• Mail: info@veertienkusjes.nl

Zoveel mensen, maar toch zo alleen…

800 600 Veertienkusjes

IMG_6136

Dag drie van de vakantie. Ik zit nog steeds een beetje in mijn roes dat ik dit in mijn eentje heb geflikt. Na een wederom heerlijke nacht in mijn tent op mijn beste aankoop: mijn slaapmatje (jeetje wat ben ik blij dat ik daar niet op heb bezuinigd!), rits ik mijn tent open om de eerste zonnestralen tot me te nemen.

Alles heeft inmiddels een plekje in de tent. Lampjes en vlaggetjes hangen, kookstelletje staat, speelgoed staat in de mandjes, voorraad staat in de kastjes en op tafel ligt mijn boek en staan de kaarsjes. Tevreden ga ik in mijn campingstoel zitten en sla mijn boek open terwijl de kinderen naar het winkeltje lopen voor verse croissants en stokbrood. Het zonnetje begint al aardig te branden. Ik voel me hier wel thuis.

De kinderen hebben hun weg ook gevonden. Het is een kleine camping en ze weten precies waar alles is. Stijn heeft met een groepje van 6 jongens van zijn leeftijd een stukje bos ontdekt waar ze dinobotten zoeken en ook Isa heeft een groepje meiden om zich heen verzameld waar ze spelletjes mee speelt en rond het zwembad hangt.
Inmiddels is het middag en heb ik de kinderen alleen nog bij de tent gezien voor een broodje en wat drinken. Ze genieten en ik zou daarvan moeten genieten. In plaats daarvan kan ik nog niet helemaal de rust vinden om achterover te hangen en mijn boek te lezen. Ook bloggen wil nog niet helemaal lukken.

IMG_6185 (1)

Ik zou me heel happy moeten voelen en er staat me ook niets in de weg. Waarom voel ik me dan niet zo?

Thuis ben ik inmiddels vier jaar lang gewend om alles alleen te doen en er alleen voor te staan. Niet altijd makkelijk, maar ik ben het wel gewend. Het is gewoon en ik sta er niet meer elke dag bij stil.
Hier is dat anders. Dit is de eerste vakantie op een camping zoals ik dat vroeger altijd met Dennis deed. De eerste keer alleen een tent opzetten, de eerste keer alleen met mijn kinderen in de tent slapen, alleen ontbijten, alleen donderen in het zwembad, alleen aan mijn campingtafel met een kaarsje en een wijntje als de kinderen op bed liggen. Ik wil wil me er niet op focussen, maar toch is de confrontatie groot.

Terwijl ik met de kinderen aan het stoeien ben in het zwembad, de glijbaan af roetsj en kopje onder ga om vervolgens als een draak weer boven te komen, hoor ik een vader naast me tegen zijn dochter zeggen: ‘Kom we gaan van de glijbaan, dan kan mama even haar boek lezen’. Als ik rond etenstijd weer terug loop naar de tent zie ik mannen de bbq aansteken en de vrouwen het eten voorbereiden. Vaders die nog even een balletje trappen met hun kinderen, terwijl moeders de tafel afruimen en nog even een tijdschrift pakken om het spelletje te aanschouwen. De confrontatie is het grootst als de kinderen op bed liggen. Dan loop ik naar het toiletgebouw om mijn tanden te poetsen en zie ik stellen samen voor de tent zitten. Leuke gesprekken voeren om soms gewoon naast elkaar zitten. Gewoon, zoals dat voor velen gewoon is. Ik mis dat. Ik mis dat enorm.

Daarentegen heb ik ook ontzettend veel lol met mijn kinderen. Na het eten doen we samen een spelletje en hebben we de meest bijzondere gesprekken. Onze band wordt alleen maar sterker. Als ik ’s-avonds de kaarsjes uitblaas en mijn slaapcabine instap, zie ik twee prachtige kinderen tevreden liggen. Ze voelen zich helemaal thuis en liggen in diepe slaap. Ik kruip naast ze en als ik bijna in slaap val voel ik een handje over mijn gezicht gaan. ‘Slaap lekker lieve mama’. Mijn hart gloeit van trots. Tevreden, maar ook met een traan over mijn wangen val ik in slaap.

IMG_6128


  • 2

Leave a Reply

Your email address will not be published.