• Mail: info@veertienkusjes.nl

Kanker, een serieuze zaak met een vleugje humor

1024 768 Veertienkusjes

Zo misselijk van de chemokuren

We zitten gezellig met z’n viertjes aan tafel. Een grote ovenschaal dampende lasagne wacht op ons. Heerlijk. Vooral Dennis en Stijn zijn er gek op en scheppen een hele berg op. Isa bekijkt het allemaal met een lang gezicht. Na de eerste happen schuift Dennis ineens de stoel naar achteren en rent naar de wc. We schrikken er allang niet meer van. De chemokuren maken hem zo misselijk. Het ene moment kan hij heerlijk genieten van het eten en het andere moment komt alles er met een noodgang uit. Zo ook nu. Ik probeer de kinderen wat af te leiden zodat ze niet horen hoe hij alles er weer uit gooit. Dennis komt weer aan tafel zitten. ‘Gaat het weer schat?’, vraag ik hem. ‘Het was gewoon niet te vreten, die lasagne!’, zegt hij plagerig. Ik proest het uit!

Waarom zou je niet meer kunnen lachen?

Kanker. Het is een vreselijke ziekte en het zet je leven op z’n kop. Ook van de mensen om je heen. Mensen schrikken en zijn heel serieus. Er wordt amper nog gelachen. Alsof mensen met kanker niet meer kunnen lachen. Humor en het een beetje luchtig houden heeft ons altijd heel ver gebracht. En humor was er! De angst en spanning haalden we uit de lucht door er maar grapjes over te maken. We lagen soms blauw van het lachen in de wachtkamer van het AvL, wachtend op de uitslag die ons zou vertellen of Dennis nog lang te leven had.

Sommige grapjes waren op het randje, maar omdat we beide in de situatie zaten konden we er juist heel erg om lachen.

Whaaaatttt!

Zo zei Dennis, toen ik liep te klagen over de puinhoop in de kledingkast, dat ik me daar over een tijdje niet meer druk over hoefde te maken. Als hij er niet meer zou zijn, zou zijn kleding naar zolder kunnen en had ik weer alle ruimte. Waarop ik antwoordde met een ram op zijn hoofd met één van zijn truien.

Als we het hadden over mijn toekomst en over toekomstige liefdes zei ik altijd dat ik een week na de uitvaart al een heel elftal zou uitnodigen. Altijd al willen doen. ‘Je doet maar’, zei hij dan. ‘Ik verjaag ze wel uit huis door met het licht te spelen’.

Met schaamrood op de kaken

Voor de zoveelste keer staan we in de behandelkamer van het Antoni van Leeuwenziekenhuis. Omdat Dennis peniskanker heeft en dat bijna nooit voorkomt bij iemand van zijn leeftijd zijn er meer mensen dan gebruikelijk aanwezig. De schaamte is hij allang voorbij en hij vind het geen probleem dat er nog 6 mensen meekijken. Hij trekt zijn broek naar beneden en zegt: ‘Er hebben nog nooit zoveel vrouwen tegelijk naar mijn piemel gekeken’. Alle vrouwen in de kamer liepen rood aan en durfde niet goed meer te kijken. Ik pieste bijna in mijn broek van het lachen.

Een portie bitterballen

We liggen samen languit op het ziekenhuisbed in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. De tv staat aan, want vanavond kijken we naar een EK voetbalwedstrijd. Geen bier, maar thee en limonade. De chemo loopt en we liggen er helemaal klaar voor. Dan drukt Dennis op het belletje. Een lieve verpleegster komt de kamer binnen. Dennis roept: ‘Twee fluitjes en doe maar een portie bitterballen. En wil je voor de tv weggaan, de wedstrijd begint zo!’. Ze kent Dennis inmiddels een beetje en vertrekt lachende de kamer uit om ook echt bitterballen voor hem te regelen. Geweldig!

Kanker is al kut genoeg. Dan kun je er maar beter af en toe een feestje van maken.




  • 3
1 comment
  • Linda
    REPLY

    Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd zeggen ze wel. Humor is zeer belangrijk om je ook door minder prettige situaties heen te slaan.
    Prachtig dat hij toch de humor kon vinden tijdens deze zware tocht. ik neem dan ook mijn petje af voor hem.

    De herinnering blijft, en gelukkig is zit er in deze herinneringen ook een flinke lach en humor 😉

Leave a Reply

Your email address will not be published.