Alleen maar knuffels
Het koffertje van Stijn ligt op zijn bed. Samen kijken we wat we er allemaal in zulle n doen. ‘Wat moeten we meenemen Stijn?’ Als ik me even omdraai ligt de koffer vol met knuffels. Ik kan er nog net een pyjama en zijn lievelingsdoekjes tussen proppen. Stijn lijkt uitermate tevreden met de vulling en sjouwt het koffertje naar beneden. Stijn vertoont nog geen enkel zenuwachtige trekje en lijkt alleen nog maar blij dat hij vandaag niet naar school hoeft.
Na morgen geen kiespijn
Vandaag vertrekken we naar het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis (OLVG) voor een tandheelkundige operatie. Stijn zijn vier blijvende kiezen worden eruit gehaald en over de melkkiezen komen hoesjes. Na morgen geen kiespijn meer voor Stijn.
Die zenuwachtige trekjes zijn bij mij volop aanwezig. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het is een kleine ingreep, het valt allemaal reuze mee en het is voorbij voordat ik het weet. Ik weet het!!! Ik weet het allemaal, maar hey! Het is wel mijn kind, mijn kleine jongen die ik uit handen moet geven. Ja hoor, daar zijn ze weer…. die tranen!
Nog twee uurtjes voordat we vertrekken. Terwijl Stijn nog lekker zit te kleuren en zich nergens druk om maakt, besluit ik even naar het winkelcentrum te rijden. Kopen!!! Dat helpt altijd.
Even terug naar toen.
In de auto terug naar huis hoor ik Kane op de radio. Bam! Weer die tranen! Ik wou dat Dennis er bij kon zijn en mijn gedachten brengen me terug naar Leiden, naar het LUMC.
Het is 06.00 uur en terwijl Nederland langzaam ontwijkt lopen wij richting het LUMC. Vandaag is dé dag dat ons ventje een open hart operatie ondergaat. De hele dag zullen ze met hem bezig zijn. We mogen hem nog even vasthouden en dan komen ze hem ophalen. Samen zien we hem met het team de gang uitlopen, de klapdeuren door. Dennis slaat een arm om me heen en samen staan we te huilen.
De rest van de dag tikken de minuten voorbij en leiden we elkaar af. We kunnen zelfs lachen en hebben fantastische gesprekken. Het laatste uur hebben we het zwaar. Het duurt langer dan verwacht. Zouden er complicaties zijn?
Het gaat gebeuren
Wat Stijn nu te wachten staat is niets vergeleken bij wat hij eerder heeft doorstaan. Ik veeg mijn tranen weg en zie een lief berichtje van Remco verschijnen op het scherm van mijn telefoon. Ik voel me niet alleen vandaag.
‘Stijn van der Plaat, ben je er klaar voor?’, vraagt de verpleegkundige. Dit keer loop ik mee de gang door richting de klapdeuren. Het gaat gebeuren…
Leave a Reply