van je mam”. “Ik hou zoveel van je”. Ze zal toch niet denken dat ze niet meer wakker wordt? Ineens valt het kwartje. Haar vader werd in slaap gebracht en werd niet meer wakker.

Het infuus loopt in haar arm en met grote ogen kijkt ze me aan. “Nee!!”, gilt ze. “Help me, help me!” Ik wil het stoppen. “Nee! Ze mag niet bang zijn.” Te laat. Ze is weg. Ik moet zo snel mogelijk de kamer uit.

Met dichtgeknepen keel loop ik terug naar Stijn. Hij zit nog steeds in zijn spelletje op de Ipad die opa heeft meegenomen. Als ik vraag hoe het gaat kijkt ‘ie me aan alsof het een doodgewone dag is. “Jaha!”, antwoord hij amper omkijkend van zijn spelletje.

Ik spreek mijn angst uit. Hij is me te stil. “Is ie wel echt goed gecontroleerd? Hebben ze niets over het hoofd gezien?” De arts verzekert me dat het ok is en waarschijnlijk zijn manier om te verwerken wat er is gebeurd.

Ik ben nog geen tien minuten bij Stijn als ik opgehaald word. “We zijn klaar hoor. Isa begint wakker te worden.” Iets te snel sta ik op en een pijnscheut trekt door mijn borst.

High

Als ik bij Isa kom ligt ze compleet met arm in het gips. Ongelofelijk hoe snel ze dat hebben gedaan. De verpleegkundige bekijkt de foto die ze zojuist hebben gemaakt. Ze schud nee en wenkt me. “Ik ben bang dat ze toch naar de OK moet”, zegt ze voorzichtig. De arts komt aanlopen en bevestigd wat zelfs ik zie op de foto. Haar duim staat er weer naast en moet nu met een pin worden vastgezet.

Ik neem plaats naast Isa en langzaam opent ze haar ogen. Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. Wat heerlijk om te zien. Ze tilt haar arm omhoog en bekijkt haar gips. Alsof er duizenden briefjes van honderd ingestopt zijn bekijkt ze haar gips. “Wat is ie mooi!”, roept ze. Hier was ik op voorbereid door de arts. Ze heeft ketamine gekregen waardoor ze een beetje high is. Ik kan met moeite mijn lach inhouden. “Ik heb nog nooit zo lekker geslapen! Ik droomde over Tessa. Tessa is zooooo lief!”. Terwijl ze dat zegt tilt ze haar arm weer op. “Wauw!”, gilt ze uit. “Wat is ‘ie mooi! Ik wil iedereen hier bedanken voor het mooie gips”.

Na een half uurtje is de ketamine uitgewerkt.

We mogen naar de kinderafdeling. Met z’n drieën liggen we op een kamer. Er is rust. Isa heeft nog veel pijn en is in afwachting van de operatie. Stijn is doodop. Hij is onder de indruk van het bed dat je met een paar drukken op de knoppen heen en weer kan bewegen.

Waarom duurt het zo lang?

Isa wordt opgehaald en samen rijden we naar de OK. Het gaat allemaal heel snel en voor we het weten staan we in de operatiekamer. We weten wat er gaat gebeuren en weer gaat Isa in gedachten terug naar het feestje. Weer die paniek…. en weg is ze. Vreselijk om haar zo te zien wegzakken. Ik wacht in de gang.

Remco is intussen naar huis gereden om wat spulletjes voor ons op te halen. Wat ben ik blij met hem!

Ruim een half uur later zit ik nog steeds op de gang. “Waarom duurt het zo lang?” Ik moet plassen, maar ben bang dat ze precies op dat moment klaar zijn en me komen halen. Ik zit op een harde stoel van plastic en voel mijn rug, mijn nek en mijn borst steeds meer. Een uur later nog steeds geen beweging bij de deur. Ik begin me nu echt zorgen te maken. Wat als het niet goed is gegaan? Dit kan niet! Ze weten toch wel dat ik echt niet zonder Isa kan? Weer een kwartier verder… Ik ben nu echt bang. Gelukkig komt Remco aangelopen en probeert me gerust te stellen.

Dan worden we eindelijk geroepen. De operatie is geslaagd en we mogen weer terug naar de afdeling. Nog een nachtje blijven en als alles goed gaat mogen we morgen naar huis.

Sterk team

Inmiddels zijn we twee weken verder. Het gaat goed met ons. We hebben wat fysieke ongemakken, maar dat is hopelijk tijdelijk. Emotioneel hebben we wel een klap gehad. Dat moet weer even een plekje krijgen, maar we hebben eerder bewezen dat we een sterk team zijn. Dat gaat ons lukken.