Agendapunt 5: de vakantieplanning

Het is zover. Het jaarlijks terugkerende agendapunt. Ik kijk weer eens veel te laat naar de agenda voor het teamoverleg op mijn werk. Over vijf minuten begint de vergadering. Punt 5: vakantieplanning. Oh nee he? Wat eens zo leuk was is nu veranderd in een hel. Een paar jaar geleden kon ik me na de herfstvakantie alweer helemaal verliezen in de vakantieboeken, struinde ik het internet avondenlang af naar de meest perfecte vakantiebestemming en kon ik manlief helemaal enthousiast krijgen voor mijn keuze. Hij vond het allang best. Hij wist ook wel dat ik er urenlange research op losliet en dat we wel goed terechtkwamen. Het agendapunt op mijn werk betekende dan ook altijd de avond erna boeken, want dan was alles rond.

Nu zit ik met een zuur gezicht aan de vergadertafel. Punt 5: de vakantieplanning. Terwijl mijn collega’s met veel enthousiasme vertellen over hun vakantieplannen en waarom ze precies die weken willen hebben, laat ik het even aan me voorbij gaan. Sinds het overlijden kunnen vakanties me gestolen worden. Mijn standaard antwoord is dan ook ‘ik neem de weken die overblijven wel’. Vakantie staat nu gelijk aan de confrontatie met het gemis. Want waar je ook heen gaat, wat je ook doet, je bent niet meer compleet.

Terwijl de kinderen zich vermaken in het zwembad lig ik alleen op mijn ligbed te kijken naar alle vaders die met hun kinderen ravotten in het water. Ook mijn kinderen zien dat. En dus hijs ik mezelf na een half uur maar weer van het ligbed om net als die papa’s met een bommetje het water in te springen, duik ik naar de bodem om het voeten-grijp-spelletje met ze te spelen. Dat terwijl ik het liefste, net als al die andere moeders, met mijn droge haren aan de rand van het zwembad zit met alleen mijn onderbenen in het water. Genietend van mijn gezin. 
En dan heb ik het nog niet over de reis, want met de auto naar Toscane of Zuid-Frankrijk zie ik alleen achter het stuur met twee kinderen op de achterbank als een onmogelijke opgave.

Vliegen is al net zo’n opgave. Want nadat ik de meneer van de douane het pijnlijke verhaal van de overleden vader heb moeten uitleggen, worden mijn kinderen gevraagd of het allemaal klopt wat mama zegt omdat ze een andere achternaam hebben. Zeg, ik doe dit ook niet voor mijn lol?! De gate wordt geopend en er moet net weer eentje plassen, terwijl de ander niet van de loopband af wil komen. De rest van de reis hoor ik een driejarig jongetje ‘Mind your step, mind your step, mind your step’ zeggen. Ja, ik doe niet anders!!! Ik let op mijn kinderen, op de koffers, of mijn handtas wel goed dichtzit, of ik de paspoorten wel mee heb, of ik bij de goeie gate sta. Zeg, dit hoort toch leuk te zijn?

Vorig jaar besloot ik het mezelf makkelijker te maken en een camping dichtbij huis te zoeken. Praktisch was het zeker, maar makkelijk was het verre van. Want nadat de kids op bed lagen, zat ik in mijn eentje voor de tent met mijn boek. Door de tranen kon ik geen letter lezen. Ik zag alleen maar gezellige gezinnen voor de tent zitten. Na de eerste nacht was ik er al helemaal klaar mee. Toen ik terugkwam van mijn nachtelijke bezoekje aan het toilet stond er een klein blond jongetje midden op het veld te huilen. ‘Waar was je nou, mam?’.
 Na een nachtje stevige wind was de luifel half weggewaaid en deels gescheurd. Weer miste ik die man die ervoor zorgde dat alles er diezelfde dag weer netjes bijstond.

Ondanks al het vakantieleed probeer ik toch ieder jaar weer iets te maken van de vakantie. Ik blijf het proberen. Er komt vast een dag dat ik het weer leuk ga vinden.