Als ik de parkeergarage in Amsterdam uitkom rij ik gelijk de file in. Ik ben weer te laat weggegaan en de hele A9 zit weer potdicht. Toch maak ik me er niet druk om. Ik hoef nergens meer heen vanavond en ik kom vanzelf thuis.
Als ik de snelweg heb bereikt bel ik Dennis. Dennis werkt in Utrecht en hij zal ook wel in de auto zitten. Hopelijk was hij wel op tijd weg en is hij de file al voor. Kan hij mooi die ovenschotel die klaarstaat in de oven doen. Ik heb honger!
Hij steekt zijn arm uit de auto en zwaait
‘Waar zit je?’, vraag ik hem. ‘Ik rij net voorbij het Rottepolderplein in die bocht’. Ik slaak een diepe zucht en ik baal ervan dat hij niet eerder is weggegaan. Ik zeg er maar niets over, want ik ben zelf geen haar beter.
‘Dan rij ik net achter je. Zie je een wit busje? Ja? Daar zit ik vier auto’s achter’. Dennis steekt zijn arm uit het raam en zwaait.
Ongeveer vier keer in de week reden op deze manier achter elkaar aan. Ruim een uur lang stapvoets over de A9. Verloren tijd zou je denken. Niet voor ons. Voor ons een heel waardevol uurtje. Met een torenhoge telefoonrekening, dat dan weer wel.
We konden alles bespreken
Zodra we in de auto stapten belden we elkaar en stopten weer bij de voordeur. Nog lang niet uitgepraat! Er werden heel wat spijkers met koppen geslagen in de auto. Zo besloten we in de auto om de financiën helemaal anders aan te pakken, werden vakanties uitgedacht en verbouwingen besproken. We hebben het zelfs over trouwen gehad. Het uiteindelijk aanzoek vond echter live plaats.
Een logische vervolgstap: kinderen. We wilden allebei graag kinderen en het werd veelvuldig besproken in de auto. De gesprekken in de auto waren misschien wel beter dan live. We konden echt alles tegen elkaar zeggen. Impulsief als ik ben kon ik dan ineens zeggen: ‘Den, laten we er gewoon voor gaan!’. Dennis was vooral bang dat we het financieel niet zouden redden. We maakten hele berekeningen die aan het eind van het gesprek weer uit het raam werden gegooid (figuurlijk uiteraard… zou zo’n zooitje op de weg geven).
Waarom zouden wij het niet kunnen?
De volgende dag weer hetzelfde gesprek. ‘Ik ga natuurlijk minder werken en zo’n baby kost wel geld. Wat denk je van luiers, voeding, school…. Dat redden we nooit!’ We zagen alleen maar beren op de weg. Om ons heen vrienden die allemaal kinderen kregen en het prima leken te redden. En Dennis had toch echt wel een goeie baan. Waar maakten we ons zo druk over?
Toen we bijna thuis waren en Dennis de wijk inreed, zette hij ineens de auto aan de kant. Ik schrok en dacht dat er wat aan de hand was. ‘Den, wat is er??’, vroeg ik aan de telefoon? Hij reageerde niet en ik parkeerde de auto achter hem. Hij stapte uit, trok me uit de auto, sloeg zijn armen om me heen en zei: ‘Es, we gaan ervoor! Als wij onze kinderen slechts de helft van onze liefde kunnen meegeven is onze opvoeding al geslaagd.’ En daar, op de parkeerplaats in onze wijk werd de beslissing genomen die ons leven nog meer kleur gaf.
Dat we ooit getwijfeld hebben…
Gisteren, 28 april, werd onze dochter 12 jaar oud. En wat is het een prachtige meid geworden. Lief, zorgzaam en mooi. Dat we ooit hebben getwijfeld of we het ouderschap wel aankonden….
Leave a Reply