Er kleven natuurlijk over het algemeen alleen maar nadelen aan het zijn van weduwe (rotwoord! maar daarover later meer). Toch, je zult het niet geloven, er zijn ook echt voordelen. Welke getrouwde , samenwonende vrouw kan nou zeggen dat ze een roze slaapkamer heeft? En dan bedoel ik niet een compromis van een grijze muur tegen roze kussentjes. Nee, echt roze! Roze muur, roze dekbed, zoetsappige teksten, foto’s, kaarsen, heel veel kaarsen…. in roze!!! Geen discussies, geen compromissen. Ik bepaal lekker helemaal zelf! Ok, we praten nu even niet over de urenlange twijfel in de verfwinkel. Oud-roze of babyroze….of toch zalmroze? En ook niet over de gordijnen. Rol of vouw, of toch overgordijnen en past die kleur wel bij de kleur van de muren??? Hmmmm, wat zou Dennis….Nee, ik beslis nu! Nu!
En wat is het gaaf geworden. Helemaal ‘mijn’ smaak, ‘mijn’ plekje, precies zoals ik het wilde hebben.
Toch ging het niet helemaal zonder slag of stoot, want met alleen een nieuw dekbed en kussentjes was ik er nog niet. Een geheel nieuwe kastenwand moest er komen. En natuurlijk, zo eigenwijs als ik ben, moest ik die zelf in elkaar zetten. Dus vol goede moed begon ik aan de beschrijving. Ging best aardig voor een Ikea beschrijving, vond ik zelf. Ik had wat pijn in mijn handen van het vele schroeven, maar na een avondje werk had ik de eerste van de vijf kasten in elkaar. Met alle kracht die ik in me had, trok ik de kast omhoog om ‘m op zijn plaats te zetten. En daar ging het mis. Daar kwam ik toch wat ruimtelijk inzicht tekort. Want, een kast die bijna tot het plafond reikt, krijg je na het in elkaar zetten nooit meer omhoog gezet. Dus, ging ik al schroevend weer terug van stap 98 naar stap 71, zette de kast omhoog en maakte de rest af.
Na 4 kasten deden mijn handen zo’n pijn van het schroeven dat ik toch nog even de hulp van mijn buurman inschakelde voor de laatste kast. Met de schroefboormachine zette hij in 10 minuten de laatste kast in elkaar terwijl ik zuchtend naar mijn pijnlijke handen keek. Een prachtige kastenwand stond en ik was alle pijn vergeten.
Toen kwam de volgende uitdaging. Plankjes ophangen waar foto’s en tekstborden op konden komen. De eerste de beste koffer waar een afbeelding van een boormachine op stond haalde ik tevoorschijn. Nog nooit had ik zo’n ding in mijn handen gehad. Ik was altijd meer van het: ‘Nog een stukje hoger schat! Ja daar, boren maar!’. Natuurlijk had ik de pech dat er geen boortje inzat. Omdat ik nou eenmaal niet zo goed ben in het vragen van hulp, was ik al een paar uur aan het vloeken en tieren op het loszittende boortje. Lang leve YouTube waar ik een handig instructiefilmpje vond. Met dat zware ding in de aanslag ging ik op mijn doel af. Een hoop kabaal en met knikkende knieën drukte ik de knop in. Nog geen seconde later had ik een gat zo groot als een tennisbal in mijn muur zitten. Ik had toch iets niet helemaal goed gedaan. Na verdere research bleek een klopboormachine op een holle wand muur niet de juiste combinatie. Inmiddels hangt de plank en staat er aan de linkerkant een groot tekstbord. Het is gewoon heel mooi….. en ook om het gat een beetje te verbloemen.
Tijdens het grote slaapkamerproject heb ik heel wat keren vervloekt dat je er niet meer bent, maar extra trots ben ik op het resultaat. Helemaal alleen gedaan en alleen uitgezocht.
Mijn roze plekje!
Tonny
Haha super mama!!