Het is weer december. Dit jaar wilde ik het jaar eens anders eindigen dan met de decemberblues. Toch staan mijn emoties weer op losse schroeven. Ik dender weer door met dat vertrouwde masker op. Dit jaar laat ik het niet zover komen. Ik ga die decemberblues aan!
Ik wil weer een normale vrije dag!
Vrijdag, mijn vrije dag. De tijd dat ik op vrijdagochtend mijn boodschappen kon doen, mijn huis schoonmaken of even een rondje hardlopen lijkt een eeuwigheid geleden. Ook vandaag weer moet ik vroeg op pad voor een afspraak in Den Helder. Voordat ik wegga gooi ik nog even de vaatwasser aan en doe nog even een was in de machine….die, terwijl ik dit schrijf, nog steeds in de machine zit.
Ik rij uit Den Helder weg en onderweg bedenk ik me wat ik allemaal nog moet doen en hoe ik mijn middag zal indelen. Het heeft allemaal te maken met prioriteiten stellen en datgene schrappen dat nog wel even kan blijven wachten. Ik ben daar nou eenmaal niet zo goed in. Alles heeft in mijn ogen prioriteit en alles is even belangrijk. Ik ben al helemaal niet bereid om concessies te doen. Ik wil de kerstverlichting ophangen niet verruilen voor het schoonmaken van de badkamer. Of het bakken van de taart voor pakjesavond voor het rondje hardlopen. Ik wil alles en ik wil alles ook nog eens zonder de kantjes er vanaf te lopen. Heel vermoeiend kan ik je vertellen.
Hoe kan ik rustig lezen als ik overal werk zie liggen?
Af en toe even op de bank neerploffen met een kopje thee en een tijdschrift. Dat zou ik echt vaker moeten doen. Gewoon inplannen. Ik heb het weleens geprobeerd hoor. Dan had ik de kinderen naar school gebracht en dan moest ik van mezelf om 10.00 uur minimaal een half uur zitten met een tijdschrift. Nou, dat werkt dus niet als je met je billen over de kruimels op de bank schuift, voor je op de tafel de ontbijtbordjes hebt liggen, de wasmachine piept omdat ‘ie klaar is en als de zon naar binnen schijnt je beseft dat de ramen ook nodig weer een keer gedaan moeten worden. Ik kom dus meestal niet verder dan het colofon van het tijdschrift.
Vanmiddag stond ik weer voor de keuze te gaan hardlopen, schoonmaken of boodschappen doen. Eigenlijk was het geen keuze en moest alledrie gebeuren. Ik besloot toch maar voor het eerste. Ik kon wel een portie positieve energie gebruiken en dat is wat ik meestal wel van het hardlopen krijg. De boodschappen zijn inmiddels ook binnen, alleen het schoonmaken is weer blijven liggen.
Mijn emoties op losse schroeven
Die positieve energie is echter nog even ver te zoeken. Het lijkt wel vaste prik in december. Mijn emoties staan op losse schroeven. Ik twijfel overal over en alles is teveel. Niet dat je het merkt hoor! Als ik naar buiten ga, zet ik mijn vertrouwde masker weer op. Ik ben er steengoed in geworden. Niemand die ook maar iets in de gaten heeft. Van binnen ben ik gesloopt. Ik dender maar door.
Vorig jaar rond deze tijd nam ik een maand onbetaald verlof. De koek was op en mijn masker was ik kwijt. Het was de enige manier om mezelf een halt toe te roepen. Ik ging wandelen op het strand, hardlopen en ik vond de rust om dat tijdschrift te pakken. In januari kon ik weer met nieuwe energie het jaar beginnen. Ik besloot het dit jaar anders te doen. Vaker hulp inschakelen en het mezelf niet zo moeilijk te maken. En dat? Dat is niet helemaal goed gegaan…. Dus, ik ga een plannetje bedenken om mezelf te herpakken en december met positieve zin en barstens vol energie aan te gaan!
Weg met die decemberblues!
Morgen start ik de dag met een rondje hardlopen. Dan ontstaan de beste ideeën. Ik ga handelen. Een werkster inschakelen, misschien zelfs een oppas voor een middag in de week.
Gisteren heb ik al een eerste stap gezet door het uit te spreken aan de liefste. Hij helpt me nu al waar hij kan en dat is heel fijn. Moeilijk ook, want hulp accepteren moet ik nu toch eens gaan leren. Het uitspreken alleen al lucht op en geeft energie. Ik kom december wel door.
En als ik toch dat masker weer opzet, trek gerust een keer of twee aan het elastiekje om me weer even met beide benen op de grond te zetten.
Leave a Reply