In de auto controleer ik nog één keer of ik mijn paspoort heb, mijn creditcard en Macbook. Oh nee, mijn Macbook….die ligt nog op tafel of toch…. Nee, gelukkig, hij zit in mijn tas. Ik leun achterover. Nu echt klaar voor vertrek. We are going to Ibiza!!!
Over een paar uur vertrekt ons vliegtuig naar Ibiza waar ik samen met Trudi een weekje zonder kinderen ga doorbrengen.
We gaan gewoon naar Ibiza
We zitten bij de gate en nog een laatste keer controleer ik mijn tas, paspoort, ticket, creditcard. Toch slaan ineens de paniek toe. Stel nou dat er iets mis is met het vliegtuig? Stel dat ik een ongeluk krijg op Ibiza? Wat moeten de kinderen zonder mij? Ze hebben al zoveel meegemaakt. Isa, Stijn…. de tranen springen in mijn ogen. Net op dat moment stoot Trudi me aan en roept: “Chick, we gaan gewoon naar Ibiza!!!”
De bagagerekken zitten vol en de stewardess doet nog wat verwoede pogingen om een paar koffertjes in het rek te krijgen. Ze heeft vast een cursus Tetrissen gevolgd, want na wat draaien en schuiven lukt het haar om de koffers erin te krijgen. Het vliegtuig zit vol. Veel jonge mensen die het behalen van hun diploma op Ibiza komen vieren. Ook veel jonge gezinnen met kinderen. Baby’s vooral. Huilende baby’s. Her en der zitten wat vriendinnen verspreid over het vliegtuig die net als ons een paar dagen zonder man en kinderen op pad gaan. Je pikt ze er zo uit. Het zijn de vrouwen die overdreven ontspannen achterover hangen en zwaar relaxt op een tv-schermpje kijken naar de serie die ZIJ wil kijken en niet haar kinderen.
Tijdens het opstijgen grijp ik nog een paar keer angstig de stoel van de passagier voor me vast, maar eenmaal in de lucht kan ik helemaal ontspannen.
Zonder kinderen
Een paar rijen achter me hoor ik twee jengelende kinderen. Ze zijn al vanaf 02.00 uur vannacht op en de spanning voor het vliegen maakt ze onuitstaanbaar. Ik zie de ouders alles uit de kast halen om ze stil te krijgen. Ik herken het. Des te meer besef ik dat ik nu zonder kinderen op vakantie ben. Ik zet mijn koptelefoon op en start een Netflixfilm. Even vergeet ik alles om mij heen. Het is fijn dat het maar 2,5 uur vliegen is, maar in deze toestand had ik 4 uur ook geen probleem gevonden.
Door het raampje zie ik het eiland, de blauwe zee en de mooie stranden van Ibiza. Ik heb er zin in! Dit gaat een geweldige week worden.
Mam, ik mis je nu al
Als we geland zijn en ik mijn telefoon van vliegtuigstand haal, lees ik een berichtje van Isa. “Mam, ik mis je nu al”. Slik…. deze komt toch wel even binnen. Het maakt me verdrietig en gelijk voel ik me een beetje schuldig. Ik snap het ook wel. Ik ben er altijd voor ze. Ze hebben geen vader die thuisblijft als ik weg ben. Ik ben hun stabiele basis, papa en mama tegelijk. Nu moeten ze het een week zonder mij doen.
Terwijl ik een paar uur later uitkijk over zee en tegen een palmboom leun, voel ik me wederom schuldig. Had ik dit wel moeten doen? Had ik niet gewoon met de kinderen op vakantie moeten gaan?
Dan komt Trudi op me af lopen: “Chick, we zijn gewoon op Ibiza!”, gilt ze.
Ja, we zijn idd op Ibiza en we gaan er een geweldige week van maken. Ik loop met haar mee en we bestellen een wijntje op het terras.
Leave a Reply