Dennis lag in een privékliniek in Athene en wij bleven achter op Kos. We moesten zo snel mogelijk naar Athene zien te komen.
Wat had ik graag achteraan aangesloten
Daar liep ik door de vertrekhal met een bagagekar en Isa aan mijn zijde. Stijn had ik voor het gemak maar bovenop de koffers gezet. De tickets en paspoorten had ik stevig in mijn handen geklemd. Op de informatieborden zocht ik naar onze vlucht met bestemming Athene. Nog een uurtje en dan konden we het vliegtuig in. Er stond een lange rij bij de incheckbalie voor de vlucht naar Nederland. Om me heen wemelde het van de vakantiegangers. Zongebruind en sommigen zelfs nog met vuurrode wangen. De laatste dag net even iets te lang in de zon gelegen. Kinderen renden rond met hun lievelingsknuffels, een groepje tieners stond nog even telefoonnummers uit te wisselen en een groepje volwassenen klaagden over de lange wachttijden. Wat had ik graag achteraan aangesloten. Samen na een geweldige vakantie weer terug naar Nederland. Nu moest ik de lange rij voorbij lopen naar de incheckbalie verderop voor de vlucht naar Athene.
Ik moest zo snel mogelijk naar Athene
Drie dagen duurde het voordat er eindelijk een vlucht beschikbaar was. Intussen zat in met de kinderen op een resort waar iedereen vakantie vierde en in jubelstemming was. Terwijl de kinderen in het zwembad lagen zat ik op een ligbedje te bellen met alarmcentrale, artsen en mijn vader. Iedereen was bezig ons zo snel mogelijk naar Athene te krijgen.
Dennis lag in een privékliniek in Athene. Hij kreeg vocht toegediend en er werden allerlei onderzoeken gedaan. Hij was nog steeds ontzettend misselijk en hield niets binnen. Voor de vakantie waren we zo goed bezig met voeding. We hadden met een diëtist gesproken en de koelkast lag vol met zelfgemaakte tussendoortjes zodat Dennis de juiste voedingsstoffen zou binnenkrijgen en ondanks de verminderde eetlust toch wat zou kunnen aankomen. Nu kreeg hij gekookte kip en bouillon en daar moest hij het mee doen. Hij vertelde hoe smerig het was en dat hij zelfs misselijk was van de honger. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik moest naar Athene!!!
Tussen de telefoontjes door probeerden we toch nog een beetje vakantie te vieren. Ik leerde tweee lieve stellen met kinderen kennen. Terwijl de kinderen lekker in het water aan het spelen waren kon ik ook even ontspannen. We hadden leuke gesprekken en even vergat ik wat voor situatie ik zat.
Ik had ineens geen vliegangst meer
Nu zat ik met de kinderen in het vliegtuig naar Athene. Ik ben niet zo’n held als het om vliegen gaat en bij het opstijgen tril ik als een rietje en denk ik iedere seconde dat we neerstorten. Als we eenmaal in de lucht zitten, krijg ik weer kleur en kan ik mijn veel te strak aangetrokken riem loslaten. Dennis weet dat en hij ontfermde zich altijd over de kinderen en pakte mijn bezwete hand vast. Nu moest ik het alleen doen. Ik pakte die twee kleine handjes vast en mijn angst was verdwenen. Ik moest er nu voor de kids zijn. Voor het eerst was ik niet bang tijdens een vlucht.
Toen de banden het asfalt raakte maakte mijn hart een sprongetje. Eindelijk in Athene! We haalden onze koffers en snelden naar de eerste taxi die we tegenkwamen. We kwamen aan bij een prachtig hotel. Zo’n hotel waarbij je bij een stedentrip elkaar aankijkt en zegt: ‘dit gaat een topweekend worden!’. Nu kon het me geen moer schelen waar ik sliep. We gooiden de koffers op het bed en pakten dezelfde taxi naar het ziekenhuis.
Geen kinderen toegestaan???
De verpleegster wees me de weg en vertelde me over de regels van het ziekenhuis. Ik mocht niet de hele dag op bezoek komen en kinderen waren niet toegestaan. Ik keek haar met grote ogen aan. Dit moest komen door het gebrekkige Engels. Ik vroeg haar nog een keer haar zin te herhalen. Ik had het goed gehoord. Kinderen waren niet toegestaan… In mijn beste Engels heb ik haar vriendelijk, doch dringend verzocht een uitzondering te maken. Ik kon de kinderen toch moeilijk in het hotel laten?
Eindelijk werden we naar de kamer van Dennis gebracht. Het was een grote, ongezellige, kille kamer. Naast zijn bed stond een kasje waar zijn eten op stond. Droge kipfilet en aardappelpuree. Ik snapte gelijk waarom hij dat had laten staan. Dennis lag te slapen en toen hij ons hoorde binnenkomen draaide hij zijn hoofd onze richting op. De kinderen verscholen zich achter me en ik probeerde niet te laten blijken dat ik schrok….
Deze vakantie moest de kers op de taart worden, lees hier de eerder verschenen blogs:
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Leave a Reply