• Mail: info@veertienkusjes.nl

Zo ziek als een hond

800 600 Veertienkusjes

Yeah, mijn kinderen logeren bij opa en oma in Leerdam dit weekend en ik kan even doen waar ik zin in heb. En in tegenstelling tot eerdere kinderloze weekenden heb ik dit keer weinig gepland. Vrijdagavond belt een vriendin me: ‘Es, is dit toevallig je kinderloze weekend? Want ik moet nodig shoppen!’ Wat een timing! Na een ochtend flink uitslapen duik ik zaterdag met twee vriendinnen de stad in.
Na een paar uur schiet het in mijn rug en voel ik de spieren in mijn bovenbenen. ‘Serieus?? Ben ik het gewoon niet meer gewend???’ Gelukkig strijken we snel neer op een terras. En dit keer hoef ik niet te letten op rondrennende kinderen en kan ik lekker achterover hangen met mijn favoriete wijntje. Na twee slokken zet ik ‘m snel neer. Het smaakt me voor geen meter! Wat is er mis met me? Ik ben zelfs blij als we weer naar huis gaan.
Een paar uur later wordt het me allemaal duidelijk. Ik lig te rillen op de bank met een paar gloeiende wangen. Ja hoor: Ziek!!! Wat een timing. Of ergens eigenlijk ook wel weer een goeie timing, want er rennen geen drukke kinderen om me heen. Ik duik mijn bed in om er helemaal aan toe te geven. Het weekend vliegt voorbij. Ik lig alleen maar te slapen en de koortsthermometer slaat steeds enorm uit. De tijd begint te dringen. De kinderen komen thuis en dan moet ik weer fit zijn. Alsof je dat kunt sturen, doe ik snel mijn ogen weer dicht om te slapen. Niet veel later staan twee enthousiaste kinderen naast me. Klaar om me alles over het weekend te vertellen. Ik luister half, mijn hoofd is zo zwaar en mijn ogen vallen steeds dicht. Een zielig stemmetje naast me zegt: ‘Mam, ben je ziek?’  Ik voel me gelijk schuldig. Ik ben er altijd voor ze. Ik kan niet ziek zijn. Opa en oma vertrekken en ik moet iets doen waar ik ontzettend slecht in ben. ‘Hulp vragen’  Mijn vriendin weet gelijk dat het menens is en staat binnen 5 minuten op de stoep. Ik val gerust in slaap en zij zorgt ervoor dat mijn kinderen schoon gewassen en tevreden hun bedjes vinden.

Om 07.00 uur gaat mijn wekker. Pfffff, het is net of ik niet heb geslapen. Ik voel me nog beroerder dan gisteren. Naast dat ik me ellendig voel ben ik boos. Ontzettend boos! Boos op de hele wereld. Op al die papa’s die het wel even kunnen overnemen als vrouwlief ziek op bed ligt. Boos op de situatie. Gewoon BOOS!!!!

Met het beetje energie dat ik nog heb roep ik de kinderen uit bed, strompel ik naar beneden, smeer de boterhammen en voordat ik flauwval weet ik de bank te bereiken. Ik val weer in slaap…. Om 08.00 uur word ik wakker gemaakt. De oudste heeft de moederrol op zich genomen en beide zijn ze klaar om naar school te gaan. Ze heeft het zelfs voor elkaar gekregen om het haar van de jongste in de gel te krijgen. Iets wat mij niet eens iedere dag lukt. Hoewel ze de moederrol perfect heeft overgenomen, maakt het me ook verdrietig. Veel kan ik er niet aan veranderen, ik ben gewoon te ziek en dus laat ik het maar over me heen komen.

Ik breng de kinderen naar school en rij maar in één keer door naar de supermarkt. Zodra ik met mijn karretje de poortjes door ben, weet ik dat ik dit anders had moeten oplossen. Binnen no-time sta ik zwetend boven de appels en al trillend weet ik 3 appels in het zakje te krijgen. Ik besluit alleen het hoog nodige mee te nemen. En zelfs dat is al een hele opgave. Onderweg kom ik een bekende tegen. Ze kijkt me verschrikt aan en zegt: ‘Gaat het wel goed met je???’ Ineens besef ik dat niet alleen ikzelf merk dat ik bijna instort, maar dat ook andere dat aan me zien. Ik bekijk mezelf in de raampjes op de groenteafdeling en schrik ervan. Het is net of ik zo het zwembad uit ben gestapt. Zeiknat! Het karretje houdt me nog overeind en ik ga rechtstreeks naar de kassa. Alle nuttige boodschappen die ik onderweg tegenkom, gooi ik nog even in mijn karretje. De komende dagen eten we gewoon veel soep. Tomatensoep, groentesoep, champignonsoep…. Die pakken zijn lekker licht (kon ik tillen!!!) en op de route naar de kassa. Thuis aangekomen lukt het me niet om de tas boodschappen naar binnen te krijgen. Eerst slapen.

Tja, ziek zijn is toch wel andere koek. Als je verdrietig bent, je loopt op je tandvlees of je voelt je gewoon helemaal niet sterk, dan kun je een lach opzetten en zelfs een stapje harder doen. Niemand, althans niet veel mensen, zullen dan merken dat het even niet gaat. Maar nu…. ik moet nu hulp inschakelen, die lach en dat stapje harder lukken me niet… mijn lichaam werkt even niet mee.

Ik duik weer mijn bed in, dan ben ik morgen hopelijk weer fit genoeg om alles weg te lachen….

  • 1

Leave a Reply

Your email address will not be published.