• Mail: info@veertienkusjes.nl

Schoolreisje

800 600 Veertienkusjes

Dolenthousiast komen ze de school uitrennen. Ze gunnen elkaar geen tijd en ik moet tussenbeide komen om ieder hun zegje te laten doen. De brieven voor de schoolreisjes zijn uitgedeeld en ze zijn blijkbaar erg content met de bestemming. De jongste gaat naar Dierenpark Amersfoort en de oudste naar Drievliet. De bestemming blijkt voor de oudste iets minder belangrijk, want er mogen zelf groepjes gemaakt worden en zonder ouder mogen ze het park in. Of je dan naar Sprookjeswonderland gaat of Drievliet is dan ineens niet meer belangrijk. Voordat we thuis zijn is er al bedacht welke snoepjes er mee moeten en wat voor kleren er aan moeten. Het schoolreisje duurt nog 6 weken…..
Ik geniet van hun enthousiasme en zet thuis SCHOOLREISJE met een grote letters in de agenda. Of dat nodig is? Ik denk dat de kinderen me er wel aan helpen herinneren.

Vandaag is het zover….
Om 06.30 uur staat de jongste stuiterend naast mijn bed. Grote pretogen en zijn haren alle kanten op. ‘Mam, vandaag is het zover he? …. ik ga op schoolreis!!!!’ Met een big smile wacht hij op mijn bevestiging. ‘Ja, schat. Vandaag ga je echt op schoolreis’. Zijn zus stond na het horen van het woordje schoolreis ook gelijk met één been naast bed. Gek genoeg vind ik het nu ook even geen probleem om vroeg mijn bed uit te gaan. Hun enthousiasme maakt me blij. Hoe eerder we klaar zijn met spullen pakken, hoe rustiger ze straks weg kunnen. Althans, dat dacht ik… Je raadt het al. Dat loopt zoals gewoonlijk weer eens anders hier.
Terwijl ik de broodjes smeer, stickers plak en flesjes drinken vul, begint de oudste steeds harder te stuiteren. Intussen praat ze zonder adem te halen en probeer ik me rustig te houden en er niets van te zeggen. Als ze voor de derde keer andere kleren aan gaat doen en al springend om het kookeiland haar sokken aan doet, moet ik toch even ingrijpen. Fout! Driftbui. Alle zenuwen komen eruit en ze staat even flink te tieren. Dan komen de tranen…. Ik trek haar op schoot en geef haar een dikke knuffel. Ze mag dan wel bijna 10 zijn, maar de spanning voor zo’n schoolreisje is toch ff te veel. Terwijl ik haar geruststel en haar knuffel zit haar broertje nog even languit voor de tv. Te wachten tot het tijd is. Hij is wel wat gewend met zijn zus en is duidelijk haar tegenpool. Hij ziet het allemaal wel. Hij vindt het spannend en heeft er zin in, maar laat het duidelijk allemaal over zich heenkomen.

Om de spanning een beetje kwijt te kunnen gaan we huppelend naar school. Bij het zien van de eerste paar vriendinnen veranderd dochterlief van een kwetsbaar, gespannen meisje in een stoere chick die ‘vet’ veel zin heeft in dit ‘ubercoole’ schoolreisje. Door de lucht stuur ik nog even een handkusje naar haar toe, want ik weet dat ik de vreselijkste moeder op aarde ben als ik nu naar haar toe ga om haar een kus te brengen. Een knipoog van haar kant bevestigd dat ik het juiste heb gedaan.

De jongste breng ik naar de klas. Stilletjes gaat hij aan zijn tafeltje zitten met zijn broodjes en drinken voor zich. Hij is zenuwachtig. Vreselijk zenuwachtig. Gelukkig mag ik hem nog lekker ongegeneerd knuffelen en kussen en dat doe ik dan dubbel. Dan is het tijd om te gaan.

Ik sta buiten met al die andere mama’s en ……juist…. papa’s. Ieder jaar moet ik weer een beslissing nemen bij welke bus ik ga staan zwaaien. Gelukkig vertrekt de onderbouw dit jaar eerder en kan ik uitgebreid zwaaien naar de jongste om vervolgens iets minder opvallend de oudste uit te zwaaien. Als alle bussen de straat uit rijden is het opvallend gezellig om me heen. Iedereen geniet van zo’n dagje zonder kids. Maar, om 16.00 uur staan we allemaal weer te popelen om ze in onze armen te sluiten.

Nu maar hopen dat de bussen vol terugkomen 😉

  • 0

Leave a Reply

Your email address will not be published.