• Mail: info@veertienkusjes.nl

Een waardevolle notitie

800 600 Veertienkusjes
Bij het opruimen vandaag vond ik een notitieblok. Ik bladerde wat door het blok heen om te kijken of ik ‘m kon weggooien. Ineens zag ik een notitie van Dennis. Mijn adem stokte… Ik was helemaal vergeten hoe zijn handschrift eruit zag. Het was een simpel boodschappenbriefje, maar de tranen sprongen in mijn ogen bij het lezen van ‘melk, kaas en brood’. Op de volgende bladzijden vond ik een stuk dat ik had geschreven op een belangrijk moment in ons leven. Blijkbaar heeft schrijven me altijd veel geholpen. Voordat we te horen kregen dat Dennis niet lang meer te leven had schrijf ik het volgende:

aimg_7935

Inmiddels is het 12.50 uur. Waarom loopt zo’n spreekuur altijd uit? Juist nu? Gek van de spanning tikken de minuten weg. Er gaat van alles door me heen. Mijn gedachten gaan van het slechtste scenario naar het minst slechte scenario (een goed scenario in deze situatie is er helaas niet). Duidelijkheid zal in elk geval een hoop rust geven.

12.55 uur. Er wordt nog een patiënt naar binnen geroepen. Dit gaat minstens nog 10 minuten duren! Ik denk aan Isa. Arme ziel. Al drie jaar spanningen en verdriet, met weliswaar een paar hele gelukkige momenten tussendoor, maar wanneer houdt het op! Wanneer mogen we nu eindelijk genieten van al het moois dat het leven ons te bieden heeft? Hopelijk is het ons gegund.

De vorige patiënt is zojuist naar buiten gekomen. Pffff, dit is het moment van de waarheid!

Zenuwen en spanning doen zo zeer

De arts loopt met het dossier naar zijn kamer. Waarschijnlijk om de uitslagen te bekijken. Hij blijft lang weg. Slecht teken?
Er schiet weer van alles door me heen. Ik wist niet dat zenuwen en spanning zo zeer konden doen. Ik ben hier al drie keer naar de wc geweest, maar het lijkt wel alsof ik alweer moet. Niet aan denken! We kunnen elk moment naar binnen geroepen worden.

Er zit slechts een handjevol mensen in de wachtruimte, maar het voelt alsof we helemaal alleen zijn.
Schrijven helpt. De tijd gaat sneller en de tijdschriften die er liggen heb ik eerder al doorgebladerd. Lezen kan ik nu toch niet.

Dennis probeert wat nieuws te lezen op zijn mobiel. Ik voel zijn spanning. Het is erop of eronder. Zal hij zijn kinderen zien opgroeien? Worden we samen oud?

Nog zoveel te zeggen en te doen

Ik word misselijk bij het idee dat ik zonder hem verder moet. Gewoonweg omdat ik dat niet kan. Dennis is echt de liefde van mijn leven. Degene waar ik oud mee wil worden. Heel oud! Er is nog zoveel te zien en te doen. Ik wil nog zoveel tegen hem zeggen.
Niet aan denken nu! We gaan ervoor vechten. Dat is een ding dat zeker is.

img_3908

13.10 uur. Nog steeds geen arts te zien en de wachtkamer raakt leger en leger.

13.25 uur. Nog steeds aan het wachten… Ik kan even niets meer denken. Ik hoor overal deuren en voetstappen en maak mezelf helemaal gek. Dennis weet ook niet meer waar hij het zoeken moet. De spanning is van zijn gezicht af te lezen. Hij zal straks wel doodop zijn.

13.30 uur. Dr. van Rijn. Daar is hij eindelijk. Ik probeer van zijn gezicht af te lezen of hij straks slecht nieuws gaat brengen, maar ik kan niets ontdekken. Zijn telefoon gaat en hij loopt weer terug zijn kamer in. Gek worden we!

Het is erop of eronder

Dennis zegt dat hij hetzelfde voelt als toen we in het LUMC aan het wachten waren terwijl Stijn op de o.k. lag. Inderdaad, datzelfde gevoel. En hetzelfde staat op het spel. Leven of dood. En weer is het een geliefde. Hopelijk dit keer ook met een goede afloop net als bij Stijn. Het moet ons toch een keertje meezitten?

We weten allemaal hoe dit is afgelopen…




  • 0

Leave a Reply

Your email address will not be published.