• Mail: info@veertienkusjes.nl

Met beide benen op de grond

600 800 Veertienkusjes

Jaren geleden keek ik vol bewondering naar een paraglider die in Italië van de hoogste top door de lucht zweefde. De vrijheid en het uitzicht, dat leek me wel wat!
Zo ook de luchtballonnen die over mijn huis heen trekken. Dan keek ik omhoog en zag mijzelf absoluut nog een keer onder zo’n grote ballon hangen.
Parachutespringen stond ook nog op mijn lijstje.

Nu is mijn lijstje leeg. Althans, geen spannende activiteiten. Nu zijn het de simpele dingen die mijn lijstje vullen: geluk, acceptatie en leven.

Je gaat toch anders naar de wereld kijken als je alleen bent. En zeker als je de zorg hebt voor kinderen en jij alleen verantwoordelijk bent voor ze. Ik moet ervoor zorgen dat ze groot worden, gelukkig zijn en zich veilig voelen. En hoe veilig een ballonvaart dan ook moge zijn, je neemt toch een risico. Alle extreme activiteiten waar ik vroeger mijn hand niet voor omdraaide, zijn nu uitgesloten. Geen risico meer voor mij.

Zo ben ik ook altijd bang dat mij iets overkomt. Ik heb ’s-nachts nachtmerries over hartaanvallen, tumoren in mijn lijf en auto-ongelukken. Dan word ik badend in het zweet wakker en heb ik na zo’n nachtmerrie altijd nog een tijdje een naar gevoel. Bang dat mijn nachtmerrie werkelijkheid wordt. En dan? Dan hebben mijn kinderen geen vader én geen moeder meer! En natuurlijk zullen ze dan liefdevol worden opgevangen, maar hoe gaan ze dat trauma verwerken? Weg uit mijn gedachte…. ik word al naar bij het idee.

In de afgelopen jaren heb ik heel wat keren in het ziekenhuis gezeten. Overtuigd dat ik wat zou mankeren. Ik ben helemaal geen doemdenker, maar ik ben heel bang geworden.
Een jaar na het overlijden van Dennis zat ik bij de gynaecoloog. Overtuigd dat ik wat zou mankeren. Mijn hele hormoonhuishouding lag overhoop. Ik werd te pas en te onpas ongesteld en de spiraal die ik had bleek helemaal geen invloed meer te hebben. Van de 30 dagen was ik minstens 25 ongesteld. Dat moest een tumor zijn! Na diverse onderzoeken bleek er helemaal niets met mij aan de hand te zijn. Ik was gewoon gezond, maar mijn lichaam was in de war. In de war van mijn gemoedstoestand, het grote verdriet en de rouw. En daar stond ik weer buiten. Lekker dan! Naast het rouwproces had ik ook nog eens de lichamelijk ongemakken.

Een paar maanden later voelde ik een knobbel in mijn borst. Net voor het slapen gaan. Je begrijpt, ik deed geen oog meer dicht. Een paar dagen bleef ik ermee rondlopen in de hoop dat het vanzelf weg zou trekken, maar dat deed het niet. Dit moest borstkanker zijn! Ik was doodnerveus. De huisarts verwees me door voor een mammografie en daar zat ik weer in de wachtkamer van het ziekenhuis. Na de mammografie moest ik plaatsnemen in de wachtkamer. Als de uitslag goed zou zijn, zouden ze me oproepen en kon ik gelijk naar huis. Ik werd opgeroepen, maar naar huis mocht ik niet. Er was wel wat te zien op de mammografie en dat wilden ze met een echo nog nader bekijken. BAM!!! Nu wist ik het zeker. Er ging van alles door me heen. Voornamelijk mijn kinderen en het ziektebed van Dennis. Stond mij nu hetzelfde te wachten?
Ik kreeg een echo en al snel werden mijn angsten weggenomen. Het was een verdikking van een klier die vanzelf weg zou moeten gaan. En ook dit keer was het een gevolg van het rouwproces. Mijn lichaam reageerde daarop. En bedankt!!!

Het jaar daarop zat ik nog twee keer in het ziekenhuis voor een mammografie. Ik moest de bevestiging hebben dat het niets was. En steeds verwees mijn huisarts mij door. Hij wist ook wel dat dat de enige manier was om me gerust te stellen.

Vorige week kreeg ik ineens enorme hoofdpijn. Alleen maar aan de linkerkant van mijn hoofd. Ik sliep er slecht van en was afgelopen weekend nergens toe in staat. En als ik dan wakker lag van de pijn, ging ik weer malen. Ik zal toch geen hersentumor hebben? Die gedachten maken het er allemaal niet minder op. Ik bleef enorme pijn houden, het werd niet minder. Ik voelde wel dat mijn nek ook wat stijf was, maar dat verdween door mijn angst voor een hersentumor naar de achtergrond. Toen het na 6 dagen nog niet minder werd en ik steeds slechter ging slapen besloot ik maar weer een afspraak te maken bij de huisarts. Mijn vermoeidheid speelde hierin een grote rol. Ik kon niet meer helder nadenken, ik was op, leeg…
Ik had weleens eerder hoofdpijn, maar dan nam ik een paar paracetamolletjes en dan was ik er zo vanaf. Nu zat ik aan de ibuprofen, paracetamol en nog voelde ik pijn alleen aan de linkerkant. Dat het op één plek zat, maakte me bang. Wat zat daar toch?

Het bleek spanningshoofdpijn te zijn. De spanning zit in de spier in mijn nek. Deze is verbonden aan een pees die over de linkerkant van mijn hoofd loopt en die spier trekt daaraan. En dat was de verklaring voor de pijn op één plek. Ik moest maar weer eens goed slapen. Met slaapmedicatie kwam ik opgelucht naar buiten.

Ik kan weer een tijdje onbezorgd verder. Totdat ik weer ergens een rare plek voel, dan trek ik gewoon weer aan de bel. Dit hoort er blijkbaar ook bij.

  • 1
1 comment
  • Ineke
    REPLY

    Daar zit ik nu middenin. Gister voor mn borst naar de huisarts geweest. Met in mn hoofd t verhaal al rond wat ik mn kids zou gaan vertellen. Volgende week ter geruststelling ern mammografie. Vrijdag ga ik nog weer even naar de huisarts, laat ze dan ook maar meteen n uitgebreid bloedonderzoek doen en mn hart nakijken.

    Nooit last van hypochondrie gehad maar sinds 20 maanden….. ZUCHT herkenbaar!

Leave a Reply

Your email address will not be published.