Het was weer tijd voor de zoveelste chemokuur. Dennis kreeg een mix van chemokuren die totaal 5 dagen moest lopen. Daarna nog spoelen, dus om de vier weken boekten we een luxe hotelsuite in het AvL. Waarschijnlijk door de goede zorg, lieve verpleging en goede keuken noemden we het AvL altijd een 4-sterren resort. Het was niet leuk, maar we probeerden er altijd maar het beste van te maken. En we hadden mazzel, als je het mazzel kunt noemen om aan de slangen te hangen om een goedje je lijf in te krijgen die je doodziek maken, maar de chemo’s vielen precies in de perioden van EK, Tour de France en Alpe d’Huzes. Vandaag was het de Alpe d’Huzes. Ik volgde het elk jaar al, maar dit jaar toch wel met een ander gevoel. Dennis maakte plaats op zijn veel te krappe bed en ik schoof dicht tegen hem aan om samen de oortjes van de televisie te kunnen delen. We luisterden naar de verhalen van de mensen die de finish overkwamen en voelden het verdriet. Af en toe even slikken…
Dennis zijn beste maatje Jeroen was al lange tijd fanatiek aan het fietsen en vertelde me na het overlijden van Dennis dat hij de Alpe d’Huzes wilde fietsen. Voor Dennis, maar ook voor zijn schoonmoeder die overleden is aan kanker en al die andere mensen die met deze vreselijke ziekte te maken hebben gehad of nog hebben. Ik was er stil van en dacht gelijk aan dat moment dat ik samen met Dennis naar de televisie keek.
Jeroen trainde als een malle en nam zijn taak heel serieus. Ik was er dan ook van overtuigd dat hij het zou halen.
Ik heb overwogen om ook die kant op te gaan. Om hem persoonlijk over de finish heen te zien komen. Tot op het laatste moment heb ik getwijfeld. Toch besloot om niet te gaan. Ik kon het niet. Alles daar ademt kanker, gemis, verdriet… Ik was daar nog niet klaar voor. Toch voelde het alsof ik er was. De dag voor de start belde Jeroen. Ik barstte in tranen uit. Ik voelde me zo ontzettend verbonden en kon niet onder woorden brengen hoe bijzonder ik het vond dat hij dit voor zijn maatje ging doen.
Die nacht kon ik niet slapen. Ik had de wekker gezet en mijn laptop lag op het kussen van Dennis. Zodra de wekker ging zou ik inloggen om de start live mee te kijken. Ik had al diverse berichtjes zijn kant op gestuurd en voelde de zenuwen door mijn lijf gieren. Alsof ik ‘m zelf zou rijden.
Van slapen kwam natuurlijk helemaal niets meer terecht. Ik logde in en zag al die fietsers gespannen klaarstaan om een bijzondere race te rijden. Ik pakte de telefoon en belde nog een laatste keer. Op de achtergrond hoorde ik de fietsers elkaar aanmoedigen. Hij was er klaar voor en had er zin in. Vanaf dat moment zat ik gekluisterd aan mijn laptop. Via een app kon ik live volgen waar hij was en hoe laat hij over de finish kwam.
In bocht 14 hadden ze een kaars neergezet voor Dennis. Jeroen stuurde een foto door. Tranen met tuiten… Ik kan maar moeilijk uitleggen hoe ik mij die dag voelde. Jeroen en zijn gezin moeten dat helemaal hebben gehad. Zij waren er live bij. Voelden de emoties. Wat een dag!
Jeroen kwam over de finish en ging nog een keer, nog een keer….. nog een keer en nog een keer. Vijf keer heeft hij die berg opgefietst. Een enorme prestatie! Hij was leeg. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Moet je je eens voorstellen dat je in het donker start en bij elke bocht een zee van kaarsen ziet staan, teksten op de weg en mensen langs de kant. Iedereen met een eigen verhaal. En zóveel mensen met een verhaal dat te maken heeft met kanker.
Ik wil dan ook hierbij nogmaals benadrukken hoe belangrijk het is dat er onderzoek gedaan blijft worden naar kanker. Persoonlijk vind ik Alpe d’Huzes dan ook een geweldig initiatief en ik wil iedereen vragen om vandaag even stil te staan bij al die mensen die vandaag de berg zullen bedwingen, al die mensen die langs de kant staan, de organisatie, de vrijwilligers… Een diepe buiging voor hen allen.
En Jeroen, ik ben nog steeds supertrots dat jij deze prestatie in 2013 hebt geleverd.
Kim
Prachtig!