• Mail: info@veertienkusjes.nl

Weduwe zijn schept een band

800 600 Veertienkusjes

Hoe lang is het geleden dat jouw man is overleden? Alsof er een deurtje in mijn hoofd openging en terwijl we daar zaten op een bankje in het zonnetje volgde het hele verhaal.

Stichting De Jonge Weduwe

Vandaag worden we in het zonnetje gezet door Stichting De Jonge Weduwe. Samen met de gemeente Alkmaar maken zij vandaag mogelijk dat wij weduwen met kinderen even een dagje mogen ontzorgen.

Als ik de kinderen wakker maak springen ze gelijk hun bed uit. Enthousiast schiet Stijn in zijn kleren en hobbelt naar beneden. Isa komt van boven lopen met haar tas helemaal klaar. Ze heeft overal aan gedacht. Ze hebben er zin in!

Het ijs is gebroken

Als we in het zonnetje aan de koffie zitten komen de eerste weduwen binnen met hun kinderen. Er ontstaan gelijk gesprekken over de uitdaging om op tijd aanwezig te zijn en vooral ook om niets te zijn vergeten. We kennen het allemaal. Niemand die even meedenkt en de kinderen vermaakt terwijl jij de tassen inpakt. Het ijs is gebroken.

Onze kinderen worden meegenomen en wij starten de dag met een yogales. Een perfecte start blijkt. Na de les worden gelijk plannen gesmeed om dit vaker te doen.

Tijdens de lunch wordt duidelijk dat ook onze kinderen al een stilzwijgende band hebben. Ze zoeken elkaar steeds meer op en smeden plannetjes om de moeders zo snel mogelijk te water te krijgen.

Kort verhaal

Over de obstacle run die middag kan ik kort zijn. Bij het tweede obstakel over het water ging ik vol het water in. Twee stoere moeders gingen mij voor. Dit moest ik toch zeker ook kunnen? Ondiep water waar je met een beetje pech tot je knieën nat wordt. Ik presteerde het gewoon om tot mijn nek toe het water in te gaan. Ach, je hebt altijd mensen die ergens goed in zijn. Ik ben enorm goed in stuntelen, zo blijkt.

Ik wil ook nog ruiken, voelen en horen!

Aan het einde van de middag duikt iedereen het zwembad in en blijf ik achter met Martine. Martine haar man is 9 maanden geleden overleden en vertelt over de laatste weken voor het overlijden, haar kinderen en het lamgeslagen gevoel. Ik herken ieder woord en luister met enorme bewondering naar haar verhaal. “Wat is ze sterk!”, denk ik alsof ik als niet-weduwe naar haar verhaal luister. Ik besef later dat ik hetzelfde deed. Het is net als een bevalling. Het maakt je sterk en er komt een soort oerkracht in je naar boven.

“Soms vergeet ik even dat hij er niet meer is en wil ik een foto naar hem sturen. Ik hoor en ruik hem nog zo vaak.” Op dat moment komt bij mij het besef dat ik nu zover ben dat ik niet meer precies weet hoe hij rook of hoe zijn stem klonk. Dat besef maakt me ineens zo verdrietig. “Ik wil ook nog terug naar dat moment dat ik het allemaal nog wel hoorde, rook en voelde!”. Ik moet huilen, terwijl we het net hadden over hoe moeilijk het is om dat masker af te zetten.

Van tevoren twijfelde of ik het voor mij niet te lang geleden zou zijn geweest. Zou Stichting De Jonge Weduwe niet meer zijn voor pas-weduwen. Vandaag merkte ik dat dat dus helemaal niet uitmaakt.

Dankbaar

Het was fijn om weer over Dennis te praten en herkenning te horen in andermans verhalen. Dat masker even af te zetten.

Weduwe zijn schept een band en dankbaar voor de fijne gesprekken en de stilzwijgende band met lotgenoten stap ik in de auto met de kinderen. De gemeente en Stichting De Jonge Weduwe hebben vandaag meer dan alleen een verwend geboden. Veel meer!

In de auto vraag ik aan de kinderen hoe ze het vonden. Stijn kan er kort over zijn: “Gaaf!”. Isa heeft een grote glimlach op haar gezicht en vertelt me dat ze nieuwe vriendinnen heeft en echt niet wil wachten tot een volgend uitje om weer met ze te spelen.

Die avond kijk ik naar filmpjes van Dennis. Ik hoor zijn stem en doe mijn ogen dicht terwijl ik aan zijn t-shirt ruik. Even is hij weer heel dichtbij.



  • 3

Leave a Reply

Your email address will not be published.