Beter, mooier, groter en gezonder…

Rennen en vliegen

Mijn wekker gaat en meteen sta ik aan. Heeft Stijn gym vandaag? Shit, ik heb geen brood in huis! Voordat ik naar mijn werk ga moet ik nog wel even tanken. Had ik die rekening van de tandarts nou betaald? Ik pak mijn telefoon om dat even te checken. Hé, een mailtje van school. Ik kan mij inschrijven voor een tien minuten gesprek. Ik ben laat, dus er zijn niet heel veel mogelijkheden meer. Met andere woorden… allemaal klotetijden. Ik ga naar mijn agenda. Shit, vandaag een afspraak bij de chiropractor voor mijn rug. En ik had afgesproken om met Isa naar de kapper te gaan. Er verschijnt een whatsappbericht in mijn scherm van mijn zusje. Ze vraagt hoe het gaat. Ik neem even de tijd om te reageren….send….aan het typen…. nee! Ik heb geen tijd meer om langer te kletsen. Ik zeg dat ik moet gaan en beloof haar vanavond te bellen. Dat moet ik wel onthouden spreek ik mijzelf ferm toe. Shit, het is al 07.30 uur!!!! Ik ren naar de kamer van Stijn en haal hem uit een nog hele diepe slaap. Isa hoor ik gelukkig al rommelen beneden. Ik werk iedereen op tijd de deur uit en heb nog net tijd voor een bak koffie voordat ik zelf de deur uit moet. Na twee slokken besef ik mij dat ik de vaatwasser beter even kan uitruimen voordat ik wegga. Als ik het laatste bordje in de kast zet, sprint ik de deur uit en laat een half kopje koude koffie achter op de tafel.

Even rust

In de auto kom ik even tot rust. Ik lach mee met het radioprogramma van Mattie en Marieke en voordat ik het weet sta ik alweer voor het kantoorpand van mijn werk. Mijn werkdag begint en ziet er eigenlijk een beetje uit zoals het begin van mijn ochtend eruit ziet. Aan het einde van de dag weer even een rustmomentje in de auto.

Thuis ligt er een brief op de deurmat. Een herinnering van de tandarts. Was ik daar vandaag niet mee bezig geweest? Dan herinner ik het me. Ik was daar vanmorgen mee bezig en werd afgeleid en heb uiteindelijk niet meer gedaan wat ik moest doen.

“Ik zeg het niet alleen, ik geloof er ook in”

Ik schrijf er wat lacherig over en voor veel mensen zal dit heel herkenbaar zijn. Hebben we dit immers niet allemaal weleens? Weleens ja…. maar mijn dagen zien er allemaal zo uit. Dag in, dag uit.

En zo kwam ik vorig jaar op een punt dat ik niet meer alle ballen in de lucht kon houden. Ik liet er steeds vaker eentje vallen. En steeds vaker was dat een belangrijke bal. Ik zat niet lekker in mijn vel en er was zoveel dat mijn energie opslurpte dat ik de bal van veertienkusjes moest laten vallen. abrupt.

Ik heb altijd geweten dat het tijdelijk zou zijn. Ik ga nooit half. Altijd 200%. In alles. Dat is vaak een goede eigenschap, maar ook mijn allergrootste valkuil. Een grote valkuil van mijn gedrevenheid is dat ik iets moois kapot kan maken. Als ik een passie heb, kan ik mij er zo enorm in verliezen dat ik het uiteindelijk met tegenzin ga doen. Ik had ooit een webwinkel. Ik maakte boxkleden, vlaggen en speenkoorden. Omdat ik het zo leuk vond en het tot een succes wilde maken ging ik voor 200% en zat ik soms tot diep in de nacht achter de naaimachine. Ik stopte en ik heb nooit meer achter de naaimachine gezeten.

Veertienkusjes heb ik laten vallen om het later nog beter, gedoseerd en op een andere manier op te pakken. Dit gaat verder dan een passie. Een vriendin zei: ‘tegenwoordig zegt iedereen te kunnen bloggen’. Ik zei: ‘klopt, alleen zeg ik het niet alleen, ik geloof er ook echt in!’ Ik kan dit en ik ga dit tot een succes maken!

Tegen iedereen die in mij gelooft en mij is blijven volgen in de overtuiging dat ik terug zou komen, wil ik zeggen: Bedankt!!! Jullie zijn nog niet van mij af.