Op zo’n heel klein minifietsje met zijwieltjes ging ze voor ons uit op de stoep. Aan de kinderwagen hangt haar nieuwe rugtas waar een beker limonade en een koekje inzit. We kijken elkaar aan en allebei roepen we ‘ahhh’ en ‘kijk nou!’. Ze wordt groot. Vandaag brengen we haar voor het eerst naar de basisschool.
Het is tijd
Het is 12.00 uur. De rode loper ligt uit en de haag staat klaar. Langzaam verzamelen zich ouders, opa’s en oma’s en broertjes en zusjes om de rode loper. Het is de laatste schooldag voor groep 8. Het is tijd om ze uit te zwaaien.
In mijn tas heb ik nog snel even een pak zakdoeken gestopt. Er is nog geen kind te zien, maar ik kan nu al huilen bij de gedachte dat ze straks over de rode loper naar buiten komen lopen.
Vanmorgen bracht ik de kinderen naar de klas. Isa voor het laatst. Toch nog maar even de klas ingelopen hoewel dat eigenlijk not-done is als je 12 bent en in groep 8 zit. Hup, dan ook maar een kus erachteraan nu we er toch zijn. Isa verstopt de cadeautjes voor de juffen onder haar tafel en we vragen of we nog even naar juf Saskia mogen om afscheid te nemen.
Juf Saskia
Een extra cadeautje voor juf Saskia. Zij is heel belangrijk geweest voor Isa. Miljoenen knuffels heeft ze uitgedeeld en als Isa het even moeilijk had of moest huilen sloeg zij een arm om haar heen. Ze was de enige waar Isa mee sprak over de ziekte van haar vader. De bewuste 14 september zat Isa naast haar in de kring toen ik het vreselijke nieuws kwam brengen. Ze was er voor Isa. Het was dan ook niet gek dat Isa tijdens de uitvaart bij Saskia op schoot ging zitten. Ze was echt een hele grote steun, zeker ook het jaar daarna. Ik denk zelfs wel dat zij een reden is dat Isa haar basisschoolperiode zo goed heeft doorlopen. Je begrijpt dat afscheid ging gepaard met een hoop tranen.
Genant!
Dan komt Stijn zijn klas naar buiten. Samen met alle groepen verzamelen ze zich om de rode loper. De ouders staan gespannen klaar met camera’s en telefoons om alles vast te leggen. De eerste leerlingen komen over de rode loper. Ze worden onthaalt met een luid applaus en een hoop gegil van de andere klassen. Dan zie ik Isa door de deur komen. Slik….niet huilen….niet huilen…. Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht en geniet van de aandacht. Ik sta heel hard te klappen en intussen heel hard mijn tranen in te slikken. Ze rent op haar vriendinnen af en bespreken samen hoe het ging. ‘Awkward’ en ‘genant’ en ‘iedereen keek naar me’. Ik moet erom lachen.
Dan zijn daar ineens toch tranen en bij het zien van die tranen staat ineens iedereen om me heen te brullen. De jongens uit groep 8 vinden het maar stom. ‘We hebben vanavond nog klassenfeest!’, roepen ze.
Het klassenfeest
Die avond breng ik ze opgedirkt en zenuwachtig naar het klassenfeest. Geweldig! Ze zien er stuk voor stuk prachtig uit. Er zijn zelfs meiden die nog even naar de kapper zijn geweest. Het klassenfeest. Dat is natuurlijk ook echt iets dat je de rest van je leven nog herinnert. Ik wel in ieder geval.
Ik weet het nog goed. Klassenfeest 1992. Ik schuifelde voor het eerst op ‘Wind of change’ van de Scorpions, maar genoeg daarover.
Om 22.00 uur was het klassenfeest voorbij en stond ik met alle andere ouders aan de achterkant van de zaal om ze nog even de ruimte te geven afscheid van elkaar te nemen. Dat wilde niet echt lukken, want om het afscheid te rekken besloot iedereen nog even een speech te geven, de juffen te knuffelen, nog een keer wat te zeggen tegen de groep, nog een keer knuffelen. Toen was echt klaar. Wat een tranen en een verdriet. Zelfs de jongens waren dit keer in tranen. Het is een hechte groep en ze hebben een hoop meegemaakt. Ik snap het. En weer sta ook ik enorm mijn tranen weg te slikken.
Een nieuwe fase breekt aan.
De volgende dag komen de appjes al vroeg binnen op de telefoon bij Isa. ‘Ga je mee naar het Geestmerambacht?’ En heel groep 8 verzamelt zich weer aan het meer. Wat nou afscheid?
Leave a Reply