Zijn we er al?
We zijn net tien minuten onderweg als Stijn vraagt of we er al bijna zijn. Hij is helemaal in zijn nopjes. Huppelend kwam hij uit de klas toen ik hem ophaalde. Hij zit achterin met zijn pakje drinken en een koekje. Over de speakers klinkt het luisterverhaal van de rode schoentjes. Veel hoort hij er niet van. Hij ziet van alles om zich heen.
Inmiddels rijden we Amsterdam in en zien we OLVG op de borden staan. Ik vertel Stijn dat we nog vijf minuten moeten rijden en een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht.
Nee!!! Niet weer? Ik moest wel even drie keer slikken
Over een maand wordt Stijn geopereerd. Vier blijvende kiezen moeten worden verwijderd en over zijn melkkiezen komen hoesjes. Zijn kiezen zijn niet goed ontwikkeld. Hij heeft zo moeten vechten voor zijn leven in de eerste weken van zijn leven dat de ontwikkeling van zijn kiezen stil is komen te staan.
Toen de diagnose viel moest ik wel even drie keer slikken. Ik hoorde alleen maar het woord ‘operatie’ en ‘narcose’. Nee, niet weer! Waarom moet hij dit weer doorstaan. Het voelt alsof hij dubbel gestraft wordt. Eerst zijn hartafwijking en alles wat daarbij kwam kijken en nu dit. Ik moet het luchtig zien, maar die operatie gaat me zeker niet in de koude kleren zitten. Ik ben dan ook stikzenuwachtig.
14 april staat de operatie gepland. 14! De dag dat www.veertienkusjes.nl in de lucht ging. Goede Vrijdag. Dat moet dan wel goed gaan.
Is er ook iemand die weet wat er moet gebeuren????
Vandaag hebben we een afspraak bij een kaakchirurg van het OLVG. Deze arts voert de operatie niet uit, maar de afspraak is slechts een formaliteit. Daarna hebben we een gesprek met de anesthesist. En die afspraak maakt me zenuwachtig. Ik heb toch wel een klein eisenlijstje. Zo wil ik geen intubatie omdat hij maar 1 werkende stemband heeft en door een infuus die naast zijn vaten is gelopen heeft hij een behoorlijk litteken op zijn hand. Geen infuus in die hand dus! Verder moet ik de arts natuurlijk bijpraten over zijn hartprobleem. En dan is het hopen dat hij Stijn wel onder narcose wil brengen anders kunnen we op zoek naar een ander ziekenhuis.
Stijn is er klaar voor. Hij heeft nog even zijn tanden gepoetst en met een big smile springt hij op de stoel. De arts kijkt in zijn mond en vertelt ons dat de achterste kiezen gevuld moeten worden en dat er misschien ook nog een kies uit moet. Ik kijk haar vol ongeloof aan en bokkig als ik ben wil ik eigenlijk al opstappen. Mijn vechterslust komt weer boven en ik schiet gelijk omhoog en vertel haar dat ik er niet bepaald een goed gevoel over heb. ‘Weten jullie wel wat er moet gebeuren???’ Ik krijg te horen dat de arts dat wel weet die de operatie gaat uitvoeren. ‘En wanneer hoor ik dat dan?’ ‘Tijdens de ok’. ‘Tijdens de ok????’
Vol ongeloof lopen we de kamer uit. Stijn heeft van al die commotie weinig meegekregen. Hij loopt trots rond en is meer bezig met zijn kleurplaat en rent op de speelgoedbox af die bij de afdeling Anesthesie in de wachtkamer staat.
Zucht, puf, steun!
En nu komt het erop aan. Aan de balie worden we allesbehalve vriendelijk te woord gestaan. Als we ons aankondigen en er geen afspraak in de agenda blijkt te staan, krijgen we een enorme zucht te horen. De schuld wordt al gauw doorgespeeld aan de afdeling Kaakchirurgie. We laten het maar even over ons heenkomen en laten haar met een oplossing komen. Intussen komt een oudere dame aan de balie om te vragen of ze goed zit. Ze blijkt helemaal aan de verkeerde kant van het ziekenhuis te zitten. Weer die diepe zucht en zonder naar de vrouw te kijken wijst ze haar de trap naar beneden.
Met een diepe zucht komt ze met een onacceptabele afspraak aan het eind van de middag. Ik kijk op de klok. Het is nu 13.15 uur!!! Dan vertelt ze ook nog even dat het ook nog onzeker is of Stijn op 14 april in dit ziekenhuis geopereerd gaat worden. Het is niet de boodschap, maar de manier waarop. Remco is mee en zijn rust en kalmte zorgt voor een nieuwe afspraak een week later. Net voordat we de afdeling verlaten vind ze het nodig om nog even een sneer te geven over het feit dat we niet willen wachten tot het eind van de middag.
In de auto zit ik beduusd voor me uit te staren. Over een paar weken moet ik Stijn in handen geven van dit ziekenhuis. Kan ik dat wel? Wil ik dat wel?
Stijn zit intussen achterin weer met een grote glimlach. Hij mag volgende week weer naar het ziekenhuis en ziet het als een gezellig uitstapje. Beetje dollen in de auto. Vaak na afloop nog een lekkere gevulde koek of muffin uit de kantine. Geen vuiltje aan de lucht. Zijn optimisme en de rust van Remco zetten me weer even met beide benen op de grond. Volgende week gaan we in de herkansing.
Ik hoop stiekem wel dat de baliemedewerkster vrijdag een dagje vrij neemt.
Leave a Reply