• Mail: info@veertienkusjes.nl

De lege stoel voor het huis op de hoek

800 532 Veertienkusjes

lege stoel

Vanmorgen reed ik al vroeg naar mijn werk. Aan het begin van de straat was het druk met auto’s. Mijn blik ging even naar het huis op de hoek. De afgelopen tijd gebeurde dat wel vaker en dan zag ik een mooie sterke vrouw nog even op haar stoel van de laatste zonnestralen van de dag genieten samen met haar man. Altijd mooi gekleed en tip top verzorgd.

Ik kende haar dochter en haar ex-schoonzoon en kleinkinderen en sprak haar vorig jaar voor het eerst. Ze had kanker en vertelde hoe ze op dat moment stabiel was, maar wist dat er een tijd zou komen dat de kanker sterker zou zijn dan de medicijnen om het te onderdrukken.

Elke dag reed ik langs haar huis, maar al een paar dagen kon ik niet meer naar haar zwaaien. Nu was het een lege stoel die voor het huis stond.

Vanmorgen was het druk in de straat met auto’s. Tussen al die auto’s zag ik de auto van haar dochter. Met een knoop in mijn maag vertrok ik naar mijn werk. Begin van de middag kreeg ik het bericht dat ze was overleden.

Ik dacht even terug aan de vele gesprekken die ik had met haar oudste kleindochter. Ze voelde een bepaalde verbintenis omdat ik mijn man had verloren aan kanker en wierp regelmatig het onderwerp op. Dan vroeg ze me hoe Dennis was overleden en vertelde ze hoe bang ze was dat haar oma er straks niet meer zou zijn. Ze vertelde dat ze er over droomde en dan soms zelfs zo verdrietig was dat ze dacht dat het al zo was. Al die keren brak mijn hart als ik het verdriet in haar gezichtje zag. Als ze hier was ging ze regelmatig even bij oma langs om haar een kus te geven. Vandaag zou ze het verdrietige bericht krijgen waar ze zo bang voor was.

Tegelijk dacht ik aan mijn kinderen en het moment dat ik Isa op school kwam vertellen dat haar vader was overleden. Boos en verdrietig was ze en wist even geen raad met haar emoties. Als volwassene sta je dan toe te kijken en kun je het enorme verdriet niet wegnemen. Machteloos.

Uit mijn werk reed ik naar de beste bloemist in de wijk om rozen te halen. Ik stond wel tien minuten naar al die 20 verschillende bakken te kijken. Rode rozen? Witte rozen? Wat zijn de regels eigenlijk? En moest je rekening houden met een aantal? Ik wist het niet.
Gelukkig hadden ze meerdere bestellingen gekregen die dag en wisten ze precies welke kleur gewenst was. Een mooie bos met lichtroze rozen werd het.

Ik parkeerde mijn auto en liep gelijk naar het huis op de hoek. Haar man stond buiten met zijn zoons en ik condoleerde ze allemaal. Hij was heel hartelijk, sterk en ik stond even met hem te praten. Terwijl ik daar stond voelde ik me als versteend. Mijn handen trilden en ineens werd het me teveel. Ik wenste hem heel veel sterkte en liep met lood in mijn schoenen terug naar huis.

Thuis stortte ik in. De tranen kwamen vanuit mijn tenen. Ik voelde me stom dat ik erom moest huilen. Ik kende haar amper, maar het kwam zo enorm binnen. Het was alsof ik even terugging in de tijd. Vier jaar geleden toen ik afscheid moest nemen van Dennis. Ik zag mezelf net zo staan. Ik nam bloemen in ontvangst en stond iedereen vriendelijk te woord. Iedereen was welkom om even langs te komen en niets was teveel. Nu stond daar haar man voor de deur met diezelfde houding. Vriendelijk, sterk en nam zelfs de tijd om even een praatje met me te maken.

Morgen, overmorgen en alle dagen daarna rijd ik langs haar huis en zal die stoel voor het huis leeg blijven….

Mijn gedachten zijn bij de familie, vrienden en kennissen.

sterren


  • 1
6 comments

Leave a Reply

Your email address will not be published.