Nog twee dagen werken en dan gaat het grote avontuur beginnen. Mijn eerste vakantie alleen met de kinderen en mijn nieuwe tent. In de auto. 1100 km van huis. Terwijl ik dit schrijf sta ik te trillen in mijn tuig. Wat heb ik gedaan? Drie weken thuis was ook heerlijk geweest en makkelijk vooral.
Nu staat mijn woonkamer vol met kratten, tassen en losse spullen. Met een lange lijst in mijn handen zoek ik alles bij elkaar en streep ik af. Heerlijk dat strepen. Echter, lijkt er geen eind aan te komen. De woonkamer ligt inmiddels behoorlijk vol en nog ben ik maar op de helft van het afstrepen op mijn lijstje.
Ik ben ook boos. Heel boos!!! Want terwijl ik geniet van het pakken van kleding, toiletspullen, lampjes en accessoires om de tent mee op te leuken sta ik ook met stoom uit mijn oren mijn imperiaal in elkaar te zetten, de bandenspanning te meten en de ruitenwissecrvloeistof bij te vullen. Dat hoor ik niet te doen! Dit is mannenwerk!
Vrouwen doen de boodschappen, zorgen voor de kleding en maken het huis aan kant. That’s it! Peanuts vergeleken met wat er nu allemaal op mijn lijstje staat. Ik wil geen muziek uitzoeken voor in de auto, ik wil de bandenspanning niet meten, ik wil de route niet uitstippelen.
Stampvoetend loop ik door het huis. Boos smijt ik de beschrijving van de imperiaal op de grond omdat ik er weer eens veel te lang over doe om dat ding in elkaar te zetten. Ik besluit het maar even te laten liggen en ga verder met het uitzoeken van mijn kleding. Als ik beneden kom en mijn tas vol kleding bij de spullen neerleggen, ligt daar nog steeds die stomme imperiaal. En nog steeds niet in elkaar gezet. Ook mis ik de man die me zuchtend aankijkt omdat ik weer eens veel te veel kleding heb ingepakt.
Als ik aan het einde van de avond op de bank zit en kijk naar de gepakte spullen moet ik lachen. Wat zou Dennis hiervan hebben gevonden? Hij zou me absoluut uitgelachen hebben. Veel te veel spullen. Vlaggetjes? Waarom? Er is toch niemand jarig? En die leuke gekleurde lampjes? We hebben toch al een praktische campinglamp? En waarom moet er een tafelkleed mee? Alleen maar omdat het leuk staat? Weg met die onzin. En 10 setjes kleding? Waarvoor? Nu zit ik op de bank en praat ik tegen mezelf.
Ik mis iemand die ik even kan vragen of ik het goed doe. Samen lachen om de overbodige spullen die ik erbij heb liggen. Vooral ook iemand die me een schouderklopje geeft en zegt. Perfect Es! Mijn oververmoeide lijf vasthoudt en me een stevige gemeende knuffel geeft. Omdat ik na een druk weekend, het vieren van Stijn zijn verjaardag, ook nog de energie kan opbrengen om te werken en alles in te pakken.
Ik hijs mezelf van de bank om nog wat spullen te pakken en besluit dat het mooi geweest is voor vandaag.
Dan gaat de telefoon. ‘Es, als wij nou eens drie weken vakantie vieren in jouw huis hoef je het huis niet aan kant te maken. Dat doen wij voor je.’ Ik pak en pen en streep weer een taak van mijn lijstje af. Morgen de rest.
christwl
Oh ik volg je blogjes al een hele tijd en iedere keer voel i wel allemaal! met je mee! Zo logisch allemaal, het verdriet , het onbegrip, het zelfmedelijden dat je voelt. (En wat ook mag, wsnt het valt allemaal niet mee natuurlijk). Maar toch… iedere keer doe je het mooi wel allemaal zelf! Wat dat betreft ben je ook wel een zelfstandig typje. Je wilt het ook allemaal zelf kunnen. Respect voor jou!!!!!!