Beter een goede buur dan een verre vriend – Lenie Bloem

Het was een datum die iedereen vrijhield in zijn agenda. Wekenlang waren diverse buren bezig om er weer een geweldig buurtfeest van te maken. Voor de volwassenen was er een biertap, een mega bbq en werden partytenten versierd met lichtjes en slingers. Voor de kinderen werd er patat gebakken en werden er spelletjes georganiseerd. Er waren zelfs jaren dat er een springkussen werd gehuurd. Zelfs toen ik niet meer thuis woonde kwam ik nog regelmatig naar de buurt-bbq.

Een gezellige buurt

In de zomer staan de zwembadjes buiten en worden de tuinstoelen naar elkaar geschoven. Biertje, wijntje, hapje en binnen no-time een hoop gelach van de kinderen en ouders. Isa en Stijn komen graag bij opa en oma. Ze hebben daar hun eigen vriendjes en vriendinnetjes en zijn regelmatig buiten te vinden. De mooie Helen was altijd favoriet. Bij zowel Isa als Stijn. Dan kwam Isa weer naar binnen met de opmerking: ‘mam, die broek die Helen heeft wil ik ook!’ Stijn is stiekem een beetje verliefd op Helen. Dat ze zeker 5 jaar schelen maakt hem niet uit. Daar pest Isa hem natuurlijk weer graag mee.

Veel te vroeg en veel te snel

Vandaag zijn we weer met alle buren bij elkaar. Niemand ontbreekt. Dit keer helaas om een hele verdrietige reden. Lenie Bloem, buurvrouw, de oma van Helen en Dave, vriendin van Jaap en Ingrid, moeder van de gezellige Jessica en Diane en stiefmoeder van Raymond, vrouw van Rinus, is afgelopen week overleden aan de gevolgen van de vreselijke ziekte kanker. Veel te vroeg en veel te snel.

Ik heb nog weinig uitvaarten meegemaakt en vijf jaar geleden was de laatste. Hij staat in mijn geheugen gegrift. Ik ben dan ook een beetje nerveus. Met mijn pakje zakdoeken ga ik achterin de zaal zitten. De zaal zit vol en achterin de zaal staan mensen langs de kant. Dan start de muziek en komt de familie naar binnen met de kist. Slik…

Dit kan ik niet!

Diane en Jessica spreken prachtige woorden gevolgd door mooie muziek. Marco Borsato en Mariah Carey. De kinderen steken kaarsen aan en er wordt gehuild en geknuffeld. De liefde in het gezin is zo ontzettend voelbaar. Mooi en heel verdrietig tegelijk. De muziek past zo mooi bij het moment en bij de speeches. Ik laat een paar tranen rollen bij het horen van de passende teksten. Ik kan er niets aan doen, maar moet tegelijk ook heel erg aan Dennis denken. Ik probeer mijn gedachten te blokken. Dan ineens start het liedje van Kim Lian van der Meij met ‘Dit pakt niemand ons meer af’. Nee, niet deze!!! Dit kan ik niet! Alle geblokte emoties komen eruit en ik besluit om even de zaal uit te lopen.

Isa heeft dit nummer grijs gedraaid. Dan zat ze in haar kamer en hoorde ik dit nummer uit de speakers komen. Heel wat keren heb ik vreselijk zitten huilen terwijl zij hetzelfde deed in haar kamer. Met dikke betraande ogen kwam ze dan naar beneden alsof er niets was gebeurd.

Groot gemis

Helaas miste ik de speech van Anita, de vrouw van Raymond. De speech beschreef perfect hoe Lenie was. Iemand waar je graag bij in de buurt was, waar je je thuis voelt.

Het is een groot gemis, maar ik ben ervan overtuigd dat een hechte familie als zij zijn de herinneringen levend kan houden en de liefde ze kracht geeft om verder te gaan.

Those we love don’t go away.
They walk beside us every day.
Unseen, unheard, but always near.
Still loved, still missed and very dear.